Ασέλγειες των αισθήσεων

Τρυπούν  τ΄ αγκάθια  το πετσί, σαν αναμνήσεις…

Βαθειά το τσίμπημα ποτίζει, και το αίμα ταξιδεύει…

Ξυπνάει στάχτες ηφαιστείων, λαβες ζωντανεύει…

Καίγεται το κορμί, στα έγκατα  σε ψευδαισθήσεις…

Την άκουσα,
βαθιά σε άνοιγμα της γης, αντιλαλούσε.
Μετά την τύλιξαν, του ηφαιστείου οι γλώσσες,
και μου την έφεραν καυτή, και εξαγνισμένη,

Εκεί στον χώρο των ψυχών.
θα την κρατήσω, μία ψυχή σε δυο διαστάσεις.
Η κόλαση ν΄ ανάβει την εικόνα μου, φλόγα και βάλσαμο μαζί,

και να μου ντύνει την ψυχή ο παράδεισος, με πορφυρό χιτώνα,

την φλόγα μου σκορπίζοντας, το φως να αγκαλιάσει,

ένα να γίνουνε, φωτιά και ψύχρα και ψυχή… η μοίρα να διστάζει.

Την κοίταξα,
ψηλά στο ρήγμα του ουρανού, ακροβατούσε.
Μετά την τύλιξαν της μέρας, οι ηλιογλώσσες,

και μου την χάρισαν λευκή, και στολισμένη,

Εκεί στον χρόνο των θεών.
θα την κρατήσω μια στιγμή, σε δύο αιώνες.

Το παρελθόν να ξεσηκώνει, που νωθρό κοιμάται,

και το παρόν να κάνει μέλλον, δίχως να φοβάται,
το χρόνο μου ακυρώνοντας με το κενό, καινά να χτίζει.

Ένα να γίνουν τώρα, χτες και αύριο, ο χάρος να τρομάζει…

Την άγγιξα,

Σιμά στης πόρτας την σχισμή, χαμογελούσε.

Μετά την έντυσαν της νύχτας, οι νεράιδες,

και μου την έδωσαν υγρή, και μεθυσμένη,

Εκεί στον τόπο των ανθρώπων.

 θα την κρατήσω μια αγκαλιά, στα δύο μου χέρια,

την μέρα να δαμάζει το θεριό, που ατίθασο γρυλίζει,  
την νύχτα, να στραγγίζει πόθους και σταλαγματιές,

το σώμα μου αδειάζοντας στην θάλασσα,  αφρό να συναντήσει…

Ένα να γίνουν ίμερος και φως, έρωτας και θεός, το σώμα να γιορτάζει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/9/2014=21=3

Κυκλάμινα και Ίριδες….

-      - Εμείς τα άγρια και ταπεινά λουλουδάκια του δάσους, κρυμμένα σε σχισμές βράχων, και κάτω από θάμνους άραγε έχουμε κάτι να φοβηθούμε;

Ψιθύρισε η γαλαζωπή Ιριδούλα στον ρόδινο γείτονα της το κυκλάμινο.

Δυο μικρές λουλουδοοικογένειες, σε ένα ξέφωτο του δάσους, που ευτυχώς κράταγε ακόμα τα μυστικά και τους θησαυρούς του.

Το κυκλάμινο θαρραλέο και ανθεκτικό, ζούσε με το ελάχιστο, ακόμη και σε μια βραχοσχισμάδα..

-      - Μην φοβάσαι τρυφερούλα μου δεν κινδυνεύουμε είμαστε από τους τυχερούς…

Είπε και φούντωσε περισσότερο το ροζ του πρόσωπο έτοιμο να κοκκινίσει.

-      - Βλέπω τον ουρανό κυκλαμινούλι μου, έχει αλλάξει, το χρώμα του δεν είναι όπως παλιά.

-      - Έχει θαμπώσει Ιριδούλα, αλλά περιμένει τον βοριά, όταν φυσήξει θα σκορπίσει όλες τις βρώμες που του φορτώνουν οι άνθρωποι…

-      - Άνθρωποι τι είναι αυτό, λουλούδι σαν και μας.

-      - Μμμμμ…. δεν θα τόλεγα, έχω ακούσει όμως πώς κάποτε ήταν…

-      - Πως είναι δεν έχω δει ποτέ μου..

-      - Έρχονται καμιά φορά στο δάσος, κόβουν δέντρα, σκοτώνουν πουλιά,  ξεριζώνουν και μερικούς από εμάς έτσι για να στολίσουν τα μαλλιά τους…. είναι εγωιστές, τα θέλουν όλα δικά τους.

-      - Αχ φοβάμαι… τρέμω… λες να έρθουν και να με ξεριζώσουν;

-      - Ησύχασε… δεν έρχονται τόσο βαθιά στο δάσος, προτιμούν τα μέρη τους, πόλεις τα λένε.

-      - Θυμάσαι πέρσι, που το δάσος έσκιζαν κρότοι και μας έκαναν να τρέμουμε;

-     -  Ναι το θυμάμαι ακόμα έχω εφιάλτες την νύχτα, ευτυχώς με ησυχάζει το φεγγάρι.

-      Είχαν έλθει από την ανατολική πλευρά του δάσους, κήρυξαν πόλεμο στα πουλιά χωρίς λόγο, έτσι για πλάκα, για την ψυχαγωγία τους.

-      - Πωπωωω… κακά πλάσματα οι άνθρωποι, και ανόητα επίσης, θέλω να μου υποσχεθείς κάτι. Ότι δεν θα έλθουν ποτέ εδώ, στην σκέψη μόνο χάνω το χρώμα μου, στεγνώνει το άρωμα μου.

-      - Μου το υπόσχεσαι κυκλαμινούλι μου;

-      - Στο υπόσχομαι, δεν έρχονται, έχουν και κάτι που φοβούνται, τον λύκο, τρέμουν στο φως… υπνωτίζονται στο σέλλας των ματιών του. Δεν τολμούν να κοιτάξουν το φως, τους τυφλώνει… εκτός, εκτός αν είναι λουλούδια….

Η μοίρα όμως παίζει τέτοια παιχνίδια, αναπάντεχα που μοιάζουν με παραμύθια, την κατάλληλη ώρα με τον κατάλληλο τρόπο, στον κατάλληλο τόπο...

Στο ξέφωτο του δάσους, τι συγκυρία, εμφανίστηκε ένας άνθρωπος…

Μαγεμένος από την ομορφιά, τους ήχους, με μάτι εξασκημένο, λες και ήταν στο στοιχείο του, είδε αμέσως τα λουλουδάκια..

Το κυκλάμινο, άρχισε να χάνει το χρώμα του, είχε υποσχεθεί πως δεν θα έλθουν…

Έτρεμε για την Ιριδούλα, ήταν τόσο τρυφερή και ευαίσθητη, και εκείνο δεν μπορούσε να πάει κοντά της ήταν ριζωμένο….

-      - Γαμώτο, γιατί να είμαι κυκλάμινο… που είναι τώρα οι λύκοι;

-      - Ιριδούλα μου… ψυχή μου όμορφη σε αγαπάω σε αγαπάω πολύ...

-      - Κυκλαμινούλι μου , και εγώ… πάντα θα σε αγαπάω, τι είναι αυτό που μας πλησιάζει;

-      Ένα λουλούδι καρδούλα μου, δεν τω έχω ξαναδεί…  είναι τόσο διαφορετικό από εμάς.

Ο άνθρωπος μας, πλησίασε τα λουλουδάκια, έσκυψε και έμεινε για λίγη ώρα να τα παρατηρεί.

Ξαφνικά άπλωσε το χέρι του, πήγε να τα αγγίξει, δεν το έκανε όμως.

Έβγαλε με προσοχή ένα μεταλλικό πραγματάκι, το πλησίασε προσεκτικά πρώτα στην Ιριδούλα… κλικ και ένα φως άστραψε, το ίδιο έκανε και στο κυκλάμινο.

Έμεινε αρκετά ακόμη σκυμμένος, έτσι σαν να προσευχόταν, μια ζωντανή προσευχή πρόσωπο με πρόσωπο με τον θεό… και όταν χόρτασε, σηκώθηκε αργά και χάθηκε όπως ακριβώς είχε εμφανιστεί.

Το κυκλάμινο βρήκε ξανά το φωτεινό του χρώμα… αλλά έχασε την μιλιά του.

Η ιριδούλα, χαμένη στα όμορφα της χρώματα, και το μεθυστικό της άρωμα, ρουφαγε ακόμη το γεγονός που πρώτη φορά έβλεπε τέτοιο  λουλούδι!

-      - Κυκλαμινούλι μου, αφού υπάρχουν τέτοια λουλούδια δεν φοβάμαι πια…

-      - Ιριδούλα μου, υπάρχουν….

-      - Τώρα είμαι σίγουρος, πως και ψέματα να πω, θα βγει αλήθεια!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/8/2014=19=10=1

Προσμονή

Μονάχα από την άλλη πλευρά....

Τα πάντα έχουν γίνει κιόλας.....
Αλλά.... οι πόρτες,

όταν τις κτυπάς … ακούν και ανοίγουν…

δεν κλείνουν πια ποτέ...
γιατί αν ανοίξουν μια φορά...
ξέρεις τον τρόπο να τις ξεκλειδώνεις…

Είναι οι πόρτες σαν τις πεταλούδες….

Κλειδί τους η ανάγκη να ανοίγουν…

Γιατί αν ανοίξει τα φτερά η πεταλούδα, νιώθεις το μεγαλείο της…

Και χάνεσαι στο μέσα της, σε φόντο που τα χρώματα  την ίριδα χαϊδεύουν…

Και πνίγεσαι στον καταρράκτη,  σε ανατριχίλα που ψιθυριστά γρυλίζει…

Και στήνεσαι σε κορυφή, σε τέλος που ακούει την σιωπή και παραδίνεσαι…

Μη γελαστείς και πεις… ουσία πως δεν  έχει,

Γιατί σε ίδιο γνώριμο δωμάτιο σε βγάζει, που το έχεις ξαναδεί...

Η δύναμη σου έρωτας, πότε σαν πεταλούδα πότε σαν κάμπια….

με του τριαντάφυλλου τ΄αγκάθι,  τρυπάει λίγο του θεού την θέληση, και κάτι αλλάζει…

τριαντάφυλλο και  πεταλούδα αρμονικά, μέσα στο δώμα, με προσοχή όμως το τρύπημα…

να τρέξει μια σταγόνα αίμα…

η διαφορά μόνο εσένα να πειράξει...

να παραμείνει κατακόκκινο το ρόδον…

και τα φτερά της πεταλούδας ομορφότερα…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/8/2014=22=4

Κόκκινος συναγερμός

Ποιο είναι το καλό και τι δεν είναι,

Μήπως είναι η νύχτα, που αδύναμους  χωρίς το χθες μας νανουρίζει…

Μήπως γιατί ψηλώνει τις δονήσεις, και το αδύναμο μας σώμα κυριεύει..

Ποιό είναι το κακό και τι δεν είναι,

Μήπως είναι η μέρα, που ανόητους  χωρίς το σήμερα πίσω γυρίζει.   

Μήπως γιατί ζυμώνει τις αισθήσεις, και το αχόρταγο  μας  θέλω ελλοχεύει…

Ποιο είναι το δικό μας και τι όχι.

Μήπως η δύναμη που δίνουμε στον άλλο…

Μήπως η αγάπη που ζητάμε από άλλους…

Νύχτα και μέρα, δύο ίδιες θέσεις, που αλλάζει ο ήλιος, μετρημένες με τον χρόνο..

Δικό μας το καλό και το κακό, με δείκτη την ελευθερία, σαν αέρας..

Δικός μας ο θεός, και εμείς δικοί του…

Η μια ψυχή… Το άγιο ένα…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/8/2014=26/8