Καταπληκτικά περνάμε εδώ μέσα.....Όλοι μαζί μόνοι μας..

Σκέφτηκα να γράψω ένα ποιηματάκι,
κάτι για τον λύκο και το προβατάκι.
Έλα ντε που ο χρόνος το χει ξεπεράσει,
θα φανεί γελοίο, και θα το σαρκάσει.

Δακτυλογραφήσεις, και φωτοτυπίες,
γέμισαν οι τοίχοι, με παρατυπίες.
Ρήαλ εκτυπώσεις, ψεύτικες διαδόσεις,
ή φωτογραφίες, με πολλές εκπτώσεις

Φωτοσόπ  ωραία  ρετουσαρισμένο,
τρίζει το μοντέλο, θεϊκά φτιαγμένο,
όμως κάτι λείπει, κάτι που φοβίζει
αν δεν κάνω λάθος, μοναχό δακρύζει.

Ζήσε τ΄ονειρο σου δεν θα επιμείνω,
άλλωστε δεν έχω κάτι να προτείνω.
Βλέπω μια οθόνη, κι όπως μου αρμόζει
μια σκιά θα μείνω, σαν τον καραγκιόζη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/11/2014=18=9

Νανούρισμα

Σαν μουσική το θρόισμα του αέρα...
αντάμωσε της νύχτας τη φωνή...
με στίχο τόχε ντύσει η μητέρα..
νανούρισμα πλεγμένο σε σκοινί

Τ΄ αστέρια όλο νάζι τρεμοσβήνaν  
και το φεγγάρι το ταξίδι σταματά
τι κι αν τα όνειρά μας ακριβύνaν
μια νέα μελωδία, παίζουν δυνατά.

Άκου γλυκά που τραγουδά η νύχτα
Νιώσε τις νότες, στου αέρα την πνοή
όσα σε πόνεσαν στη κρύα λήθη ρίχτα
όλα τελειώνουν, φτάνει η ανατολή.

Νοιώσε το φως, ορκίζομαι το είδα

Πρώτα το ζούνε τα ψηλά βουνά

ο Ταλετάν φωτίζει την  πατρίδα

Κι η θάλασσα μας ψέλνει ωσαννά.

Μορφέα άνοιξε την αγκαλιά της

για να γεμίσει τούτη η ψυχή

πάλι με όνειρα αληθινά δικά της

το αύριο περιμένει την αρχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/11/2014=14=5

Η νεράιδα της Μάνης

Από το ομώνυμο βιβλίο - Κείμενο Βασίλης Πουλιμενακος - Μουσική Zero-project - Αφήγηση Δήμητρα Τάμπαση - Μετάφραση Τάνια Κρητικού - Επιμέλεια video clip eldimi-eldimaki

Άγρια Γλαδιόλα

Στης ασφάλτου την άκρη, με ρομφαία αντάρτη,

κεχριμπάρι του δρόμου, σε φτερά πελαργού,

εξαγνίζεται η Νιόβη,  ροζ διαμάντι που κόβει,

πρώτη αγάπη του Δία, μάννα του Πελασγού.

Στην γραμμή που χωρίζει, και τα σύνορα χτίζει,

πως αλήθεια πεθαίνεις, και σαν ψέμα πως ζεις,

σαν αρχαία σοφία, που συνθλίβουν στροφεία

προϊόντα του χρόνου, και μιας μάζας πεζής.

Με το μέλλον που γέρνει, και ελπίδα δε φέρνει,

σαν κουβάρι μπλεγμένο, με κρυμμένη αρχή,

θαρρετά μια γλαδιόλα, σε σκληρή καραμπόλα,

μαστιγώνει τη θλίψη, μιας ψυχής προσευχή.

Τσακισμένο το σώμα, δεν χαλάρωσε ακόμα,

μα η αύρα του σπόρος, να κεντρίζει τη Γή,

ρίζα φτιάχνει τον πόνο, κοροϊδεύει το φόνο,

σαν λουλούδι φυτρώνει, του θανάτου φραγή.

Μια γλαδιόλα μονάχη, σ ένα δρόμο υπάρχει,

που κανένας δεν βλέπει, όπως τρέχει τυφλά,

μια ασπίδα κρυμμένη, Σπαρτιάτης κραδαίνει,

στην σπηλιά του Καιάδα, και μιλά σιωπηλά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/11/2014=11=2