Χρόνος δεσμώτης…

Κάποιο μοναχικό πρωί στου κόσμου το σεργιάνι

μου πήρε ο αέρας την πνοή, την έπλεξε στεφάνι.

Στα σύννεφα μου σκοτεινιά, χαμένη η μιλιά μου,

στα μονοπάτια του μυαλού, χάθηκε η σπηλιά μου.

Με την σιωπή μου γέλαγε, και σάρκαζε συνάμα,

φορούσε μαύρα η ερημιά, αχός βουβός σαν κλάμα.

Ώσπου σε ένα ξέφωτο, μες του βουνού τη δύνη

Είδα το πνεύμα μιας ζωής, συνάντησα εκείνη.

Ήταν γυναίκα όμορφη, στα γαλανά της μάτια

Μια λάμψη γκρι, αληθινή, με έκοψε κομμάτια

Φορούσε πόνο, ένοιωσα, και αλυσοδεμένη,

αιώνιο το χρέος μας, σκλαβιά η οικουμένη.

Τα χρόνια της δακρύζανε, πολύτιμες εικόνες.

Την θαύμασα, την πόθησα, την γνώριζα αιώνες.

Μυστήριο και  δύναμη με τράβηξε κοντά της

μια αγάπη δώρο, ακριβό το συναπάντημα της.

Ο άνεμος χαιρέκακα θρόιζε στα αυτιά μου,

 εύκολος στόχος έλεγε, η ανοιχτή καρδιά μου.

Καθίσαμε λίγο μαζί, στου ήλιου την αψίδα

Μιλούσαμε χωρίς φωνή, ανάνηψα και οίδα.

Χάθηκα και θυμόμουνα, χρησμούς, ζωές, θυσίες

Να ταξιδεύουν γύρω μου, άπιαστες οπτασίες.

Μιλούσανε τα μάτια της, άκουσα την ψυχή μου,

οι αλυσίδες κόπηκαν και βρήκα την φωνή μου.

Ο άνεμος σταμάτησε, και λούφαξε στην άκρη,

 σε μένα έδωσε πνοή, σ΄ αυτή πήρε το δάκρυ.

Ονειρεμένο ξέφωτο, καρδιά του δάσους γέλα

Φόρα λυκόφως στα μαλλιά, το λυκαυγές κορδέλα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/3/2015=18=9

Μεσημβρινοί και παράλληλοι

Ρόδινο φως στα μάγουλα, βελούδινο στα χείλια

Αλάβαστρο οι ώμοι σου, αυτάκια σαν κοχύλια.

Λάμψη αναμμένου κάρβουνου , από αχάτη βλέμμα

Κάδρο μεταξωτά μαλλιά, στο πορφυρένιο στέμμα.

Δυο στάλες σε τριαντάφυλλο, η μάγισσα πλεκτάνη

Με το αγκαθένιο της ραβδί, αίμα τις έχει κάνει

Αδειάζει η μέρα τον χυμό, τη νύχτα να χορτάσει

Και τα  κρυστάλλινα δεσμά, με μάγια να τα σπάσει.

Γεννήθηκε το λυκαυγές, το άρμα μας να σέρνει

Είναι βροτός το άλογο, στο λυκοφώς πεθαίνει.

Χιλιάδες γέννες θα χρειαστούν, και μύριες οδύνες

Για να λουστεί ο πήγασος, στου ποταμού τις δύνες

Είναι το φώς του πρωινού, πόθος γλυκός και νέος

Είναι κι ο πόθος του ανέμου, ορμητικά γενναίος.

Σε σπειρωτό κατάστρωμα, σε άλμπουρο του Βέγας

Κρατούν οι μύστες ζωντανό, το πέλαγος της Αίγας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/2/2015=14=5 

Έν αβουλία μηδενός διατελών .

"Θεέ μου, στα χέρια σου παραδίδω το Πνεύμα μου" = "Δωρεάν ελάβατε, Δωρεάν Δότε"

«Σε κάθε κυβικό εκατοστόμετρο του δωματίου σου , αναγνώστη ,

υπάρχουν αυτή τη στιγμή μερικές εκατοντάδες αρχέγονα φωτόνια....
Σωματίδια δηλαδή φωτός που υπήρξαν μάρτυρες της δημιουργίας
του Σύμπαντος και φτάνουν σήμερα στη γη από όλες τις κατευθύνσεις του ουρανού...
Είναι ένα απολίθωμα φωτός , διαθέσιμο ωστόσο στο ρίγος και στο άγγιγμα μας ,
στο άγγιγμα του κάθε ανθρώπου...
Όπως όλα τα απολιθώματα , δίνει στοιχεία για ένα απώτατο παρελθόν ,
που αυτήν τη φορά συμπίπτει και με την αρχή του Κόσμου....
Γιώργος Γραμματικάκης
"Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ"»

Υποθέτω, πώς γράφοντας φωτόνια ο καθηγητής, υπαινίσσεται κάτι πέρα από τα υλικά σωματίδια....
Ανέσπερο φως, έβαλε ετικέτα η θρησκεία...
Πέρα και πάνω από όλα, είναι το Χάος...
Κομμάτι του ελάχιστο διέθεσε, και έγινε Φάος = Φως...
Το σημείο τομής δύο εκ των άπειρων αξόνων, του Χάους (Χ), ορίζει το κτιστό σύμπαν μας.
Άπειρα σύμπαντα, διέπουν το όλον...
Οι επιστήμονες μιλούν πλέον για "παράλληλα" σύμπαντα...
Εγώ νοιώθω και "τεμνόμενα" σύμπαντα...
Στο σημείο τομής, δημιουργείται "άγνωστο" πώς  μια σφαίρα Φωτός (Φ).
Όσο για της αποδείξεις, η επιστήμη είναι ταφόπλακα του μυαλού και της ψυχής...
Λειτουργεί τέλεια μόνο σε υλικό επίπεδο, με τα θεωρήματα, τα πειράματα, την τεκμηρίωση...δηλαδή καλύπτει μόνο το 1/10..
Τα υπόλοιπα δηλαδή οι ιδέες εντοπίζονται από την αρμονική συνεργασία νου και ψυχής... τον Ψυχονού.
Ωριμάζουν γίνονται συνείδηση, και.... αποδεικνύονται...

Το «νέο» κυριαρχεί πάντα, «ρέει», εξελίσσει την ιδέα και υποχρεωτικά την πράξη…

Τα φωτεινά σωματίδια, τα φωτόνια, είναι οι ορατοί «Άγγελοι», και προχωράμε…

Έκφραση του Νου το φωτόνιο, Ουσία το Νετρίνα…

Η εσωτερική φωνή του νου που αυτόβουλα και αυτόματα, προβάλλει την ιδέα.

 Πάντα η εσωτερική φωνή, είναι η σωστή επιλογή...
Τις μάχες τις δίνεις πάντα, είτε κερδίσεις είτε χάσεις, για σένα είσαι νικητής...
Όσοι δίνουν μάχες ξέροντας πώς θα χάσουν είναι δυνατοί...  ήρωες..
Οι άλλοι που δίνουν μάχες ξέροντας πώς θα κερδίσουν είναι αδύναμοι...καιροσκόποι.
Ο πόλεμος είναι...αναγκαίο κακό. γιατί έτσι μας έμαθαν, πώς πρέπει να πολεμάμε...
Ο αγών είναι το ουσιαστικό, πρέπει να αγωνιζόμαστε..
Πρώτα για να κατανοήσουμε την πραγματική ουσία των νοημάτων που αποδίδουν οι λέξεις..
τι σημαίνει αυτό?
Πολύ απλά..
Πόλεμος και Πτόλεμος. από την ρίζα ΠΤΑ, που σημαίνει πορεία προς τα κάτω...
Αγών, από το άγω, που σημαίνει προχωράω μπροστά...
Στον πόλεμο καταστρέφεις ον αντίπαλο, πατάς πάνω στον άλλο για να ανέβεις, στην ουσία όμως εκποιήσαι πέφτεις..
Στον αγώνα, συγκεντρώνονται πολλοί,(αγορά), δεν καταστρέφει ο ένας τον άλλο, παραβγαίνουν, αγωνίζονται με άμιλλα...
Όλα αυτά σε ατομικό επίπεδο, καταδεικνύουν που μας οδηγούν αιώνες, οι διαστρεβλώσεις των λέξεων (σκόπιμες ή μη)...
Αλλοιώνουν την ορθή αντίληψη του νου...
(ο οποίος έχει αποδειχθεί ήδη επιστημονικά εκπαιδεύεται και από ότι ακούει)...
Έτσι λοιπόν οδηγείται ο άνθρωπος με εσφαλμένες αντιλήψεις σε εσφαλμένους δρόμους.
Διαμορφώνονται χαρακτήρες ξένοι προς τον αρχικό σκοπό, και κατά συνέπεια σκέπτονται, και πράττουν ξένα, προς τον ορθό λόγο, και απάνθρωπα...

Τέλος θα συμπληρώσω, σε αυτή την παρέμβαση, τα "Νέα" μυαλά διδάχτηκαν από τα "Παλαιά", (αν και χρόνος δεν υπάρχει, παρά μόνο στο υλικό κομμάτι,) συνεπώς ακυρώνεται επιθετικός προσδιορισμός χρόνου, και αντικαθίσταται με τον επιθετικό προσδιορισμό τρόπου....

Ανοιχτά μυαλά, και συγκοινωνούντα μεταξύ τους και με τον συμπαντικό νου...

τον Χαοτικό Νου.
Για τον Χαοτικό νου δεν έχω απαιτήσεις, ούτε απαντήσεις...  

Η μονάδα και το παν, το τίποτα και το όλα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/2/2015=12=3

Για τις περήφανες ψυχές….

Για κείνες που το ντύσιμο με ψέμα, γίνεται χτίσιμο με αίμα…

Για κείνες που στο βάδισμα μπλεγμένες…

ζητάνε σε φτερά αγγέλων τυλιγμένες…

τον ουρανό συχνά να ερωτεύονται, οι αλλοπαρμένες….

Για την δική μου που μοιράζεται… στου λύκου το αστραφτερό το βλέμμα…

και του αητού το σκοτωμένο πνεύμα…

έτσι που τίποτα δε μένει πια σε μένα….

Λύκος το φως στο δρόμο της ψυχής, καθρέφτης το ποτάμι στην νεράιδα…

Ο αητός, του ονείρου μαχητής, οράματα που δένει στα καπούλια του καιάδα….

Θυμίαμα το νέκταρ του θεού, χωρίς την δέσμευση του χρόνου του παρόντος…

Κερί μισοκαμένο και λιβάνι καπνιστό, η αμβροσία κάθε εκλιπόντος…

Και το βιβλίο του ενός, λευκό μισογραμμένο, ροή που πάγωσαν μηδέν βαθμοί…

Μα και των άλλων άγραφτα σχεδόν, μονάχα σύμβολα ξερά  τετράγωνοι αριθμοί.

Τρείς ιχνηλάτες δραγουμάνοι…

 Στο βιβλίο του παρόντος ουτοπία, με ανύπαρκτο σεργιάνι.

Ο ένας γράφει την ζωή του στο εγώ…

Ο άλλος δίνει οίστρο για να γράψει..

Ο τρίτος σε ένα σύνολο αργό…

πασχίζει τους υπόλοιπους να θάψει.

Τρείς γυιοί του Κρόνου…

Που ορίζουν την φθορά…

τον μεσιανό έχουν βορά,

σαν συμπληγάδες χρόνου.

Μονάχοι στην Ανατολή, μα και στην δύση πάλι μόνοι.

Μοιάζει η μέρα χίμαιρα, εικόνας συντροφιά και σε πληγώνει..

Συντροφική μας μοναξιά, και ξορκισμούς ανάψαμε χιλιάδες...

Συν το εδώ, συν το εκεί, με το σταυρό, να διώχνει τις μαινάδες.

Οι σύντροφοι μας σβήνονται όταν είναι χορτάτοι,

Οι συνεργάτες δεν μπορούν μόνοι να κάνουν κάτι,

Κι αυτός που πλάι περπατά είναι από ανάγκη,

μην τύχει και συμβεί ποτέ και πέσει σε φαράγγι.

 Δεν αγαπάμε μαζί…

δεν υπάρχει Συναγάπη...

Δεν προσευχόμαστε μαζί…

δεν υπάρχει Συναλήθεια,

Δεν ονειροβατούμε μαζί…

δεν υπάρχει Συνέρωτας…

σπάνια ίσως και τελειώνει γρήγορα.... 

Δεν υπάρχει πλέον Δυϊκός αριθμός...

Έσβησε με την έξοδο από την Εδέμ…

Μόνο Ενικός…

και ένας θεατρικός Πληθυντικός της ανάγκης.....

Μπορώ και διεγείρω το προπατορικό….

Γίνομαι άψυχος…

Άραγε είναι μια ευχή η μια κατάρα…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/2/2015=17=8