Έξωω…. στα μπούτια

Σκάσε γελοία κατσικόμορφη κατάρα

Ψάχνεις αιτία που κοιμήθηκες στραβά

Δεν δίνει ο τάδε, τσακιστή δεκάρα

ούτε πουλάνε τα δικά σου παλαβά.

Τον παχυδερμισμό σου προσωπείο

μοστράρεις μέσα έξω και παντού.

Βρώμισε το κορμί  και στάζει πύο,

μα βαυκαλίζεσαι να γιάνει με βουντού.

Τον γιό σου κάθε μέρα θανατώνεις

την θυγατέρα μονίμως  βλαστημάς.

Μόνιμα την ψυχή σου κερατώνεις

πάντα ο ήλιος γέρνει προς δυσμάς.

Στο λόζο* σου βασίλισσα μετριέσαι

όπως λουφάζεις σε στημένα στεγανά

στον έξω κόσμο αναντίρρητα πηδιέσαι

για να γεμίσεις του μυαλού σου τα κενά.

Είναι αλήθεια τραγικό και ερεθίζει

να καμαρώνεις σαν κατσίκα παρδαλή

Ξένου θεάτρου η σκηνή χαρακτηρίζει

την τραγωδία που μαστίζει  μια φυλή.

Γι αυτό ματαίως θα γυρεύεις τράγο

άλλαξαν στάνη τα σωστά αρσενικά.

Ίσως σου χρειάζεται να ψάξεις μάγο

Ίσως με θαύμα ξεκαυλώσεις, μαγικά.

Καρφί, δεν καίγεται για ότι κάνεις

κατάντησες κυράτσα από κυρά.

Δεν είσαι μόνη, ούτε θα πεθάνεις,

έχει πολλές πουτάνες στην ουρά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/8/2016=21=3                                                      Λόζος*  φωλιά άγριου ζώου  

Γράφει γούν "Έστι γαρ ειμαρμένα πάντως.." (Ηράκλειτος)

Θα αναστήσω το άψυχο σου σώμα,

Και με αέρα θα ψυχώσω τα πανιά.

Είναι για μας πολύ νωρίς ακόμα,

τους άλλους απαγχόνισαν σκοινιά.

Κρυφό χρησμό, σε μυστική εικόνα

στα μάτια σου προβάλλω μοναχά.

Η άμπωτις ανοίγει τον πυλώνα, 

και σπαρταράνε ψάρια στα ρηχά.   

Σύμβολα σε χαλκό οξειδωμένα,

η ερμηνεία τους καΐλα εν ψυχρώ.

Δύο κλειδιά σε μάρμαρο κρυμμένα,

κρατώ το άλλο, το ένα στον εχθρό.

Πάψε Πυθία, σώπασε Κασσάνδρα,

καμένα λόγια στις ιδέες ασελγούν.

Η δάφνη στεφανώνει κάθε άνδρα,

Δελφοί σε Θερμοπύλες λειτουργούν.

Στήσε καλλίπυγο βωμό κάνε θυσία,

το κάλλος είναι νέκταρ της ψυχής.

Την ευμορφία στόλισε με Αμβροσία

δαίμων χρησμός, αιώνιας αρχής.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/8/2016=20=2

Συμφωνία Αγγέλλων

Αναρωτιέμαι πως ο φόβος μου μικραίνει από θαύμα,  

Είναι η δύναμη που βγαίνει από την γη;

Αναρωτιέμαι στης βροχής, και της βροντής το κλάμα,

Μήπως ο πόνος διαφεντεύει τη σφαγή;

Αναρωτιέμαι πώς δεν έσπασε το νήμα που με δένει,

Είναι φτιαγμένο από μεταξένιο φώς;

Αναρωτιέμαι στου βοριά, σε κάθε ανάσα παγωμένη  

Μήπως για πείσμα, στάθηκα ορθός;

Αναρωτιέμαι αν ο ήλιος σαν ιππότης βασιλεύει

Μήπως το χώρο δίνει στην νυχτιά;

Αναρωτιέμαι τι η κόλαση με πόλεμο κουρσεύει

Μήπως ο πειρατής τον διάβολο γελά;

Κι αναρωτιούνται για την δύναμη αόριστα μαζί σας

Μήπως υπάρχει κάτι έξω από μας;

Νικά τον πόνο δίνει θάρρος, και ορίζει το κορμί σας

Μήπως γλυκά πεθαίνει ο σουλιμάς;*

Άνθρωποι γίνονται θεοί, και δαίμονες ανθρώποι

Μα δεν αναρωτιέμαι τώρα πια!

Υπάρχει μια δύναμη που δένει φωτεινά με πόρπη

το σύμπαν του καθένα χωριστά.

Αγγελικό ταξίδι ορισμένο, ο τόπος φανερά ερημικός,

παρέα η Έσω δύναμη κυρά,

Ερμαί του δρόμου φύλακας μου, συνοδευτής μοναδικός,

Άγγελος με λευκά φτερά.

Μιλώ μαζί του περπατώντας, βουτάω στ άδυτα πανάρχαιας ψυχής

Αγγίζω στάλαγμα δροσιάς,

Είναι αλήθεια, πλέον δεν αναρωτιέμαι, βρήκα το τέλος της αρχής

και βλέπω μέσα μου, εσάς.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/8/2016=19=10=1

*σουλιμάς= πολύ πικρό

Λυκάων δεσμώτης

Άγαν που σημαίνει υπερβολικά + ρίζα -πα- , που σημαίνει λαμβάνω, φυλάσσω, εκ του πάομαι, που σημαίνει αποκτώ.

Εννοιολογικά η εσωτερική ανάγκη τινός, να αποκτήσει κάτι, και στην συνεχεία εννοείται να προστατεύσει το “κτήμα” του.

'Έρως εκ του έραμαι (ερώ, ποθώ), γενεσιουργός αιτία της αγάπης.

Λέξεις, που έχασαν στο χρόνο την κυριολεκτική τους έννοια.
Φιλέω-ω, η καθαρότερη μορφή για να εκφραστεί, το συναίσθημα που διέπει δυο ανθρώπους, χωρίς ιδιοτέλεια.

Το λατινικό Amo αποδίδει κυριολεκτικά το σημαινόμενον, -am- (πελασγική ρίζα), που σημαίνει μητέρα η αγνότερη απόδοση για το συναίσθημα της αγάπης.

ΥΓ Δεν αγαπάμε, καλύπτουμε ανάγκες μας.

"ο αγαπά ων πρώτος τον λίθο βαλέ τω".

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

10/8/2016=18=9