Το μαύρο

Πολλοί λένε το μαύρο αντιπροσωπεύει τον θάνατο, και το χρησιμοποιούν έτσι σαν σύμβολο, που εκφράζει εκδίκηση προς έναν εχθρό.
Άλλοι προτείνουν τα μαύρα τριαντάφυλλα, σαν έννοια θανάτου για τις παλιές συνήθειες, και σηματοδοτούν μια αναγέννηση.

Το μαύρο χρώμα, είναι ανύπρκτο, καλύπτει τον χώρο όταν δεν υπάρχει το φως, που έχει χρώμα λευκό (φωτεινό), και αναλύεται σε επτά αποχρώσεις. 

Σεπτά, Επτά (με δασεία) ιερά.

Όλα αυτά στον υλικό χώρο, στον κόσμο των αισθήσεων.

Στο άυλο χώρο, στον κόσμο των πνευμάτων, κυριαρχεί το άχρωμο, (όπως στα όνειρα).

Χαίρεται τούτος ο λαός το χρώμα και το φως, έχει τον ήλιο για θεό, από παλιά, και τον θεό για ήλιο.

Χαίρεται όμως και το μαύρο, το μαύρο του Καιάδα, την άλλη την πλευρά, την φάτνη της καταγωγής του, την ανεξάντλητη πηγή.

Άλλοι την λένε θάνατο, και τέλος, τέλος όμως σημαίνει και σκοπός.

Εμείς το κάνουμε αρχή, όλα είναι κύκλος.

Δεν του ταιριάζει απλά το μαύρο... το νοιώθει και το ζει, το μαύρο που κρατά την αρμονία.

Φοβάται, σέβεται και λατρεύει το μαύρο, που ταυτίζει με τον Άδη.

Οι Πύλες του Άδα, εκεί στο Ταίναρο, που πήγαν και ξανάρθαν, ο Ορφέας, και ο Ηρακλής.

Ο Διγενής που πάλεψε τον χάρο  το «άλλο», στα μαρμαρένια αλώνια, δηλαδή τα φωτεινά πεδία.

Και στις μέρες μας, δείγμα γραφής, και συνέπειας στην πράξη, ο Λιαντίνης.

Σε τρεις διαστάσεις απλωμένη η ζωή.

Τρεις υποστάσεις που διέπουνε το όλον.

Δίας Ποσειδών και Άδης,  σε μια οπτική.

Πατήρ, Υιός, και Πνεύμα, σε μία άλλη.

Η πρώτη η ουράνια αρχή, και τέλος.

Η δεύτερη τα υλικά τα ορατά να νοιάζεται, είτε παντρεύεται την Γή, την ύλη (Ποσειδών)

είτε τον άνθρωπο ζητά να φέρει εκεί που πρέπει (Υιός).

Την τρίτη δεν την ακουμπά κανείς (Άδης και πνεύμα).

Όμως αλίμονο αποκλήρωσε, το ένα του κομμάτι... που είναι η ΨΥΧΗ.

Για αυτό είναι η ΜΑΝΗ ιδέα υψίστη, το λέει το όνομα της.

Manes=Ψυχές, πνεύματα, στα Λατινικά, την πλέον συγγενική γλώσσα, την κόρη, της Δωρικής διαλέκτου, που χάθηκε, και είναι μια απορία το γιατί.  

Πολλά τα σύμπαντα, μιλάνε ήδη για παράλληλα...

Ρισκάρω και μιλώ και για τεμνόμενα...

Οι υποστάσεις όμως είναι τρεις,

Και είναι τα πάντα Ένα.

Ο επιμερισμός, είναι στοιχείο θετικό, η διάσπαση όμως, τρώει τα σωθικά του κόσμου, κι όσοι το ξέρουν, την αιτία την γνωρίζουν.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/11/2016

Με την Ανατολή και η Καλημέρα.

Έρωτα κάνουν οι ψυχές...

Ο έρωτας είναι εξουσία….
Σε εξουσιάζει χωρίς καν καλά ,καλά να το καταλάβεις…
Σε καταπίνει ολάκαιρο…
Κυριαρχεί πάνω σου και σε περικυκλώνει…
Έχει μια αβυσσαλέα δύναμη…
Κρύβει ορμή, πάθος, λύτρωση…
Μια δίψα που εκλιπαρεί να ξεδιψάσει…
Μια πείνα που εκλιπαρεί για να χορτάσει…
Έρχεται πάντα ξαφνικά, αιφνιδιαστικά και απροσδόκητα…
Δε σε ρωτάει, δε σε προετοιμάζει…
Απλά σε τσακώνει σαν τον ποντικό μέσα στην φάκα…
Θέλει ψυχή… θέλει δυνατούς παίκτες…
Να τον φτάσουν ως το τέρμα…
Έρωτα κάνουν οι ψυχές…
Το «sex» είναι για τις σάρκες…
Πολλά χέρια θα σ’ αγγίξουν με μανία, βιαστικά και γρήγορα για να ικανοποιήσουν το «εγώ» τους, την πάρτη τους…
Ελάχιστα όμως με ευλάβεια, με λατρεία…
Σαν μια μικρή ιεροτελεστία…
Λες κι είσαι από πορσελάνη και φοβούνται μη σε σπάσουν μες στα χέρια τους…
Κάπου εκεί ξεκινάει ο έρωτας…
Η απόλυτη, μυστική ένωση των σωμάτων…
Το μεγάλο αναγνωριστικό ταξίδι του ενός κορμιού απέναντι στο άλλο….
Εκεί που το δωμάτιο πλημμυρίζει μαγεία…
Φιλιά από μετάξι μαγνητίζουν το χώρο…
Οι δείκτες του ρολογιού παύουν και ο χρόνος πλέον δεν έχει καμία σημασία…
Εκεί που τα βελούδινα, σπινθηροβόλα βλέμματα μαρτυρούν την κάθε λέξη κι ας επικρατεί σιωπή…
Δε χρειάζονται λόγια, δεν χρειάζονται εξηγήσεις, όλα πλέον έχουν πάρει το δρόμο τους…
Οι βραδιές τελειώνουν μ’ αγκαλιές και χάδια ως το πρωί…
Με αλήθεια, με «μαζί» και όχι «μόνος»…
Με «γεμίζω» και όχι «αδειάζω»…
Όταν καταλήγεις σπίτι μόνος, βυθισμένος στις απέραντες μοναχικές σου σκέψεις από την καθημερινή φθηνή σπατάλη του εαυτού σου, πιστεύοντας πως έτσι θα νιώσεις έστω και για λίγο… όπως τότε που ακόμη ένιωθες…
Πως θα χαθείς, θα ξεχαστείς, θα επουλωθείς από το παρελθόν σου…
Εκεί στο κομοδίνο που ξεφορτώνεσαι το «προσωπείο» του ανέμελου, του γοητευτικού, του κατακτητή ,του αδιάφορου, του αξιοζήλευτου κατ’ άλλους, εκεί φοράς κατάσαρκα για λίγο την ψυχή σου…
Εκεί που αναπνέεις για λίγο έξω από την «μάσκα» σου…
Εκεί μέχρι να ξημερώσει και αύριο τα ίδια πάλι…
‘Όμως ρε φίλε τι να το κάνεις αν ο άλλος σε βλέπει σαν ένα κομμάτι κρέας;
Τι να το κάνεις να πουλάς ένα κιλό μαγκιά και σπίτι σου, μακριά π’ όλους και όλα διαλύεσαι σε χίλια κομμάτια;
Ειλικρινά δε βρίσκω κανένα νόημα…
Υπάρχει καλύτερο πράγμα από ένα ζευγάρι μάτια που λάμπουν και η αφορμή για τη λάμψη τους είσαι εσύ;

ΜΟΣΧΟΥΛΑ ΣΟΛΑΚΗ
themachine.gr

Ελεύθερη πτώση

Δεν είναι ο στόχος μου να ανοίξω συζήτηση μεταξύ δύο, τριών, ή περισσοτέρων.

Στόχος μου είναι να ανοίξει ο κάθε ένας συζήτηση με τον εαυτό του.

Τοποθετήσεις υποκειμενικές κάνω, δεν υπάρχει λόγος να συμφωνήσει κάποιος, ίσως μάλιστα και να είναι αρνητική η συμφωνία.

Αιώνες ο άνθρωπος προσπαθεί να συμφωνήσει με τούς άλλους και δεν τα κατάφερε.

Ποτέ δεν προσπάθησε να συμβιώσει με τούς άλλους διαφωνώντας.

Μήπως πρέπει να γίνει μια αρχή.

Η ερώτησις είναι η ερωτική τάσις του ατόμου.

Η απάντησις είναι η τάσις του άπαντος, του συνόλου.

Η συνάντηση των ατόμων.

"Απάντεσα-απάντησα (συνάντησα) τον τάδε χθες" συνηθιζόταν να λέγετε παλιότερα, και ίσως ακόμα συνηθίζεται  στα χωριά.

Ξεχάσαμε όμως την γλώσσα μας.

Για την ψυχή τι να πω, τα είπαν άλλοι καταξιωμένοι σοφοί. (και αυτούς όμως οφείλουμε να τούς αμφισβητούμε και να τούς συμπληρώνουμε, αυτό θα ήθελαν, αν ήταν πραγματικά σοφοί).

Ψ,Χ, μιλάνε τα σύμβολα γράμματα.

ΠΣ υλοποιημένη ενεργεία, Χ του χάους.

Η τομή του Χ χάους, με την Ψ ενεργεία δίνει δημιουργία.

Η ιδέα και η υλοποίηση της επίσης, δίνει δημιουργία.

Από την άφθαρτη ιδέα μέχρι την εφαρμογή, μεσολαβεί η φθορά που οδηγεί στην απώλεια, γιατί ενεργοποιείται η αντίστροφη μέτρηση για τον θάνατο.

Για την απώλεια, μιλούν όλες οι θρησκείες, και είναι φυσικό να υπάρχει απώλεια και σε άλλες υποστάσεις εκτός από την υλική.

Η ψυχή αποδεσμεύεται με τον θάνατο είναι γεγονός.

Επανέρχεται εμπλουτισμένη ή υποβαθμισμένη στην αρχική της χαώδη κατάσταση.

Αν αποδεσμεύεται, υποβαθμισμένη χάνεται.

Αν επανέρχεται εμπλουτισμένη, εμπλουτίζει το χάος, αυτή είναι και ή προσφορά μας στον θεό.

Μας έχει «ανάγκη» ο θεός, είμαστε η έκφραση του στο υλικό κόσμο.

Αρμονική διαίρεση της μονάδας, της μονάδας με την έννοια του παντός, θα μπορούσε να είναι (0,333+0,666+0,001=1) 0,333 φώς, 0,666 μη φως, 0,001 αόριστος παράγων, θεϊκή επέμβαση.  

Τα ποσοστά είναι μια εικασία, δεν έχω την δυνατότητα να τα αποδείξω.

Τα πιστεύω όμως, και ότι πιστεύει κάποιος είναι η πραγματικότητα και η αλήθεια του.

Ίσως κάποιος άλλος το αποδείξει...

Η εξέλιξη εκτός από νομοτέλεια είναι και μια σκυταλοδρομία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/11/2016=18=9

«Είπατε τώ βασιλεί….

...χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην,

ουδέ παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και το λάλον ύδωρ»,

  

Τα φύλλα που γράφουν, με κίτρινο βάφουν, τελάρο η φύση, πινέλο ο καιρός.

Τα δάκρυα που τρέχουν, με ρίμες αντέχουν, η αίσθηση νότες, χαρτί  ο χορός.

Σαπίζουν στο χώμα, η αγάπη ακόμα, στολίζει φιγούρες, δεν ντύνει καρδιές.

Ποθούν ένα σώμα, μα πέφτουν σε κώμα, η γύμνια πονάει, τις κρύες  βραδιές.

Μαζεύουν κομμάτια, στενά μονοπάτια, απρόσωπες σχέσεις βαφτίζουν δεσμούς.

Τυφλή πανδαισία, στον βρόντο θυσία, σαν κάλπικος μάντης, με λάθος χρησμούς.

Οι δύνες που τρίζουν, ψυχές δεν αγγίζουν, χαλάσματα αφήνουν, ερείπια σκορπούν

Προφάσεις με λόγους, σ΄αστείους συλλόγους, ρουφάνε αξίες, και φτύνουν καρτούν.

Για βρες την καρδιά τους, για πες τ΄ όνομά τους, θροΐζει ο αέρας, αγνή προσευχή.

Για άκου τον πόνο, για κλείσε το χρόνο, μια ανάσα κοντά τους, πλανιέται η ψυχή.

Στον ωκεανό μας, και στον ουρανό μας, γυμνές Αφροδίτες , αστέρια γεννούν,

Ζεστά δάκρυά μας, κυλούν στα βουνά μας, μικρές βρυσομάνες τον Ήλιο υμνούν.

Αυτό που στοχεύω, με πείσμα πιστεύω, υπάρχει στο σύμπαν, ανέσπερο φώς.

Οι άλλοι νομίζουν, το άγνωστο βρίζουν, για τρύπιες δεκάρες, ο πόνος κρυφός.

Σκαλίζω στην πέτρα, γνωρίζω τα μέτρα, αγάλλεται η σμίλη, φωτίζει ο σκοπός.

Ή σκάβω το χώμα, και βρίσκω το σώμα, τα μάτια μου φύλλα, ρυθμός ο παλμός.

Αγάπη ωραία, κατέχω παρέα, που σκίζει ο κόσμος, σε κάθε φιλί.

Μ’ εκείνη στο πλάι, ψυχή που μιλάει, γαλάζια εικόνα, μοιραία φυλή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/11/2016=18=9