Λύκειον έρεισμα

Τεντώνει τώρα η καταιγίδα το σκοινί,

ώρα την ώρα, τα τοπία συννεφιάζουν.

Κούφιες βροντές ανοίγουν τη σκηνή,

και την πλατεία αστραπές χαράζουν.

Γυρνά ο λύκος το κεφάλι του ψηλά,

μια στείρα μυρωδιά τον ηλεκτρίζει.

Ο δρόμος που τον βγάζει στη σπηλιά,

αναλογεί στον χρόνο, που ελπίζει.

Του φόβου τις ακάλυπτες πτυχές,      

με προσευχές ξορκίζουνε τα όντα.

Πτωχεύει η γνώση χάνει μετοχές,

πουλά της φύσης τα αντίθετα ιόντα.

Ανάθεμα στο πνεύμα του κακού

με καταιγίδες θέλει να τρομάξει.

Ξεχάστηκε η διαφορά δυναμικού,

έμεινε μόνο θεωρία, όχι πράξη.

Τεντώνει τώρα και ο λύκος τα σκοινιά,

κόντρα στην καταιγίδα, και ας σπάσουν.

Ο δρόμος που τον βγάζει στην σπηλιά,

είναι ανάλογος, με την ζωή κομπάρσου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/12/2016=17=8

Άκρον άωτον

O Φασισμός επικρατεί στα ενδόμυχα των περισσοτέρων ανθρώπων... και εκφράζεται κατά συρροή, το γνωρίζεις είμαι σίγουρος.

Τα "κοινωνικά" δίκτυα στο net εκπέμπουν την απωθημένη διάθεση των ανθρώπων, να "ζήσουν" στην πράξη, και επιπλέον εκπληρώνουν τον βασικό στόχο της δημιουργίας τους, να μαντρώνουν τα πλήθη, και να τα οδηγούν στην αποχαύνωση.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις, το πρόστυχο και ύπουλο σλόγκαν που κυριαρχεί, γιατί στην ουσία νεκρώνει το μυαλό και το υποδουλώνει στις αισθήσεις.

Μια λέξη όμως άπειρες εικόνες "άνθρωπος".

Τα έρμαια όντα εκπληρώνουν αλλότριους σκοπούς, και το κάνουν άψογα, δυστυχώς.

Ο χρόνος τελειώνει, για να ξαναρχίσει.

Τα έλλογα όντα, αποσύρονται στο πρανές, της πνευματικότητας τους, για να αποτελέσουν την "μαγιά" για τον ερχόμενο.

Τον ερχόμενο μετά τον "όλεθρο".
Άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τε, και ου γαρ βούλονται ειδέναι".

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/11/2016=20=2

Το μαύρο

Πολλοί λένε το μαύρο αντιπροσωπεύει τον θάνατο, και το χρησιμοποιούν έτσι σαν σύμβολο, που εκφράζει εκδίκηση προς έναν εχθρό.
Άλλοι προτείνουν τα μαύρα τριαντάφυλλα, σαν έννοια θανάτου για τις παλιές συνήθειες, και σηματοδοτούν μια αναγέννηση.

Το μαύρο χρώμα, είναι ανύπρκτο, καλύπτει τον χώρο όταν δεν υπάρχει το φως, που έχει χρώμα λευκό (φωτεινό), και αναλύεται σε επτά αποχρώσεις. 

Σεπτά, Επτά (με δασεία) ιερά.

Όλα αυτά στον υλικό χώρο, στον κόσμο των αισθήσεων.

Στο άυλο χώρο, στον κόσμο των πνευμάτων, κυριαρχεί το άχρωμο, (όπως στα όνειρα).

Χαίρεται τούτος ο λαός το χρώμα και το φως, έχει τον ήλιο για θεό, από παλιά, και τον θεό για ήλιο.

Χαίρεται όμως και το μαύρο, το μαύρο του Καιάδα, την άλλη την πλευρά, την φάτνη της καταγωγής του, την ανεξάντλητη πηγή.

Άλλοι την λένε θάνατο, και τέλος, τέλος όμως σημαίνει και σκοπός.

Εμείς το κάνουμε αρχή, όλα είναι κύκλος.

Δεν του ταιριάζει απλά το μαύρο... το νοιώθει και το ζει, το μαύρο που κρατά την αρμονία.

Φοβάται, σέβεται και λατρεύει το μαύρο, που ταυτίζει με τον Άδη.

Οι Πύλες του Άδα, εκεί στο Ταίναρο, που πήγαν και ξανάρθαν, ο Ορφέας, και ο Ηρακλής.

Ο Διγενής που πάλεψε τον χάρο  το «άλλο», στα μαρμαρένια αλώνια, δηλαδή τα φωτεινά πεδία.

Και στις μέρες μας, δείγμα γραφής, και συνέπειας στην πράξη, ο Λιαντίνης.

Σε τρεις διαστάσεις απλωμένη η ζωή.

Τρεις υποστάσεις που διέπουνε το όλον.

Δίας Ποσειδών και Άδης,  σε μια οπτική.

Πατήρ, Υιός, και Πνεύμα, σε μία άλλη.

Η πρώτη η ουράνια αρχή, και τέλος.

Η δεύτερη τα υλικά τα ορατά να νοιάζεται, είτε παντρεύεται την Γή, την ύλη (Ποσειδών)

είτε τον άνθρωπο ζητά να φέρει εκεί που πρέπει (Υιός).

Την τρίτη δεν την ακουμπά κανείς (Άδης και πνεύμα).

Όμως αλίμονο αποκλήρωσε, το ένα του κομμάτι... που είναι η ΨΥΧΗ.

Για αυτό είναι η ΜΑΝΗ ιδέα υψίστη, το λέει το όνομα της.

Manes=Ψυχές, πνεύματα, στα Λατινικά, την πλέον συγγενική γλώσσα, την κόρη, της Δωρικής διαλέκτου, που χάθηκε, και είναι μια απορία το γιατί.  

Πολλά τα σύμπαντα, μιλάνε ήδη για παράλληλα...

Ρισκάρω και μιλώ και για τεμνόμενα...

Οι υποστάσεις όμως είναι τρεις,

Και είναι τα πάντα Ένα.

Ο επιμερισμός, είναι στοιχείο θετικό, η διάσπαση όμως, τρώει τα σωθικά του κόσμου, κι όσοι το ξέρουν, την αιτία την γνωρίζουν.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/11/2016

Με την Ανατολή και η Καλημέρα.

Έρωτα κάνουν οι ψυχές...

Ο έρωτας είναι εξουσία….
Σε εξουσιάζει χωρίς καν καλά ,καλά να το καταλάβεις…
Σε καταπίνει ολάκαιρο…
Κυριαρχεί πάνω σου και σε περικυκλώνει…
Έχει μια αβυσσαλέα δύναμη…
Κρύβει ορμή, πάθος, λύτρωση…
Μια δίψα που εκλιπαρεί να ξεδιψάσει…
Μια πείνα που εκλιπαρεί για να χορτάσει…
Έρχεται πάντα ξαφνικά, αιφνιδιαστικά και απροσδόκητα…
Δε σε ρωτάει, δε σε προετοιμάζει…
Απλά σε τσακώνει σαν τον ποντικό μέσα στην φάκα…
Θέλει ψυχή… θέλει δυνατούς παίκτες…
Να τον φτάσουν ως το τέρμα…
Έρωτα κάνουν οι ψυχές…
Το «sex» είναι για τις σάρκες…
Πολλά χέρια θα σ’ αγγίξουν με μανία, βιαστικά και γρήγορα για να ικανοποιήσουν το «εγώ» τους, την πάρτη τους…
Ελάχιστα όμως με ευλάβεια, με λατρεία…
Σαν μια μικρή ιεροτελεστία…
Λες κι είσαι από πορσελάνη και φοβούνται μη σε σπάσουν μες στα χέρια τους…
Κάπου εκεί ξεκινάει ο έρωτας…
Η απόλυτη, μυστική ένωση των σωμάτων…
Το μεγάλο αναγνωριστικό ταξίδι του ενός κορμιού απέναντι στο άλλο….
Εκεί που το δωμάτιο πλημμυρίζει μαγεία…
Φιλιά από μετάξι μαγνητίζουν το χώρο…
Οι δείκτες του ρολογιού παύουν και ο χρόνος πλέον δεν έχει καμία σημασία…
Εκεί που τα βελούδινα, σπινθηροβόλα βλέμματα μαρτυρούν την κάθε λέξη κι ας επικρατεί σιωπή…
Δε χρειάζονται λόγια, δεν χρειάζονται εξηγήσεις, όλα πλέον έχουν πάρει το δρόμο τους…
Οι βραδιές τελειώνουν μ’ αγκαλιές και χάδια ως το πρωί…
Με αλήθεια, με «μαζί» και όχι «μόνος»…
Με «γεμίζω» και όχι «αδειάζω»…
Όταν καταλήγεις σπίτι μόνος, βυθισμένος στις απέραντες μοναχικές σου σκέψεις από την καθημερινή φθηνή σπατάλη του εαυτού σου, πιστεύοντας πως έτσι θα νιώσεις έστω και για λίγο… όπως τότε που ακόμη ένιωθες…
Πως θα χαθείς, θα ξεχαστείς, θα επουλωθείς από το παρελθόν σου…
Εκεί στο κομοδίνο που ξεφορτώνεσαι το «προσωπείο» του ανέμελου, του γοητευτικού, του κατακτητή ,του αδιάφορου, του αξιοζήλευτου κατ’ άλλους, εκεί φοράς κατάσαρκα για λίγο την ψυχή σου…
Εκεί που αναπνέεις για λίγο έξω από την «μάσκα» σου…
Εκεί μέχρι να ξημερώσει και αύριο τα ίδια πάλι…
‘Όμως ρε φίλε τι να το κάνεις αν ο άλλος σε βλέπει σαν ένα κομμάτι κρέας;
Τι να το κάνεις να πουλάς ένα κιλό μαγκιά και σπίτι σου, μακριά π’ όλους και όλα διαλύεσαι σε χίλια κομμάτια;
Ειλικρινά δε βρίσκω κανένα νόημα…
Υπάρχει καλύτερο πράγμα από ένα ζευγάρι μάτια που λάμπουν και η αφορμή για τη λάμψη τους είσαι εσύ;

ΜΟΣΧΟΥΛΑ ΣΟΛΑΚΗ
themachine.gr