Εγώ είμαι εγώ, εσύ είσαι εσύ;

Από πατρίδα ορφανός

Κι από πατέρα νόθος

αναθρεμμένος αχαμνός

και αδελφός ο μόχθος.

Βήμα το βήμα γλίστρημα,

κάθε φωνή θα σβήσει.

Κρίμα το κάθε σκίρτημα,

πνίγεται πριν ανθίσει

Βουβό γομάρι στο ζυγό

με διαδρομή πλανόδια.

υποταγμένο σ΄ αρχηγό,

βάτραχος δίχως πόδια.

Ανάδρομη σκυφτή ζωή

ιδέες δίχως πράξεις.

Μονάχα βρώμικο ψωμί,

ζυμώνουν οι διατάξεις.  

Μικρό παλιό εξάρτημα,

αφύλαχτο σκουριάζεις,

σαν φοβικό αμάρτημα,

νερό και αίμα στάζεις.

Δεν χόρτασες μετάνοιες,

που γονατίζεις χρόνια,

τις γερασμένες άνοιες,

να βλέπεις με συμπόνια.

Άκου τις ξύλινες φωνές,

κούφιες τυπολατρίες,

κάθε μητρώο διαφανές,

βρωμίζουν στις φατρίες.

Ο επιούσιος πικρός,

το λογισμό σκοτώνει.

Ο κόσμος έγινε μικρός

χωρά σε μια οθόνη.

Παγκόσμια θολούρα μου

Αρπακτική μιζέρια

Την άγονη μουρμούρα μου

Ανέθεσα στ΄ αστέρια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/2/2018=16=7

Τ΄αποκαΐδια της Πανδώρας

Τη ζωή που σαπίζει στα ρείθρα, την στριμώχνουνε ύβρεις εν τέλει,

σκουριασμένη αρχαία κηρήθρα, που φονιάδες της κλέβουν το μέλι.

Γερασμένοι δασκάλοι γρυλίζουν, όταν νέοι ξεφτίζουν το εγώ τους,

σωρηδόν ζωηρούς εκμαυλίζουν, εκατόμβη στον φαύλο αρχηγό τους.

Πυρωμένες στρατιές βρικολάκων, με θεσμούς προπαγάνδα και βία,

πληρωμένοι σκαφτιάδες των λάκκων, καταπίνουν μυαλά και βραβεία.    

Στριμωγμένα σκουπίδια της μπόρας, ροκανίζουν διαμάντια στη βρώμα,

με αφορμή το κουτί της Πανδώρας, εκφυλίζουν το ανθρώπινο χρώμα.

Φυσομάνα η ζωή που ξεχνιέται, την εικόνα του ανθρώπου να σβήσει.

Πλημμυρίδα η ελπίδα τραβιέται, για την άμπωτη  λάσπες να αφήσει.

Κάπου υπάρχει αόρατος σπόρος, μια σπίθα στης λάσπης το τέλμα

Θα φουσκώσει ξανά πρωτοπόρος, όταν φτάσει ο ήλιος στο γέρμα.   

Πολύ πέρα από τον ήλιο, πάνω απ το νόμο, και πέρα απ τον ουρανό.
Κάτω από τη μαυρίλα θα βρεις μια ασημένια γραμμή αν και θνητός.
Σαν μια φωνή που ψιθυρίζει, ένα κερί μέσα στη νύχτα, σαν βουνό.
Ανάσες όλα τα όνειρά μας, δομή του θείου, σοφία, ένα όνειρο φωτός.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

30/1/2018=15=6

Πόλεμος

Πόλεμος είναι οι πασαρέλες, οι παρελάσεις, κ΄ οι ασύνταχτοι που βρίζουν,

Πόλεμος και οι άχαρες κοπέλες, που μοναχές στα πεζοδρόμια τρεκλίζουν.

Πόλεμος οι αρχές και οι κλητήρες, οι σκηνοθέτες αμφιβόλων θεαμάτων,

Πόλεμος και οι άσπονδοι σωτήρες, σε παραλήρημα μαγείας και θαυμάτων.

Πόλεμος οι γιορτές οι τελειωμένες, που ροκανίζουνε ενδόμυχα τα ήθη,

Πόλεμος και οι όψεις οι θλιμμένες, που παραδόθηκαν αμαχητί στη λήθη.

Πόλεμος τα σκυλιά τα σαλονάτα, φανατισμένα που  αλυχτούνε για τον τζόγο.

Πόλεμος τα ξεφτέρια τα μοδάτα, γιατί  φουσκώνουν σαν κοκόρια χωρίς λόγο.

Λέξεις κλειδιά, σε ομοβροντία τραπέζης,  κλώνοι μπουκιές που σου κλείνουν το στόμα.

Έχει χαθεί ριζικά το παιχνίδι που παίζεις, και υποθήκη προτείνεις, το άδειο σου σώμα.

Πόλεμος η ιδέα που προδίδει, πόλεμος η ψευτιά, και η χαλκευμένη ιστορία,

Πόλεμος η επιστήμη που ενδίδει, και για το κέρδος ξεπουλιέται στην πορεία.

Πόλεμος το συμφέρον που σφραγίζει, με κουρελόχαρτα το μέτωπο στο θύμα,

Πόλεμος κι ο πλανήτης που βρωμίζει, εμείς αυτόχειρες, και κίνητρο το χρήμα.

Πόλεμος είναι ο ποιητής και ο συνθέτης, που μετατρέπεται εν τέλει σε ζητιάνο.

Πόλεμος είναι ο εραστής, και ο ηγέτης, που μεταμόρφωσε το γίγαντα σε νάνο.

Στάσεις ζωής στις ομοβροντίες του τρόμου, ειρηνικά με το νου, ξεγυμνώνεις το τέρας,  

Άμυνα βρες, την κλεμμένη αχτίδα του νόμου, φώς η ψυχή, δύναμη εσύ, και πανί ο αέρας. 

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

9/1/2018=21=3

Άκου το φως, κι όποια ευχή γυρεύεις βρες, κι άμα μπορείς, άκουσε πρώτα τις σιωπές.

Μ΄ένα μπόγο τραγούδια στην πλάτη, και αδιάφορη φρέσκια γκριμάτσα,

στα σοκάκια του χρόνου  φευγάτη, κάνει πρόβα στην νέα της φάτσα.

Βαλσαμώνει αρχαία λουλούδια σε κάδρα, ξεφλουδίζει  φιλιά στο τραπέζι,

έξω η μπίλια διαλέγει τα  μαύρα, κι η ελπίδα φλερτάρει και παίζει.

Προσπερνά και σαρκάζει συνέχεια, με το γέλιο της μνήμες παγώνει,

γεμισμένα κοστούμια  μ΄ ανέχεια, κολυμπούν σε φτηνή σιλικόνη.

Στις χοές του καλού δεν δακρύζει, κι΄ ευτυχίες μονές σπαρταράνε,

τεντωμένες χορδές ξεκουρδίζει, τυπικά, και τα χρόνια περνάνε.

Χίλιες λέξεις μηνύματα αίγλης, μελωδίες ρηχές ανεκπλήρωτοι στόχοι

Κούφιοι ήχοι  στ΄ αυτιά της αγέλης, ότι αρπάξει ο καθείς στην απόχη.

Το φορτώνει σε κάποιο ντουβάρι, και τις ρόγες σκορπίζουν σπουργίτια,

το τσαμπί ξεραμένο κουφάρι, της αδράνειας γούρι στα καλύτερα σπίτια.

Μα τα λόγια ο αέρας τα παίρνει, και η σκόνη τους θάβει  ψυχές,

ο σκοπός που τα πόδια του σέρνει, στολισμένες σκορπά  ιαχές.

Η σιωπή που ευχή συνοδεύει, και αφήνει ο χρησμός προσμονές,

με τροφή των ονείρων θεριεύει, τους παλμούς που δονούν οι φωνές.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

3/1/2018=15=6