Λυκαυγές

Χρώμα του μενεξέ γλυκό,

ωδή ψυχής,

γονάτισε στη νύχτα,

προσευχήσου!!

Κι από βαθύ και αφώτιστο πηγάδι,

βγες και μεσουράνησε,

έτσι που να ζηλέψει ο Ήλιος,

και να ανθίσει την ανατολή,

χίλια τραγούδια,

χίλιες ψυχές,

ν΄ αγγίξουν χείλια κοραλλένια!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/12/2012

Η έκτη αίσθηση.

Δεν βλέπω στον ορίζοντα σκεπάζει η άχλη τα βουνά.

Δεν άκουσα τον ήλιο που γρυλίζει, φταίει το φώς.

Όμως την δύναμη την νοιώθω και την ζεστασιά το ίδιο.

Δεν βλέπω του αστεριού την κόχη, την κρύβει η άκρη.

Δεν άκουσα το σεληνόφως, που δακρύζει για την μοίρα.

Όμως χρυσάφι απ τ αστέρι παίρνω και απ’ την μήνι ασήμι.

Δεν βλέπω το θαλασσινό το χρώμα, ίσως η νύχτα παίζει.

Δεν άκουσα το κύμα, που βροντά στον βράχο η καταιγίδα.

Αισθάνομαι τη θλίψη και τον τρόμο, στης φθοράς το ρέμα.

Δεν βλέπω πια της μαγεμένης άνοιξης το δασός, πάγος.

Δεν άκουσα των αηδονιών τραγούδια, σιωπή θανάτου.

Ηχούν όμως στ΄ αυτιά μου μελωδίες, γέλια αγγέλλων.

Δεν βλέπω των ματιών σου την φρεσκάδα, απ ανάγκη.

Δεν άκουσα τα βήματα στο άγιο σώμα, που τεντώνω.

Όμως αφήνομαι γλυκά και γονατίζω στην ματιά σου.

Δεν βλέπω τη ζωής τη βία, δεν βύζαξα μωρό στον κόρφο.

Δεν άκουσα τον καλπασμό της νιότης, και της άνοιξης.

Μύρισα το βαρκάρη, στου Πλούτωνα τα  σιωπηλά νερά.

Δεν βλέπω την αρχή πέρασαν χρόνια, μπορεί μυριάδες.

Δεν άκουσα όσους πάσχιζαν, να φτάσουν προς το τέρμα.

Σκορπίζομαι όμως στις  ψυχές,  αέρας, σκόνη, αθανασία.

Δεν βλέπω του θεού το βλέμμα, η παλλάδα με τυφλώνει

Δεν άκουσα το γδούπο, στην κρεμάλα του ταρτάρου.

Νοιώθω τον πόνο της ματιάς του, και τον θρήνο, μόνο.

Δεν βλέπω πια του αετού μου το φτερούγισμα στην πέτρα.

Δεν άκουσα που κράζουν, μαύρες νύχτες στον πλανήτη.

Πιστεύω όμως δυνατά, η Ελπίδα ήρθε μας χαϊδεύει.

Βλέπω το φως να  μπαίνει από τις γρίλιες στην ζωή μας.

Ακούω ανάσες, όσων πέρασαν την πύλη, μας στηρίζουν.

Έρχεται η ώρα, φτάνει, αιώνια ο παράδεισος δικός μας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/10/2012

Σε ζηλεύω Ναζωραίε…..

Σε θυμάμαι Ναζωραίε, τώρα που προβάλλεται μπροστά στα μάτια μου το δράμα της ζωής, της ποθητής της κούφιας, στου ερωτικού παλμού την δίνη. 

Σε αγγίζω στης ψυχής το  φιλικό  φτερούγισμα, στην άκρη του ουρανού, στην μίξη της ζωής και του θανάτου.

Σε νοιώθω κάθε σκίρτημα μου, δένει στου χιτώνα σου την άκρη , κόμπο με δάκρυα και ενοχές, μακρύ σχοινί το πέρασμα του χρόνου, σαν αγχόνη.

Σε νοσταλγώ, το φως στα μάτια Σου σκοτάδι στα δικά μου, βρύση με νάματα γλυκόπικρα, γεμίζω το σταμνί που μου έστειλες, με τα νερά του Ιορδάνη, να καθαρίσουν τις πληγές να γιατρευτεί του κόσμου η μανία.

Σε καρτερώ να ‘ρθείς σιμά στο παραγώνι, τώρα που φτάνει άνοιξη,  γιορτή, να θυμηθεί το σύμπαν, τον «Αμνό» θυσία στην ποδιά του, για τον σκοπό που αυτό ορίζει.

Σε βασανίζω μέσα στις ψυχής μου τον αέρα, αιώνες τώρα, πολεμώ με τα θηρία, και μια κερδίζω μια χάνω, πόλεμος δίχως τελειωμό.

Σε ζηλεύω, βρέθηκες στον κόσμο με σκοπό, καθώς περνούσες στα σκληρά ιερατεία πράος.

Σε ζηλεύω για την δύναμη την θεϊκή και την ανθρωπινή, που έκανε τον Πιλάτο να σαστίσει, μπροστά στο φως της καλοσύνης.

Σε ζηλεύω, που άνοιξες τον δρόμο για τον Γογλοθά, με ακάνθινο στεφάνι, και κουβαλώντας τον σταυρό του μαρτυρίου.

Σε ζηλεύω, που φύτεψες πόνο γλυκό, στο στήθος της Μαγδαληνής, και όχι μόνο, μα και στους άλλους ακολούθους μαθητές και πλήθος.   

Σε ζηλεύω που άνοιξες τα χέρια να δεχτούν καρφιά, και κράτησες τον κόσμο πάνω σ’ενα σταυρό, με τους ληστές συντρόφους.

Σε ζηλεύω, που δρόμο δίχως γυρισμό τράβηξες για τον Αδη, την πύλη πέρασες μόνο εσύ, και έκανες το σκοτάδι φως για μας τους τιποτένιους. 

Σε λατρεύω Ναζωραίε το σώμα σου να γίνει σώμα μου, ευχή μεγάλη και ευλογία, κομμάτι σου και εγώ να γίνω, μόνο μια τρίχα στα μαλλιά της άγιας κόμης.

Σκόνη  στα ταπεινά σανδάλια.

Ανάσα πονεμένη απ του σταυρού την κακουχία, σπίθα μικρή, πυγολαμπίδα απ την Ανάσταση.

Σε λάτρεψα για αυτή την όμορφη στιγμή  που είναι στόχος, και σκοπός για μένα, στο δρόμο του δικού μου Γολγοθά….τότε που χάνεται η ανάσα τότε που αρχίζει η ζωή και η Ανάσταση.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/4/2012