Παραμυθένια πέδιλα. (Ηλιος-Ψυχούλα-Πεταλούδα)

Ητανε μια φορά και έναν καιρό, μια πεταλούδα, χαρούμενη και λατρευτή, που χάιδευε κάθε μέρα τα λουλούδια του κήπου, και φτεροκοπούσε ερωτοτροπώντας με το ζεστό φως του Ήλιου..

Κι ο Ήλιος την λάτρευε την προστάτευε, τις φώτιζε τα φτερά και ξεχναγε πάντα πως όταν εκείνος το φως…και η πεταλούδα μας ρούφαγε την ζωή.

Χανόταν στα λιβάδια την άνοιξη, μαζεύοντας μαργαρίτες…

Πλατσούριζε στις θάλασσες, χωρίς να νοιάζεται μήπως βραχούν τα φτερά της…

Πετούσε συνεχώς κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Ήλιου…

Και τα βράδια πριν κοιμηθεί στα ροδοπέταλα, καμάρωνε το φεγγάρι και έκανε όνειρα για το καλοκαίρι…

Κι ήταν ο Ήλιος της πρόθυμος να την ταξιδέψει, και έγινε η ζωή ταξίδι, και το ταξίδι έρωτας…

Κάποτε όμως τελειώνουν όλα…τέλειωσε η άνοιξη, τέλειωσε και το καλοκαίρι…

Τον ήλιο σκέπασαν τα σύννεφα, χάθηκε και ο βοριάς, να τον βοηθήσει να τα διώξει…

Η πεταλούδα μας χωρίς ήλιο, λουλούδια, θάλασσες, και ταξίδια, έχασε την ικμάδα της και μαράζωσε…

Και έγινε η πεταλούδα του ιονίου χρυσόσκονη, έγινε του αγέρα μυρωδιά, και έμεινε ο Ήλιος μόνος…και  ο χειμώνας σκέπασε την μαγεμένη χώρα…

Σα θαύμα όμως γύριζε η πεταλούδα, με τον αέρα, και σιγοψιθύριζε κουράγιο…

Δρόσιζε όνειρα με τις σταγόνες της βροχής, αλαφροΐσκιωτη μορφή, για όσους βλέπουν τα σημάδια, και ο Ήλιος όλα τα έβλεπε και άναβε φώτα ελπίδας.

Πότε με τα σπουργίτια έστελνε μηνύματα, πότε με πεταλούδες, κι ίδια ακόμα με επισκέψεις, συντρόφευε τον ήλιο στο βασίλεμα του.
Είναι η αγάπη του θεού το πρόσωπο, και ολα τα κάνει. Αν εχεις δώσει, πολλαπλάσιο θα πάρεις.

Κι αν είσαι αέρας μυριστός, χρυσόσκονη όπως την πεταλούδα, ανταποδίδεις στην αγάπη ότι πήρες.

Είναι σαν θαύμα, ένα παραμύθι αληθινό μόνο για δύο, ίσως και κάποιους άλλους να αγγίζει, η ιστορία που ξεκίνησε και ταξιδεύει ακόμα.

Ναι είναι θαύμα, η πεταλούδα, βρήκε μια ψυχή, την σκέπασε με τα φτερά της, και σαν πυγολαμπίδα της είπε λόγια μαγικά, κανείς δεν ξέρει όμως τι της είπε, μόνο η ψυχούλα που τα ένοιωσε μπορεί να πει.

Τα πέδιλα τα στολισμένα με τις πέρλες, βρήκαμε πόδια, να τα περπατήσουν. 

Και οι δυο μαζί, ταξίδεψαν τα μονοπάτια τα γνωστά, και βρήκε πάλι ο Ήλιος νόημα.

Πρώτα την οδήγησε δειλά-δειλά, να βρει τον ήλιο, που την γνώρισε απ την πρώτη λέξη, ταυτότητα το κείμενο που γράφει, η κάρδια, με το μολύβι, το ανεξίτηλο της μοίρας.

Ένοιωσε η ψυχούλα, αυτό το κάλεσμα, και είπε να την συναντήσει, να της μιλήσει, να τα πουν να πάρει θάρρος, γιατί μόνο εκείνη θα την καταλάβαινε…τόση η πίκρα πούχε μαζεμένη.

Κι ο Ήλιος, την ταξίδεψε  στα μέρη του παραμυθιού τα μαγεμένα, εκεί που ουρανός κι η θάλασσα γίνονται ένα..

Εκεί που στα ψηλά βουνά τα απάτητα, σε προστατεύει το άγρυπνο το μάτι , του αετού που φέρνει βόλτες στον αγέρα.

Βρέθηκαν κάπου οι δυο τους κανείς δεν ξέρει που, και δεν θα μάθει, και έγινε η μετουσίωση και η μέθεξη άγνωστο πώς.

Στον ήλιο, έφτανε μόνο η ένωση….η πεταλούδα κι η ψυχούλα είναι Ένα.

Και έγινε το «αχ αυτή η θάλασσα» ελπίδα, «δεν υπάρχει καλύτερο από την θάλασσα».

Ψηλάφησε η ψυχούλα τα άγια μέρη του παραμυθιού, και βρήκε την αλήθεια, βρήκε την δύναμη, να πολεμήσει τα θηρία, και έγινε ο Ήλιος σύμμαχος, κι η πεταλούδα, έγινε  όραμα και ελπίδα.

Σιγά-σιγά και βήμα-βήμα, βαθαίνει, η ζωγραφιά, τρεις την ορίζουν, ο Ήλιος και η ψυχούλα, χρώματα,  και  η πεταλούδα το τελάρο.

Είναι όμορφοι ο κόσμοι, αν μπορούμε να τους πλάθουμε, και να ενώνουμε, ότι στην ζωή μας είναι φανερό, με εκείνα τα πολλά που, μάτια δεν τα βλέπουν.

Η πεταλούδα τα σημάδια φανερώνει..

Και ο Ήλιος τα διαβάζει, σε τόπους, μέσα στις καρδιές, αλλά και πάνω στο ψηφιδωτό του χρόνου.

Άνοιξε και η ψυχούλα τώρα, παράθυρο στον ουρανό, μυήθηκε και τα σημάδια βρήκαν κι άλλο παραλήπτη. Τον παραλήπτη που ο Ήλιος με το άγρυπνο του βλέμμα θα προσέχει, φύλακας Άγγελος.

Τον παραλήπτη που έταξε η πεταλούδα να του δώσει, και την υπόσχεση της κράτησε.

Το παραμύθι δεν τελειώνει εδώ, ακόμα υπάρχουν άγραφες σελίδες.

Το γράφουν τρεις, και εγώ το μυστικό τους θα φυλάξω…

Άμα το πω δεν θάναι παραμύθι!!!

Μα ο χρόνος είναι κύκλος, κι όλα γυρίζουν γύρω μας, με άλλα πρόσωπα, άλλες φωνές και άλλα μάτια.

Είναι στα αλήθεια ευλογημένοι όσοι δεν βλέπουν για να δουν, αλλά ήλιους, πεταλούδες και ψυχές, νοιώθουν σε κάθε βήμα.
Αλίμονο στα παραμύθια όσοι δεν πιστεύουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/9/2012 

Νεφέλη

Η Νεφέλη γιγαντώθηκε,

κι απλώθηκε φουρτουνιασμένη στον αχόρταγο ουρανό….

Σκέπασε  την μαγική πόλη,

να την προφυλάξει…την μετουσίωσε σε φαντασία…

Ο Τάλετάν έστρωσε απλόχερα ανάθημα,

την περηφάνια του στα πόδια της…

Ο Ορίζοντας χαμήλωσε τα φτερά του,

και γονάτισε μπροστά της φλογισμένος…

Μέσα από  τα δαντελένια φορέματα της Νεφέλης,

ξεπρόβαλλε ο Απόλλωνας…

Έσπρωξε ένα κομμάτι από την φωτιά του,

ανάμεσα στα βελούδινα ρόδα της…

Πλημμύρησε με  χρυσαφένιο φως,

τις προσδοκίες και δροσοσταλίδες του πάθους….

Η μαγική πόλη είναι για μας ιδέα,

ανατριχίλα ερωτική σε κάθε άγγιγμα…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/8/212   

Νύχτα

Εκεί στ΄ απάτητα βουνά,

εκεί που ο ουρανός είναι κοντύτερα,

και η ψυχή ψηλότερα.

Εκεί στους βράχους,

που λαμποκοπάνε πάντα,

με την σκληρή γυαλάδα τις ψυχές χορταίνουν φως.

Εκεί, που την νύχτα σαν λείπει ο Ήλιος,

μας αχνοφέγγει η Σελήνη,

η Πασιφάη, η Άρτεμις, η Μήνις…

τα χίλια ονόματα που ορίζουν τη ΑΓΑΠΗ.

Λαχτάρα γλυκόπικρη,

τρέμουλο των χειλιών,

να έρθει στα όνειρα μας,

για νάναι το ξημέρωμα γεμάτο,

ουράνιες μουσικές και φως…

ΑΝΑΤΟΛΗ… ζωή μου πέρα απ την Ζωή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/11/2012

Η αγάπη και οι αισθήσεις

Η αγάπη είναι ένα σπάνιο και δυσεύρετο αγαθό,

όχι γιατί δεν υπάρχει,

αλλά γιατί είναι κοφτερή και καυτή.

Ουτοπιστική η διαχείριση της από τους περισσότερους.

Άλλοι κόβονται, και άλλοι καίγονται.

Ξεκινά από χαμηλά,

απλώνεται στους κόκκους της άμμου,

στις αόρατες δροσοσταλίδες του πρωινού.

Απλώνεται στα λιβάδια, σκαρφαλώνει στα βουνά.

Ψηλώνει μέσα στην νύχτα,

και με οδηγό το ασημένιο φως της Σελήνης,

θεριεύει την μέρα,

και γιγαντώνεται από το χρυσαφένιο φώς του Ήλιου.

Κάπου ανάμεσα σε αυτό το ταξίδι,

πριν και μετά τον Θεό αγγίζει τον άνθρωπο.

Και γίνεται μικρός θεός εκείνος ο μύστης,

που τυλίγεται την άκρη του χιτώνα της…

Αισθήσεις

Για τις αναμνήσεις, από τον κόσμο του Καιάδα,

άνοιξε η πόρτα στο ασυνείδητο,

και πέρασε μια μικρή αχτίνα φωτός, ταπεινή και χλωμή.

Για τις αναμνήσεις από την Μήτρα,

ακούστηκε ένας θόρυβος, όμοιος με εκείνον,

της θάλασσας που χαϊδεύει τις άκρες των ποδιών της στεριάς.

Για τις αναμνήσεις από τα τρυφερά μας χρόνια,

άγγιξε τα μωρουδιακά φύλα της λεύκας,

ένας ζεστός αέρας και τα έκανε να ανατριχιάσουν. 

Για τις αναμνήσεις από την νιότη,

απλώθηκε στο δέρμα μας,

ένα άρωμα, φτηνό, ακριβό δεν έχει νόημα,

πάντα όμως μεθυστικό.

Για την ζωή μας όμως τι ανάμνηση να χορέψει,

μόνο ένα γυάλινο κλουβί,

και μέσα στην φορμόλη, τα όνειρα μας να διατηρούνται νεκρά.

Στην έκτη αίσθηση, την έκτη μέρα,

σ’ ένα  ηλιοβασίλεμα κάνουμε τάμα την ελπίδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/12/2012