Κόκκινο

Κάθεται δίπλα στο παράθυρο

Στο παράθυρο του υπνοδωματίου της

Στα χέρια της ένα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών

Αγναντεύει τη δύση του ηλίου

Τη δύση..

Που βάφει τον ουρανό με τα πιο όμορφα χρώματα..

Κίτρινα, πορτοκαλιά, κόκκινα..

Τα χρώματα που αγαπούσε

Και σε κάθε ευκαιρία τα φορούσε..

Ναι.. όπως τότε!
Όταν χόρευε πάνω στη σκηνή

Την Κάρμεν, την Κίτρι στον Δον Κιχώτη, την Πακίτα..

Το Κόκκινο
Το χρώμα του Πάθους, της Φωτιάς, του Πολέμου, του Αίματος και της Θυσίας

Και όλα αυτά εκείνη τα είχε περάσει..

Με την ίδια σειρά..

Το Πάθος της ήταν ο χορός

Από τα τρία της μόλις χρόνια

Από τότε δεν ήθελε τίποτε άλλο στη ζωή της

Παρά μόνο να χορεύει

Και να τρέφεται από το χειροκρότημα

Αρχικά των γονιών κι αργότερα του μεγαλύτερου κοινού

Ναι..

Πάθος

Φωτιά ήταν αυτό που ένιωθε όταν ανέβαινε πάνω στη σκηνή

Όχι μόνο εν ώρα παράστασης..

Αυτή την αίσθηση που σου καίγονται τα σωθικά

Αυτό ένιωθε κι από αυτό έπαιρνε δύναμη

Γιατί η φωτιά αυτή την έκανε τόσο σημαντική

Φαινόταν κάθε φορά που κινούταν

Όχι μόνο στη σκηνή

Αλλά και στην καθημερινότητά της

Σίγουρα..

Φωτιά..

Ο Πόλεμος ξεκίνησε με τους γονείς της

Όταν αποφάσισε να παρατήσει τις σπουδές της

Είχε άλλα σχέδια για εκείνη ο Χορός

Πόλεμος και με τους φίλους της

Γιατί πια δεν είχε χρόνο για κανέναν

Πόλεμος και με τον Έρωτα

Γιατί ήταν ερωτευμένη μόνο με τον Χορό

Βεβαίως..

Πόλεμος..

Το Αίμα της το είχε δώσει απλόχερα για Εκείνον

Όποτε έκανε τις πρόβες τις με τα παπούτσια του μπαλέτου

Αυτά τα όμορφα παπούτσια

Αίμα πολύ και από μέσα της

Όταν από την αυστηρή της δίαιτα και την κούραση

Είχε σχεδόν σε καθημερινή βάση αιμοπτύσεις

Δεν την ένοιαζε όμως..

Πάρα πολύ..

Αίμα..

Για της Θυσίες που είχε κάνει

Κανείς δεν μπορεί να σχολιάσει

Ήταν πολλές

Ήταν μεγάλες

Αλλά εκείνη δεν την ένοιαζε..

Καθόλου δεν την πείραζαν

Παρα μονάχα μία..

Μία μόνο..

Ήταν η μεγαλύτερη απ’ όλες

Και η πιο καταστροφική για την ίδια..

Για το Πάθος της

Για τη Φωτιά που είχε μέσα της

Για τους Πολέμους που είχε κάνει

Για το Αίμα που είχε καταθέσει

Άφησε το άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες να πέσει στο πάτωμα

Τοποθέτησε τα χέρια της απαλά, όπως μόνο μια χορεύτρια μπορεί, στις ρόδες του αναπηρικού της αμαξιδίου

Έκανε λίγο προς τα πίσω και μετά έστριψε για να κατευθυνθεί προς την πόρτα

Η πίσω δεξιά ρόδα πέρασε πάνω από τις φωτογραφίες της που είχαν σκορπιστεί στο πάτωμα

Εκείνες που την έδειχναν με το φωτεινότερο χαμόγελο να κρατά λουλούδια

Εκείνες που την έδειχναν γεμάτη αυτοπεποίθηση

Εκείνες που την έδειχναν ευτυχισμένη

Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν είχε σημασία τώρα πια..

DEMI NAK

4/2/13

Ἔρως

'Ερωτας

Αυτός ο μικρός θεός που όλους μας παιδεύει
Εκείνος που μας ξενυχτά τα βράδια
Και μας κάνει να γελάμε και να κλαίμε με εναλλαγή ταχύτητας
ανάλογη με εκείνη του φάρου στην άκρη του βράχου
Ποιος δεν καταράστηκε αυτόν τον φτερωτό θεό;

Ποιος δεν αναθεμάτισε την ώρα που τον γνώρισε;
Κανείς

Κι αυτό γιατί τον αποζητάμε ό,τι κι αν μας έχει κάνει
Τον λατρεύουμε αυτό τον μικρό θεό

Και τον επικαλούμαστε σε κάθε στιγμή της ζωής μας
Και ξάφνου τον συναντάμε

Και τον βλέπουμε με ανθρώπινη μορφή
Και τον εντοπίζουμε αρχικά μόνο με την αίσθηση της όρασης

Μέσα στα μάτια του άλλου που μας κάνουν να χανόμαστε..
Και ακολούθως τον αναγνωρίζουμε με την αίσθηση της ακοής

Όταν τον ακούμε να μας μιλάει και να μας ταξιδεύει..
Και τον ταυτοποιούμε με την αίσθηση της όσφρησης

Όταν μας πλησιάζει αργά και το άρωμά του μας μεθάει..
Και του αφηνόμαστε με την αίσθηση της αφής

Όταν μας αγγίζει απαλά στο μάγουλο και μας αναριγεί..
Και τέλος του παραδινόμαστε άνευ όρων με την αίσθηση της γεύσης

Όταν μας δώσει το πρώτο του γλυκό φιλί..

Έρωτας..
Αυτός ο μικρός θεός που είναι ο πιο μεγάλος από όλους τους άλλους

Κι έχει τη δύναμη να δημιουργήσει και να καταστρέψει κόσμους και λαούς
Οι πιο ειδεχθείς μάχες δόθηκαν στο Όνομά του

Μεγάλες και μικρές
Και πάντα αυτός κερδίζει..

Κι ας χάνουμε εμείς.. 

DEMI NAK

29/1/13

Ηλί ηλί λαμά σαβάχ θανί!

Κραυγή απογοήτευσης, γιατί να συμβαίνει αυτό να μείνω μόνος χωρίς εξάρτηση χωρίς στήριγμα.

Κραυγή απόγνωσης, πως θα τα καταφέρω τώρα μόνος, ποιος θα με εμπνέει ποιος θα συγχωρεί τα λάθη μου.

Κραυγή απελπισίας, πέρασμα στη αυτοκριτική, που έσφαλα τι έκανα λάθος, και είχα  αυτό το αποτέλεσμα.

Κραυγή αγανάκτησης και θυμού, ποια κακιά μοίρα, ποιος φταίει για να πληρώσει το τίμημα, σε ποιον θα ξεσπάσω.

Κραυγή ηρεμίας, είμαι εδώ μόνος μεν αλλά παρών, θα τα καταφέρω, θα γυρίσω την σελίδα, αύριο είναι άλλη μέρα, αύριο ανατέλλει καινούργιος ήλιος. 

Όλα τα παραπάνω και πολύ περισσότερα στροβιλίζονται στο μυαλό μας μετά από κάθε απώλεια.

Ποιος δε έχει χάσει κάτι πολύτιμο η κάτι ευτελές.

Ανάλογο με την αξία του, και την επίδραση του πάνω μας και μέσα μας. είναι και το μέγεθος της απώλειας, το βάρος της στέρησης δηλαδή.

Δυο μεγάλα κομμάτια της ζωής μας, που για μένα είναι τα ίδια σε μέγεθος και σε δύναμη, ορίζουν πάντα μια απώλεια νομοτελειακά.

Ο έρωτας και ο θάνατος.

Ποιος δεν κατρακύλησε στα μαύρα μονοπάτια της απογοήτευσης, όταν έχασε τον έρωτα του. Μια σκέψη μόνιμα πλανιέται, τότε.

Η σκέψη του θανάτου.

Τι αξία έχει να ζω, θα περάσω την Αχερουσία, θα παρακαλέσω τον βαρκάρη, θα θυσιάσω την ύπαρξη μου στον βωμό του έρωτα, που δεν μου έκανε την χάρη.

Όχι είναι ανόητο η ζωή είναι παρούσα, θα επουλωθούν οι πληγές θα ξαναέρθει ο έρωτας.

Ώρες αγωνίας ακροβατούμε πάνω στο σκοινί, μέχρι τελικά να επέλθει η ηρεμία και να ξεφύγουμε από τον ανεμοστρόβιλο.

Και το αποτέλεσμα;

Απροσδιόριστο, κάθε ένας μας ανασαίνει διαφορετικά, και διαφορετικά εκφράζεται και πράττει.

Το σίγουρο είναι πώς κυρίαρχο στοιχείο της απώλειας είναι η απώλεια, ο θάνατος δηλαδή ακόμη και μέσα στον έρωτα.

Να δεις είναι αδελφάκια ετεροθαλή αυτοί οι δύο!

Στο μυαλό μας μια σκέψη θηρίο πλανιέται, στιγμές-στιγμές, και την διώχνουμε. Ένας αποκρουστικός εφιάλτης.

Ο Θάνατος λέξη ανατριχίλα, δέος τρομερό, άγνωστη έννοια.

Είναι στην θνητή μας φύση ελάττωμα, να μην θέλουμε να μάθουμε, να αγγίξουμε τα άσχημα, και είμαστε υποχείρια σε αυτά όταν προκύψουν.

Κι όμως ο θάνατος μας μιλά κάθε τόσο, και μας ξεριζώνει η απώλεια την καρδιά, το στήθος πλημυρίζει αίμα, το μυαλό μας έρμαιο, χαμένο μέσα στην ομίχλη, που σκεπάζει  τον μαύρο καβαλάρη.

Και τι θα γίνει με όλα αυτά, πώς θα είναι έρωτας παντοτινός, κι ο θάνατος ποτέ δεν θα έλθει.

Δεν μπόρεσε η επιστήμη να απαντήσει….

Και με καμάρι μέσα μου χαμογελώ, γατί την βρήκα και την ξέρω την απάντηση…

Σε σας απόψε όμως δεν θα την προδώσω…όχι γιατί δεν θέλω να την μοιραστώ, ούτε είμαι κακός και θέλω αντάλλαγμα για αυτό.

Είναι όμως διαφορετική για τον καθένα….

Θα σας βοηθήσω όσο μπορώ για να την βρείτε….

Ψάξτε…ψάξτε καλά χωρίς προκαταλήψεις, με ιχνηλάτη την ψυχή στον τόπο του μυαλού που υλη δεν υπάρχει…..

ΕΚΕΙ στον κόσμο των αισθήσεων και της μαγείας, ΕΚΕΙ που όλα είναι ιδέες…. Όλα αιώνια είναι ΕΚΕΙ……

Πολλοί το ΕΚΕΙ το λένε…..ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ….

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/1/2013

ΜΑΝΑ

Μάνα γλυκό ξημέρωμα

Μάνα  ζεστή ανάσα,

Μάνα της σκέψης μέρωμα,

Μάνα χιλιάδες άστρα

Μάνα του έρωτα φωλιά,

Μάνα χαράς αχτίδα,

Μάνα της λύπης βάλσαμο,

Μάνα του Άδη ελπίδα.

Γυναίκα, Μάνα, Παναγιά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/5/2012