Ηλί ηλί λαμά σαβάχ θανί!

Κραυγή απογοήτευσης, γιατί να συμβαίνει αυτό να μείνω μόνος χωρίς εξάρτηση χωρίς στήριγμα.

Κραυγή απόγνωσης, πως θα τα καταφέρω τώρα μόνος, ποιος θα με εμπνέει ποιος θα συγχωρεί τα λάθη μου.

Κραυγή απελπισίας, πέρασμα στη αυτοκριτική, που έσφαλα τι έκανα λάθος, και είχα  αυτό το αποτέλεσμα.

Κραυγή αγανάκτησης και θυμού, ποια κακιά μοίρα, ποιος φταίει για να πληρώσει το τίμημα, σε ποιον θα ξεσπάσω.

Κραυγή ηρεμίας, είμαι εδώ μόνος μεν αλλά παρών, θα τα καταφέρω, θα γυρίσω την σελίδα, αύριο είναι άλλη μέρα, αύριο ανατέλλει καινούργιος ήλιος. 

Όλα τα παραπάνω και πολύ περισσότερα στροβιλίζονται στο μυαλό μας μετά από κάθε απώλεια.

Ποιος δε έχει χάσει κάτι πολύτιμο η κάτι ευτελές.

Ανάλογο με την αξία του, και την επίδραση του πάνω μας και μέσα μας. είναι και το μέγεθος της απώλειας, το βάρος της στέρησης δηλαδή.

Δυο μεγάλα κομμάτια της ζωής μας, που για μένα είναι τα ίδια σε μέγεθος και σε δύναμη, ορίζουν πάντα μια απώλεια νομοτελειακά.

Ο έρωτας και ο θάνατος.

Ποιος δεν κατρακύλησε στα μαύρα μονοπάτια της απογοήτευσης, όταν έχασε τον έρωτα του. Μια σκέψη μόνιμα πλανιέται, τότε.

Η σκέψη του θανάτου.

Τι αξία έχει να ζω, θα περάσω την Αχερουσία, θα παρακαλέσω τον βαρκάρη, θα θυσιάσω την ύπαρξη μου στον βωμό του έρωτα, που δεν μου έκανε την χάρη.

Όχι είναι ανόητο η ζωή είναι παρούσα, θα επουλωθούν οι πληγές θα ξαναέρθει ο έρωτας.

Ώρες αγωνίας ακροβατούμε πάνω στο σκοινί, μέχρι τελικά να επέλθει η ηρεμία και να ξεφύγουμε από τον ανεμοστρόβιλο.

Και το αποτέλεσμα;

Απροσδιόριστο, κάθε ένας μας ανασαίνει διαφορετικά, και διαφορετικά εκφράζεται και πράττει.

Το σίγουρο είναι πώς κυρίαρχο στοιχείο της απώλειας είναι η απώλεια, ο θάνατος δηλαδή ακόμη και μέσα στον έρωτα.

Να δεις είναι αδελφάκια ετεροθαλή αυτοί οι δύο!

Στο μυαλό μας μια σκέψη θηρίο πλανιέται, στιγμές-στιγμές, και την διώχνουμε. Ένας αποκρουστικός εφιάλτης.

Ο Θάνατος λέξη ανατριχίλα, δέος τρομερό, άγνωστη έννοια.

Είναι στην θνητή μας φύση ελάττωμα, να μην θέλουμε να μάθουμε, να αγγίξουμε τα άσχημα, και είμαστε υποχείρια σε αυτά όταν προκύψουν.

Κι όμως ο θάνατος μας μιλά κάθε τόσο, και μας ξεριζώνει η απώλεια την καρδιά, το στήθος πλημυρίζει αίμα, το μυαλό μας έρμαιο, χαμένο μέσα στην ομίχλη, που σκεπάζει  τον μαύρο καβαλάρη.

Και τι θα γίνει με όλα αυτά, πώς θα είναι έρωτας παντοτινός, κι ο θάνατος ποτέ δεν θα έλθει.

Δεν μπόρεσε η επιστήμη να απαντήσει….

Και με καμάρι μέσα μου χαμογελώ, γατί την βρήκα και την ξέρω την απάντηση…

Σε σας απόψε όμως δεν θα την προδώσω…όχι γιατί δεν θέλω να την μοιραστώ, ούτε είμαι κακός και θέλω αντάλλαγμα για αυτό.

Είναι όμως διαφορετική για τον καθένα….

Θα σας βοηθήσω όσο μπορώ για να την βρείτε….

Ψάξτε…ψάξτε καλά χωρίς προκαταλήψεις, με ιχνηλάτη την ψυχή στον τόπο του μυαλού που υλη δεν υπάρχει…..

ΕΚΕΙ στον κόσμο των αισθήσεων και της μαγείας, ΕΚΕΙ που όλα είναι ιδέες…. Όλα αιώνια είναι ΕΚΕΙ……

Πολλοί το ΕΚΕΙ το λένε…..ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ….

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/1/2013