Φιλώ – φιλία – φίλος.

Ξεφυλλίζοντας το λεξικό, επειδή γύρευα μια έννοια ουσιαστική για το ρήμα φιλώ που σημαίνει αγαπώ βρήκα την ερμηνεία που γύρευα, και την οποία εμπλούτισα και σαν την μεταφέρω.

Φιλέω φιλώ  σημαίνει αγαπώ, και για αυτό η σημασία του ρήματος είναι ύψιστη επειδή είναι το ρήμα που εκφράζει την αγάπη.

Ο φίλος λοιπόν είναι π πεφιλημένος ο προσφιλής, μεγάλη έννοια και ακόμα βαθύτερη από αυτά τα πολύ σημαντικά, που παραθέτει το λεξικό της αρχαίας γλώσσας  του Σταματάκου.

Αντιγράφω μια πρόταση που αν αναλυθεί αποδεικνύει τι πραγματικά σημαίνει η έννοια φιλία.
"φίλος θα σήμαινε ο ανήκων εις εαυτόν, ο ανήκων εις τούς ιδικούς του, ιδιόκτητος"

Στην δωρική φιν=σφιν δηλαδή ο δικός τους. (δεν είναι καθόλου τυχαία η έκφραση που συνηθίζεται σήμερα στην καθομιλουμένη «δικέ μου».)

Επειδή λοιπόν στο κείμενο που σήμερα έχουμε θέμα, η αλήθεια αναγνωρίζεται από την καρδιά και όχι από τα μάτια, να κλείσουμε τα μάτια και να προσπαθήσουμε με την καρδιά και το μυαλό, να ερμηνεύσουμε την λέξη φιλία και φίλος/φίλη.

Απαραίτητη προϋπόθεση να βάλουμε κάπου στην άκρη του μυαλού μας, μια άλλη σημαντική λέξη, την λέξη φυλή (άθροισμα ανθρώπων, διακρινόμενων από τους άλλους, με βάση τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, εξωτερικά και εσωτερικά).

Ηχητικά οι δύο λέξεις είναι πολύ κοντά, αν ξεχάσουμε γραμματικές, και καταλήξεις το θέμα είναι το ίδιο.

Φιλία λοιπόν θα μπορούσε να είναι κάλλιστα, το έμφυτο συναίσθημα που έχει ο καθένας για τους ανθρώπους της ιδίας φυλής.

Εδώ πρέπει να αποσαφηνίσουμε κάτι σημαντικό.

Στην αρχή της δημιουργίας η κάθε φυλή ήταν απόλυτα ομοιογενής, κάτι που φυσικά δεν συμβαίνει σήμερα μετά από εκατομμύρια ίσως επιμειξίες.

Άρα φίλοι μου, όταν  μέσα μας αναπτύσσεται μια πραγματική φιλία, και ο καθένας είναι σε θέση να το επιβεβαιώσει, αναγνωρίζει πρώτιστα η ψυχή μας την αδελφή ψυχή του άλλου, και τίποτα άλλο.

Πολλές φιλίες είναι ισχυρότερες από δεσμούς αίματος, πολλά αδέλφια είναι τελείως ξένα μεταξύ τους, κάποιες φορές και εχθροί.

Η φιλία λοιπόν είναι το αρχέγονο ένστικτο, που αναγνωρίζει την ιδία φυλετική ταυτότητα, σε ένα άλλο άτομο, και αυτόματα μετατρέπεται σε ισχυρό συναίσθημα.

Η έκφραση αυτού του συναισθήματος είναι τα φιλιά, που ανταλλάσουμε.

Θα ήταν πολύ παρακινδυνευμένο να ισχυριστώ ότι η κορωνίδα της φιλίας όπως την ερμηνεύσαμε είναι ο έρωτας, πλατωνικός η σαρκικός, αυτό όμως το αφήνω στην κρίση του καθενός από εσάς.

Τώρα μπορείτε πάλι να ανοίξετε τα μάτια σας και με αυτά πλέον, να δείτε τον φίλο η την φίλη. που βρίσκετε απέναντι σας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/11/2012

Παραμυθένια…..έννοια

Μια φορά και έναν καιρό στην καρδία ενός παραμυθένιου δάσους ζούσε μια όμορφη νεράιδα, η Λουλουδένια, ανθισμένο όνομα που άλλαζε όμως ανάλογα με την περίσταση.

Ζούσε ανάμεσα σε ξωτικά, καλικάτζαρους, και τους επτά νάνους, που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στην Νεραιδένια.

Προσευχές μουσικής αντηχούσαν συνεχώς, ανάμεσα στα δέντρα στα λουλούδια, στα ξέφωτα, τραγούδια τέτοια για να αποπλανούν τις σειρήνες.
Το ξωτικό με καλεί

Ο κυβερνήτης του δάσους, άνοιξε την πόρτα, και  ζήτησε από την Βελουδένια να τον ακολουθήσει στο μονοπάτι της μυσταγωγίας.
Σε εκείνο το μονοπάτι που στεκόταν σαν ήρωας η μοίρα, εκεί συναρτήθηκαν η ομορφιά της ζωής και το τέρας της απόγνωσης.
Εκεί αναμετρήθηκε η ειλικρίνεια των δυο κόσμων, που κυβερνιούνται από μαγεία, και πολεμούν ο ένας τον άλλο με ατσάλινα σπαθιά.

Ο πόλεμος αυτός φουντώνει την μεγαλοσύνη της ψυχής και γιγαντώνεται.

Η Φεγγαρένια πήρε και μένα τον τυχερό, βόλτα πάνω στο σκουπόξυλο, και μου είπε ψιθυριστά να κρατηθώ ζεστός και να περιμένω.

Ένα αστέρι πέφτει από τον σκοτεινό ουρανό, έναστρη χορωδία για να τιμήσει την ζωή, Δαντελένια αγάπη με μυρουδιά γυναίκας.

Τραγούδησε μου Μεταξένια, μια μελωδία ομορφιάς, που μεταμορφώνει τα δάκρυα του φόβου σε δάκρυα αγάπης  που θάβει τις λύπες και ξεθάβει τα όνειρα μου.

Στο ταξίδι γνώρισα όλα τα πλάσματα του δάσους, γνώρισα τις φαντασιώσεις μου, λογιών-λογιών ξωτικά, γνώρισα τις επιθυμίες μου, αστείους καλικάτζαρους, γνώρισα τις  αδυναμίες μου τους επτά νάνους.
Ονειρεύτηκα σε αυτή την γη, την απεραντοσύνη της θάλασσας να με τραβάει στην ακτή, αναζητώντας την δική μου «πυγολαμπίδα».

Ξέρω τα όνειρα μου είναι δάκρυα στην φωνή, και κόμπος στο λαιμό μου, ένας κόσμος χωρίς ματιά….

ααχχ να γινόταν τα γουργουρητά της θάλασσας αγάπη.

Ο κρύος αέρας και η βροχή να γίνονταν ήλιος για τις ψυχές του κόσμου, που πεθαίνουν.

Τώρα όμως είμαι πάλι εδώ κοντά σας, η τουλάχιστον σχεδόν μαζί σας, ο ύπνος με παίρνει από το χέρι….με βγάζει σιγά-σιγά από το δάσος και είμαι ακόμα μαγεμένος…

Ο κόσμος είναι ένα υπέροχο θέαμα όταν τον κοιτάζεις από την σωστή πλευρά….
Θυμηθείτε τον χορό που μοιραστήκατε, και την νύχτα που έφυγε με ένα φιλί, αφήνοντας πίσω ένα άρωμα μαργαριταρένιας ομορφιάς.

Ξέρω ότι τα όνειρά σας γίνονται από εσάς
Από εσάς και μόνο για εσάς……

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
14/9/2012

Νύχτα

Εκεί στ΄ απάτητα βουνά,

εκεί που ο ουρανός είναι κοντύτερα,

και η ψυχή ψηλότερα.

Εκεί στους βράχους,

που λαμποκοπάνε πάντα,

με την σκληρή γυαλάδα τις ψυχές χορταίνουν φως.

Εκεί, που την νύχτα σαν λείπει ο Ήλιος,

μας αχνοφέγγει η Σελήνη,

η Πασιφάη, η Άρτεμις, η Μήνις…

τα χίλια ονόματα που ορίζουν τη ΑΓΑΠΗ.

Λαχτάρα γλυκόπικρη,

τρέμουλο των χειλιών,

να έρθει στα όνειρα μας,

για νάναι το ξημέρωμα γεμάτο,

ουράνιες μουσικές και φως…

ΑΝΑΤΟΛΗ… ζωή μου πέρα απ την Ζωή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

23/11/2012

Φαντασίωση

Τώρα είναι η κατάλληλη ώρα,τώρα που το φεγγάρι φωτίζει αχνά το ζεστό δώμα...

Τώρα που η μοναξιά σφραγίζει τις πόρτες με μεταλλικές σφραγίδες.

Πέρασε η άνοιξη , το καλοκαίρι, και τώρα το φθινόπωρο, πέσανε οι μάσκες, πέσανε μαζί με τα  φύλλα.

Μάτια κλειστά στο φώς, χείλη κλειστά στον έρωτα, σώμα νεκρό χωρίς παλμό, χωρίς ανατριχίλες.

Ζωή σβησμένη, τυλιγμένη στο σεντόνι, βλέμμα νεκρό που ξεμακραίνει για τα  αστέρια.

Κάπου εκεί ψηλά να βρει θεό, να του μιλήσει…

Εξομολόγηση βαθιά για εκείνα που δεν λέγονται σε ανθρώπους, για εκείνα που έκρυβε στου πηγαδιού τον πάτο.

Στην φαντασία πέπλα μεταξένια, εξομολόγηση που σαν ρυάκι τρέχει, αλλού θολό και αλλού καθάριο.

Το φόρεμα του πάθους τύλιγε την φαντασία, και ο εξομολόγος όργανο, να μην ξεκαθαρίζει διαβόλου λάμψεις αν σκορπά, η στάλες θεϊκές, σε στήθος αλαβάστρινα πλασμένο.

Κι ο χώρος άδειος, νοσηρά γεμάτος με κορδέλες, να ξετυλίγουν, πότε μηρούς, και πότε  φλογερές λαγόνες.

Βουτιά στην φαντασία, σκοτεινή ανάσα, βρόγχος πρωτόγονος ένστικτο ζώου.

Φάρος στημένος όρθιος, με αναλαμπές καυτές ο εξομολόγος..

Και το εξομολογητήριο κουτί, τόσο μικρό τόσο στενό, μια μινιατούρα, αόρατο σχεδόν από τα βλέμματα της μέρας.

Γονατιστή σχεδόν, μια πασχαλιά, μέσα  στα χρώματα της άνοιξης, όλα στου ροζ τις αποχρώσεις.

Άκρα κλαριά, γάμπες σαν φύλλα, μηροί κορμοί και ρίζες, σφιχτά που τύλιγαν του άνεμου τους στροβιλισμούς.

Κοιλιά κοιλάδα ανθισμένη, και η  πηγή, η Κασταλία, χυμούς να αναβλύζει, αρώματα και γεύσεις αγριολούλουδου.

Στήθος, στης θάλασσας την άκρη άμμος, που φούσκωσε ο μπάτης με μια πνοή του μόνο.

Της μάνας γης προσκύνημα στον ουρανό πατέρα, αιώνια ηδονή, ζεστό φιλί, τα ακόρεστα βουλητικά μας χείλη να ταΐζει.

Και όλα αυτά αόρατα, κι όμως τεραστία αν και μικρά στα μάτια τα θολά, την ώρα που οι αισθήσεις τελειώνουν, μα δεν στερεύουν, γίνονται όλα ένα, γίνονται πόθος.
Γονατιστή η μοίρα, μια μόνο λέξη, μμμμμ....μαγεία ερωτική φφφ....φωτιά.

Καθρέφτης φαντασίωσης, εξομολόγος της χαράς ο πόθος, πάντα θα στέκει εμπρός σε κάθε βήμα, σε κάθε μας στροφή,  γυμνός, ερωτικός, ο ίδιος ο Απόλλωνας.

Μάτια κλειστά, χείλη ανοιχτά, χέρια την λαβα του κορμιού την πυρωμένη, να απλώνουν σε λιβάδια, και ο ίμερος χωράφια χέρσα να οργώνει, για να ξυπνήσουν, τα μαλλιά της Περσεφόνης, και να χυθούν στης ανθισμένης γης το βελουδένιο δέρμα.

Δεν έχει λέξεις να το πουν, το σμίξιμο των πάντων, μόνο ένας ήχος θρόισμα, ψίθυρος που ακούγεται στο σύμπαν.

Την γη σκεπάζει και την θάλασσα ταράζει.

Τον ουρανό ανασκιρτά, τα αστέρια λάμπει…..

Χάος, που ο ψίθυρος ορίζει, και τον θάνατο ακόμα ακυρώνει…..

Αχχχχχχχ…………..σε βρήκα θεέ  μμμμ….μου!!!      

Τώρα είναι η κατάλληλη ώρα, τώρα που το φεγγάρι φωτίζει  αχνά το ζεστό δώμα..

Τώρα που η μοναξιά σφραγίζει τις πόρτες με μεταλλικές σφραγίδες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/2/2013