Λάμπα

Λάμπα

Θα σαρκάζω δήμιε μου την αγχόνη, μαρτυρία του Ιώβ να υπομένει,

η ψυχή μου  με αόρατους με δένει, αψηφάει τη θηλεία και περιμένει.

Στα κουρέλια σου τυλίγω τον ζητιάνο, μια κατάρα αδιόρατα κρυμμένη,

κρύα πλήκτρα, σ ένα ματωμένο πιάνο, μια κρεμάλα επιδέξια στημένη.

Αγναντεύω στου μυαλού μου τα λιβάδια, τι αλλάζει τα αρνιά από τα γίδια,

αστερίες βουτηγμένοι σε σκοτάδια, να γυρεύουνε διαμάντια στα σκουπίδια.

Δυο βιβλία μοναχά και μία λάμπα, στου κορμιού τα ξεχασμένα  αποκαΐδια,

τρέμει ο νους φυλακισμένος πάντα, και πεθαίνει η ψυχή με τα στολίδια.

Δεν τρομάζω δήμιε μου στην μορφή σου, από μέσα σε γνωρίζω εφιάλτη

είμαι ο γύφτος που κτυπούσε το καρφί σου, ένα φύλο ιερό σε μια άλτη. 

Είδωλο σ ένα  καθρέφτη μακελάρη, οπτασία μισητή που σε διαβάζει,

μ οδηγό μου ένα μαύρο καβαλάρη, υποζύγιο το νου, κεντρί να στάζει.

Καίει η λάμπα μοναχή της κάθε βράδυ, σαν γραφή συλλαβική φωτίζει,

παίρνει δύναμη και γνώση στο σκοτάδι, σπέρνει δόντια η αυγή ανθίζει.

Καίει η λάμπα σε γωνιά η σε ευθεία, αδιακρίτως και χλωρά και ξεραμένα,

να φοβάσαι που φτιαχτήκαν με σοφία, που δεν έμειναν αιώνια κρυμμένα.

Μία λάμπα κι ο θεός το τρίτο μάτι, να γεμίζει ουρανούς με την πνοή του

Νέμεσις για το καρότσι του σακάτη, κολυμβήθρα Σιλωάμ του παραλύτου.

Μία ράμπα, και ο άνθρωπος ιδέα, τρομαγμένη τριγυρνά όπως τ αγρίμι,

χούφτες χώμα, μια μαύρη ορχιδέα, συνοδεία ο ψαλμός σου για την μνήμη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/8/2014=20=2
7/12/2014=17=8

«Μετεμορφώθη εις τέττιγα»

«Μετεμορφώθη εις τέττιγα»
Ο τζίτζικας στη μυθολογία είναι γνωστότερος από τον Αίσωπο με τον περίφημο μύθο του

(Τέττιξ καὶ μύρμηκες)
Αλλά ο τέττιξ, ο καλός μας τζίτζικας δηλαδή, εμπλέκεται και σε άλλον μύθο.
Τον Τιθωνό κατά την ελληνική μυθολογία, τον ερωτεύτηκε η Ηώςκαι μετά από παράκλησή της,
οι θεοί του χάρισαν την αθανασία αλλά δεν σκέφτηκαν να του χαρίσουν και την αιώνια νεότητα.
Ο Τιθωνός, έτσι, έφθασε σε έσχατο γήρας, και η αθάνατη και αγέραστη Ηώς, δεν μπορούσε πια να τον βλέπει.

Τότε οι θεοί τον λυπήθηκαν και τον μεταμόρφωσαν σε ένα ζαρωμένο έντομο που δεν κάνει τίποτα άλλο, παρά να μιλά ακατάπαυστα,
____

Κι απ’ του λεβέντη Τιθωνού την αγκαλιά η Αυγούλα
σηκώνουνταν να φέρη φως σ’ όλους, θεούς κι ανθρώπους.

Τότε βουλή είχανε οι θεοί, κι ο ψηλοβρόντης Δίας
στη μέση, ως παντοδύναμος, καθόταν, κι η Παλλάδα

θυμούνταν και τους έλεγε τα πάθια του Δυσσέα,
Γιατί νοιαζόνταν πόμενε στο σπίτι της νεράιδας.

Οδύσσεια, ε’ ραψωδία, προοίμιο

ΟΚΤΑΝΑ

Ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί…

Στην παχιά σου σκιά θα ξαπλώσω,

σαν την μήτρα  με πόνους οδύνης,

δεν μου μένει σταλιά  να ιδρώσω,

με αδειάζει στεγνά ο Λιαντίνης.

Κι αν στο δέντρο πουλί κελαηδάει.

Κι αν υπάρχει ανάγκη συγγνώμης.

Μια δροσιά τα φτερά του μαδάει,

για τα θέλω της πόρνης Σαλώμης.

Κι αν εισπνέω του τάφου την σκόνη,

Την εκπνέω ζωή στην δεκάτη.  

Μαύρο επάνω σαν το χελιδόνι,

κι από κάτω λευκό σαν χιονάτη

Κι αν το δέντρο καεί και ρημάξει,

σαν ψολή, που τελειώνει και σβήνει

Το πουλί σαν ψυχή θα πετάξει,

να γλυτώσει απ αυτό το καμίνι.

Κι αν δεν θέλω τα θέλω που θέλει,

σαν αιδοίο, οργασμούς χορτασμένο.

Το  πουλί την αυγή θα ανατέλλει,

να χλευάζει κλουβί σκουριασμένο.

Μια Γκέμμα ανάγκη έχω μόνο.

Μια σκιά που τον ήλιο να αράξει.

Ένα στείρο ζεστό δακρυγόνο,

τον ιδρώτα με δάκρυα να αλλάξει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/8/2014=19=10=1

Ομνύω, δια λόγου η έργων……

Πέφτουν κι οι άγγελοι ακόμα, σε λήθαργο σε λάθος σώμα,

Αόρατες μικρές μολόχες, κρυστάλλινες του Ήλιου  λόγχες

Να ερμηνεύουν τον χρησμό τους, στο στιγμιαίο πέσιμο τους.

Ξυπνούν μονάχα όταν λιώσει, η παγωμένη αρχαία γνώση

αυτόματα στο ξύπνημα τους, λευκαίνουν πάλι τα φτερά τους.

Γυρεύουν σώμα να τρυπώσουν, έρμες ψυχές να ενσαρκώσουν,

Και με την σάρκα δυναμώνουν, τις απαντήσεις τους καρφώνουν.

Τι νιώθεις τώρα!!! Θυσία το εγώ, η το εσύ;

Τι περιμένεις αύριο!!!  Ανάταση της ψυχής, η διάσταση θανής ;

Πως βλέπεις τον ήλιο;

Όταν ανθίζει η Γή!

Πώς ακούς τον αέρα;

Όταν πονούν τα φύλλα!

Πως μυρίζεις τη βροχή;

Όταν ριγάει το χώμα!

Πως γεύεσαι το φιλί;

Όταν το αίμα ταξιδεύει!

Πως αγγίζεις τον άλλο;

Όταν το σώμα σβήνει!

Πώς δεν νομίζεις ότι ζεις, αλλά υπάρχεις;

Όταν ανατριχιάζεις!

Πώς να χωρέσει μια ψυχή, σε «τοσοδούλη» κόσμο;

Εγώ...νύχτα γεννήθηκα...νύχτα θα ταξιδεύω...
νύχτα θα βλέπω όνειρα στου φεγγαριού την λάμψη...
τον άγγελο στο πλάι μου....την θάλασσα ερωμένη...
και μόνο η μέρα θα χρειαστεί, τότε που θα πεθάνω...

Όσο κι αν ψάξει κάποιος στην Γή, 
θα βρει ότι τα περισσότερα , αν όχι όλα, είναι διπλά....
αν όμως γυρέψει αγάπη....από το «νοήμον ον» του πλανήτη... θα βρει μόνο μερικές σταγόνες!!!!
Και είναι ευλογημένοι, όσους δροσίζουν τέτοιες σταγόνες!!!

Η καρδιά είναι το μέσον να ζεις…

Το σώμα είναι το μέσον να εκφράζεσαι…

Ο νους είναι το μέσον να ελέγχεις…

Η ψυχή είναι το μέσον να αγαπάς!!

Τι είπες χθες!!!! Φιλί σε βάτραχο;

…εις μιαν ψυχή αιώνια φυλική, φυλακισμένη, φιλική!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/8/2014=18=9