Ανοιχτή αποστολή…

Η μέρα σβήστηκε, στη δύση του ήλιου… 

Η πληγή κλείστηκε, το βράδυ έχει αρχίσει…
Μια ομίχλη πέφτει πάλι μπροστά στα μάτια μου..
Η ψυχή μου είναι ελεύθερη τώρα σαν σκιά… γιατί δεν βλέπω.
Σαν σκιά θα βγει μπροστά να μεγαλώσει… να φτερωθεί, για να πετάξει σ΄ άλλα μονοπάτια που κανείς δεν έχει δει.
Όταν τ΄ ασημένια άλογα του φεγγαριού θα τρέχουν, απ το παλάτι τ΄ ουρανού στης Γής τα ερειπωμένα σπίτια, στα αρχοντικά σας…πως έφυγαν οι μέρες της ανδρείας χλιμιντρίζοντας…

Τα παιδιά των γενναίων είναι θεοί θαλασσινοί, που ταξιδεύουν με ένα πλοίο καθώς περνά ο χρόνος.

Ένα μήνυμα φέρνουν τα κύματα,  μια λευκή φωνή στον αφρό τους, μια Νηρηίδα γνέφοντας μέσα σ΄ ένα μπουκάλι, δείχνει τον τρόπο για τα παλάτια του ουρανού.

Ο  θάνατος όταν μας καλεί μας αθωώνει, όλες οι αλήθειες παραμένουν σαν ανάσες στον αέρα, να οδηγούν το λευκό πλοίο γεμίζοντας τα πανιά του με την ασπρογάλαζη αύρα μας.

Η  πρώτη πνοή σε επτά στιγμές αδειάζει με την γέννηση, και εκείνος γεννιέται, γιγαντώνεται, και φτεροκοπάει στα ύψη πάνω από την στεριά, σαν γύπας.

Η  τελευταία πνοή σε εφτά στιγμές, γεμίζει με το τέλος, και εκείνος ξαναγεννιέται, άπιαστο φάντασμα, την τύχη του δαμάζει, στα άρρητα κύματα της θάλασσας σαν αετός.

Τα δάκρυα του αίματος, δάκρυα θεού που αναβλύζουν, τυλίγουν τον χειμώνα που πεθαίνει.

Χθες… και χθες ξοδέψαμε νερό χωρίς σκοπό… του λουλουδιού τα γέλια μαραθήκαν

Του λουλουδιού που φύτρωνε στην πέτρα… ήθελε μόνο μια παλάμη χώμα και μια σταγόνα της βροχής….  Μονάχα μία.

Σήμερα…. και σήμερα μπουσούλισμα στη στράτα,  βόλτα με τα χρυσά άλογα του Ήλιου…

Στο ιερό… στο ιερό έδαφος… εμείς πρώτοι…. Πρώτη και η βόλτα.

Αύριο… και αύριο αγκάλιασε την… με τα κρυστάλλινα σου όνειρα, με τα βελούδινα φτερά της προσμονής… και πες της…

Πες της ότι  γυρεύω το παλάτι του ουρανού, και να κοιτάς περήφανα τα μάτια της χωρίς φόβο.
Πες,  ότι τ΄ όνομα της ήταν στα χείλη μου όταν πέθανα… στον ουρανό.
Θα σε συναντήσω στον ήλιο!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/8/2014=22=4

Ανάμεσα σε μια Καλησπέρα και μια Καλημέρα…

Ανάμεσα σε μια Καλησπέρα και μια Καλημέρα…

Το καλό και το κακό, εναλλασσόμενα δύο ετικέτες μόνο, για να εκφράσουν τον κοινό παρανομαστή ανάμεσα σε δύο.
Αποδοχή η όχι θέσεων, μεταξύ δύο, είναι απαραίτητος ο δυικός αριθμός.

Είναι η βασική αρχή του διαλόγου… γι αυτό και χάθηκε.

Έτσι χάθηκε και ο διάλογος.

Έμεινε ο ενικός, να εκφράζει το εγώ,

Και ο πληθυντικός το σύνολο…. την χάβρα μας.

Λείπει ο κρίκος, που τα συνδέει, ο δυικός.
Η Ταύτιση με τον άλλον, η όχι ορίζει τι είναι καλό η κακό.
Όταν είναι ένας, καλό και κακό δεν υπάρχει.

Υπάρχουν μόνο σκέψεις και ιδέες ουδέτερες, πράξεις ελάχιστες, δεν υπάρχει αποδέκτης…

Γίνονται λόγος, και έργο όταν υπάρχει και ο δεύτερος.

Συνεχίζουν και γίνονται, εγωισμός επιβολή εξουσία, όταν υπάρχει ο δεύτερος.

Έτσι χρωματίζονται γίνονται κακό… τρέφουν τα αρνητικά συναισθήματα.

Γίνονται λόγος, και έργο όταν υπάρχει και ο δεύτερος.

Συνεχίζουν και γίνονται, επικοινωνία, διαμορφώνονται, εμπλουτίζονται με τον διάλογο.

Έτσι χρωματίζονται γίνονται γνώση… τρέφουν τα θετικά συναισθήματα.

Καλό εν τη γενέσει είναι μόνο, η γνώση… το φώς… που εκφράζεται με την αγάπη.

Αγαν+π+αω, υπερβολική προσφορά, απόλυτη. Σε σημείο εξουδετέρωσης του εγώ.

Γίνεται όμως έτσι ο προσφέρων τίποτα, χάνεται;

Όχι!

Τροφοδοτείται υπέρτερα, όλη η παραπάνω διαδικασία είναι αμφίδρομη.

Ξέρω έχετε τις αντιρρήσεις σας. Δίνεις και δεν παίρνεις από τον άλλο.

Όταν αυτό συμβαίνει, παίρνεις από την πηγή, από την γενεσιουργό αιτία, παίρνεις από αλλού.

Οι περισσότεροι, επιζητούν ανταπόδοση από τον ένα, από εκείνον που έδωσαν, και από εκείνον παίρνουν.

Εκείνος είναι άκων, ο αγωγός, δίνει ουδέτερα, εμείς όμως τα χρωματίζουμε καλό η κακό,

και ανάλογα τα εισπράττουμε η όχι.

Υπάρχει ένα νήμα που μας ενώνει όλους, απόλυτα όλοι έχουμε ένα κοινό… την αρχική πνοή.

Άλλοι την νοιώθουν καυτή, άλλοι παγωμένη, άλλοι υγρή, άλλοι ξερή… είναι όμως κοινή.

Καλό είναι  το ωραίο, ωραίο είναι αυτό που συμβαίνει την κατάλληλη στιγμή, στο σωστό timing.
Κακό το αντίθετό του.
Φως και σκοτάδι, στην επιφάνεια, στο βάθος φώς στο σκοτάδι.

Αυτό το φώς του σκοταδιού, το βλέπεις με τα μάτια κλειστά.

Θετικοί και αρνητικοί αριθμοί, οι μεν προσθέτουν οι ε αφαιρούν,

Ένας και ένας, ούτε προσθέτει,  ούτε αφαιρει, ισορροπούν.

Πάλι ο δυικός, η ισορροπία, η αρμονία, ο αριθμός της ύπαρξης του σύμπαντος.

Την μονάδα την κράτησε ο θεός, για να εκφράζει Εκείνον.

Την δυάδα την χάρισε στο υλικό σύμπαν για να υπάρχει, και για να εκφράζει Εκείνον.

Την τριάδα συμπληρώνει το μη υλικό σύμπαν, και ολοκληρώνεται το άπαν ον, το Χάος.

Η τετράδα, πεντάδα…… μέχρι και εννεάδα, αποτελούν ποικίλους και σύνθετους συνδυασμούς των τριών πρώτων, συμπληρώνοντας τον κύκλο του απόλυτου!    
Εισπράττουμε λοιπόν θεωρώ, και από το καλό, και από το κακό.
Όλοι μας είμαστε καλοί, κάποια στιγμή, αλλά και κακοί κάποια άλλη.
Σκοπός του καθενός, να αναγνωρίζει τα κοινά με τον άλλο, και να τα καλλιεργεί.
Προσφορά του καθενός, αλλά και σκοπός,  να εξουδετερώνει τις διαφορές, και να συνθέτει.
Με αυτό τον τρόπο, ενισχύει την κοινή μας συνισταμένη, την λεγόμενη συμπαντική συνείδηση, που είναι το θεϊκό μας κομμάτι, και νοιώθουμε την κοινή μας πνοή, καυτή, ψυχρή, υγρή, ξερή, ανάλογα….

Όλοι όμως νοιώθουμε το ίδιο!!
Έτσι υπερισχύουν αυτά που μας ενώνουν, και ενισχύεται ο "θεός", που μας έχει ανάγκη για να εκφραστεί, και που εμείς έχουμε ανάγκη να φτάσουμε στην θέωση.
Αυτά όλα, και άλλα, συμβαίνουν στον υλικό μας κόσμο, και δημιουργούν τις προϋποθέσεις, της θέσης μας στον άυλο, που είναι σταθερά ανεπηρέαστος, σε αντίθεση με τον υλικό.
Ο πεπτωκός  άγγελος, εξέπεσε από τον άυλο στον υλικό, το ίδιο, και ο Αδάμ με την Εύα.
Επηρεάζει λοιπόν, μόνο τον υλικό κόσμο, για αυτό και η ρήση "έχει δύναμη, αλλά δεν έχει εξουσία".

Ο πεπτωκός  άγγελος, θα πάψει να είναι πεπτωκός, το απολωλός πρόβατο, θα βρει τον δρόμο να επιστρέψει.
Όσο περισσότερο, μπολιάσουμε τον υλικό κόσμο με ιδιότητες και τρόπους του άυλου, τόσο καλύτερος γίνεται.
Αυτό προϋποθέτει, να βρούμε τον τρόπο να βυθιζόμαστε στο ασυνείδητο, να "βιώνουμε"
τα του άυλου, και να τα εφαρμόζουμε στον υλικό.
Αυτό είναι και το μήνυμα της Επιστροφής.

Η φτηνή Παγκοσμιοποίηση δύει..

Η Συμπαντοποίηση ανατέλλει …. 

Είπα πολλά, στον ενικό… συγνώμη. 

Ευχαριστώ

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
ΟΥ=όχι
ΤΙ= κάτι
ΔΑΝΟΣ= από την γη, από την ύλη..

15/8/2014=21=3

(υγ: Τρία… να συμφωνούν οι αριθμοί μου φτάνει) 

Λάμπα

Λάμπα

Θα σαρκάζω δήμιε μου την αγχόνη, μαρτυρία του Ιώβ να υπομένει,

η ψυχή μου  με αόρατους με δένει, αψηφάει τη θηλεία και περιμένει.

Στα κουρέλια σου τυλίγω τον ζητιάνο, μια κατάρα αδιόρατα κρυμμένη,

κρύα πλήκτρα, σ ένα ματωμένο πιάνο, μια κρεμάλα επιδέξια στημένη.

Αγναντεύω στου μυαλού μου τα λιβάδια, τι αλλάζει τα αρνιά από τα γίδια,

αστερίες βουτηγμένοι σε σκοτάδια, να γυρεύουνε διαμάντια στα σκουπίδια.

Δυο βιβλία μοναχά και μία λάμπα, στου κορμιού τα ξεχασμένα  αποκαΐδια,

τρέμει ο νους φυλακισμένος πάντα, και πεθαίνει η ψυχή με τα στολίδια.

Δεν τρομάζω δήμιε μου στην μορφή σου, από μέσα σε γνωρίζω εφιάλτη

είμαι ο γύφτος που κτυπούσε το καρφί σου, ένα φύλο ιερό σε μια άλτη. 

Είδωλο σ ένα  καθρέφτη μακελάρη, οπτασία μισητή που σε διαβάζει,

μ οδηγό μου ένα μαύρο καβαλάρη, υποζύγιο το νου, κεντρί να στάζει.

Καίει η λάμπα μοναχή της κάθε βράδυ, σαν γραφή συλλαβική φωτίζει,

παίρνει δύναμη και γνώση στο σκοτάδι, σπέρνει δόντια η αυγή ανθίζει.

Καίει η λάμπα σε γωνιά η σε ευθεία, αδιακρίτως και χλωρά και ξεραμένα,

να φοβάσαι που φτιαχτήκαν με σοφία, που δεν έμειναν αιώνια κρυμμένα.

Μία λάμπα κι ο θεός το τρίτο μάτι, να γεμίζει ουρανούς με την πνοή του

Νέμεσις για το καρότσι του σακάτη, κολυμβήθρα Σιλωάμ του παραλύτου.

Μία ράμπα, και ο άνθρωπος ιδέα, τρομαγμένη τριγυρνά όπως τ αγρίμι,

χούφτες χώμα, μια μαύρη ορχιδέα, συνοδεία ο ψαλμός σου για την μνήμη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/8/2014=20=2
7/12/2014=17=8

«Μετεμορφώθη εις τέττιγα»

«Μετεμορφώθη εις τέττιγα»
Ο τζίτζικας στη μυθολογία είναι γνωστότερος από τον Αίσωπο με τον περίφημο μύθο του

(Τέττιξ καὶ μύρμηκες)
Αλλά ο τέττιξ, ο καλός μας τζίτζικας δηλαδή, εμπλέκεται και σε άλλον μύθο.
Τον Τιθωνό κατά την ελληνική μυθολογία, τον ερωτεύτηκε η Ηώςκαι μετά από παράκλησή της,
οι θεοί του χάρισαν την αθανασία αλλά δεν σκέφτηκαν να του χαρίσουν και την αιώνια νεότητα.
Ο Τιθωνός, έτσι, έφθασε σε έσχατο γήρας, και η αθάνατη και αγέραστη Ηώς, δεν μπορούσε πια να τον βλέπει.

Τότε οι θεοί τον λυπήθηκαν και τον μεταμόρφωσαν σε ένα ζαρωμένο έντομο που δεν κάνει τίποτα άλλο, παρά να μιλά ακατάπαυστα,
____

Κι απ’ του λεβέντη Τιθωνού την αγκαλιά η Αυγούλα
σηκώνουνταν να φέρη φως σ’ όλους, θεούς κι ανθρώπους.

Τότε βουλή είχανε οι θεοί, κι ο ψηλοβρόντης Δίας
στη μέση, ως παντοδύναμος, καθόταν, κι η Παλλάδα

θυμούνταν και τους έλεγε τα πάθια του Δυσσέα,
Γιατί νοιαζόνταν πόμενε στο σπίτι της νεράιδας.

Οδύσσεια, ε’ ραψωδία, προοίμιο

ΟΚΤΑΝΑ