Οι σκέψεις είναι παρελθόν…
Οι λέξεις είναι άλλοθι των σκέψεων…
Το γιατί είναι μάταιη προσπάθεια να γεφυρώσει το χάος των
σκέψεων με λέξεις…
Οι προσωπικές σκέψεις πηγάζουν και απευθύνονται στην ίδια
πηγή, καταργούν τον χρόνο η μονάδα δεν έχει χρόνο, δεν μοιράζονται.
Οι λέξεις αντίθετα προϋποθέτουν δύο πόλους, εκπέμπονται
από αλλού και εισπράττονται από αλλού… είναι φιλάρεσκες, θεατρικές αλλοιωμένες
εγωίστριες.
Είναι εκτρώματα, των εμβρύων των σκέψεων.
Αμφισβητούνται, διαπλέκονται, παραποιούνται,
εκπορνεύονται…
Το γιατί, είναι ο κακός δαίμονας, για τους ολοκληρωμένους
δεν υπάρχει γιατί…
Οφείλουν να ξέρουν ότι δεν ξέρουν, και εκεί αρχίζει η
αυτογνωσία.
Οφείλουν να ξέρουν ότι όλα είναι μια παράσταση,
προδιαγεγραμμένη από τους ίδιους με συνιστώσες τους άλλους, εκεί τελειώνει η
ετερογνωσία.
Η ερώτησις καθαρή αδιάβλητη σκέψις της μονάδας, είναι
ερώστασις του έρωτα η τάσις…
Η απάντησις καθαρή αδιάβλητη σκέψις του συνολου, είναι
απαν τασις του έρωτα…
Αλληλοεξουδετερώνονται
όταν ο έρωτας γίνεται πράξις.
Το ίδιο ακριβώς αλληλοεξουδετερώνεται ο βίος και η ζωή με
την γέννηση και τον θάνατο…
Ένας κύκλος, με κέντρο την μονάδα, ακτίνες τον έρωτα, περιφέρεια,
τα προβαλλόμενα ορατά γεγονότα, και τόξα τις αλλεπάλληλες υλοποιήσεις των ψυχιδίων .
Κάθε μοίρα, κάθε απειροελάχιστη υποδιαίρεση της ένας κόσμος.
Η μοίρα ορίζει την ατέλεια, και η γνώση της ατέλειας
ορίζει την αρχή της αθανασίας.
"Μοναρχική μου διάσταση,
μοναδική μου σπείρα
Μόνη αρχική μου ανάταση,
μόνη δική μου μοίρα
Μονομερής μου αίρεση μοναχική
μου εστία
Μόνη μερίς αναίρεσης, μόνη δική μου ουσία
Μόνη φορά μόνη στιγμή, μόνη
γραμμή και φύτρα
Όσες φορές τόσες στιγμές
τομές στην ίδια μήτρα"
Η στιγμή, ένα σημείο στη ευθεία του χρόνου…
Η ανυπαρξία του παρόντος.
Πολλές στιγμές, ένα τμήμα στην καμπύλη του χρόνου…
Η ύπαρξη του παρελθόντος.
Τίποτα δεν είναι παρόν, το παρόν είναι το τίποτα.
Οι σκέψεις είναι παρελθόν…
Τα όνειρα είναι ανεκπλήρωτες σκέψεις…
Το μέλλον δεν υπάρχει…
Το παρόν είναι άπιαστο…
Η ζωή μας είναι πάντα ένα παρελθόν…
Το μόνο σίγουρο μέλλον είναι ο θάνατος.
Αθάνατη είναι μόνο
η μανία του έρωτα.
Υπερέχει υπέροχα με την αφηρημένη έννοια ο έρωτας.
Αυτή είναι καθαρή ανιδιοτελής ανώτερη, γιατί ο έρωτας δεν
είναι μόνο σωματική επιθυμία αλλά και πνευματική και ψυχική.
Αυτό είναι ο πρόλογος το έρωτα.
Στην συνέχεια ενώνονται τα σώματα (έτσι βλέπουν οι
πολλοί).
Οι λίγοι και εκλεκτοί νοιώθουν και τις αύρες που
ενώνονται και την υπέρτατη στιγμή γίνονται ένα, για ελάχιστο χρόνο.
Πόσοι έχουν ζήσει αυτή την στιγμή.... μυριάδες.
Πόσοι σταμάτησαν και "μπήκαν" μέσα στην στιγμή.
Μιλάνε για το
θαύμα της ζωής.
Πόσοι συνειδητοποίησαν την στιγμή αυτή, το ατομικό big
bang.
Δεν μπορώ να απαντήσω....
Ανίκανοι αυτοί στον ουσιαστικό έρωτα, ανίκανος και εγώ
στον επιθετικό ερωτικό προσδιορισμό....
Τούς ακυρώνω και με ακυρώνουν.... δράση και αντίδραση
γιατί ο φυσικός νόμος μας καταδυναστεύει, μέχρι να γίνουμε θεοί.....
Με λένε αλήθεια και δεν έχω χρώμα...
Δεν υπάρχω και όταν κάποιοι με τρομάξουν χάνομαι για
πάντα...
Δεν έζησες, όσο κοντά κι αν πήγες...
Έπαιξες μόνο και έχασες...
Ο "πάσα ένας" βάφει την αλήθεια με τα δικά του
χρώματα….
είναι η χαρισμένη πρωτοβουλία, η τραγική
υποκειμενικότητα, για να καθίσταται αντικείμενο ο άνθρωπος, ο πύργος της Βαβέλ.
Και το μη όν ακόμη υπάρχει, (υπό αρχή) στην αρνητική
διάσταση…
Κανείς δεν ακύρωσε την αρχή, αντίθετα όλοι μακαρίζουν το
τέλος.
Τρόμος, χαμός, κατασκευασμένες έννοιες του μυαλού, το
άλλοθι των αδυνάτων…
Ζούμε για να βιώνουμε, πλησιάζουμε δεν αγγίζουμε, δεν
παίζουμε, μαθαίνουμε… μεταλλασσόμαστε, διαπιστώνουμε, και ελεγχόμαστε
αυτόβουλα…
Δεν παίζουμε, ακυρώνουμε την νίκη ή την ήττα, το κέρδος ή
την ζημία…
τα παιδιά δοκιμάζουν παίζοντας, αναζητούν…
Όσοι μόνοι
έφτασαν, δεν χρωστάνε, προχωρούν στην φωτεινή γη, καταπίνοντας βίους,
και ταΐζουν την ζωή…
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
16/10/2016=17=8
