Αιχμάλωτοι της φενάκης

Οι ψυχές κατακλύζουν το χώρο
σαν πνοές μυστικές, σαν εικόνες,

Κάποιο σπέρμα ουράνιο πυρφόρο

τις κλειδώνει σε σώματα μόνες.

Ένα στρείδι τυχαία αγκαλιάζει

ψήγμα άμμου σ’ ελάσσονα τόνο.

Με αρμονία μορφή του αλλάζει,

σε πολύτιμη πέρλα στο χρόνο.

Οι μονάδες τον κόσμο ορίζουν

σαν σειρά με κεριά, που ανάβουν

με τη φλόγα το δρόμο φωτίζουν

το σκοτάδι με λήθη σκεπάζουν.

Ένας γρύλος, τον ήχο διπλώνει

τη σιωπή αναγκάζει να τρίζει.

Μια ορχήστρα, ένα μόνο τριζόνι

άδειες νύχτες με ήχο γεμίζει.

Οι στιγμές τη ζωή μας φωτίζουν

όπως σπίθες για λίγο και σβήνουν.

Πεφταστέρια μικρά αναβλύζουν

στην ροή αναμνήσεις αφήνουν.

Ένας κόσμος οράματα φτιάχνει

τους φορά μενταγιόν την ελπίδα,

κάθε βράδυ που πέφτει η πάχνη,

μου θυμίζει το τέλος του Μίδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/10/2016=21=3