Της ύπαρξης το αγέμιστο, χαμόγελο και δάκρυ

Σαν γονατίζει η νύχτα, τάχα να κάνει προσευχή στ' αστέρια, και την ανάσα της κρατά, μην την ακούσει ο Άδης που παραμονεύει, στην καμάρα της να τρυπώσει.

Τότε κοπάζει ο άνεμος να την προδώσει,
Τότε η θάλασσα της αμμουδιάς τα χείλη γλύφει,
Τότε ο ουρανός στενεύει, για να χωρέσει στις φλεγόμενες της γης λαγόνες
Τότε η ψυχή μου σπαρταράει, και από το τρέμουλο της, στάζουν μνήμες, χρόνια χαμένες.
Και τότε, μόνο το φεγγάρι, πιστό και αγνό, σβήνει κι αυτό το ταπεινό του φώς για να κρατήσει τον ρυθμό, μέσα στου Κρόνου, τα μεγάλα δαχτυλίδια.
Μόνο αυτό, ένα φεγγάρι της νυχτιάς ερωτικό, και μαγεμένο καρδιοχτύπι!!!

Όταν η μέρα ορθώνεται, κι απλώνει τα λουλούδια σε λιβάδια απάτητα, για να γεμίσει με σταγόνες, δήθεν της ζωής μας το πηγάδι, μην τύχει και κανείς δεν βρει του δρόμου της την ανηφόρα,

Τότε ασφαλίζει της καρδίας η πόρτα ολάνοιχτη, να μπουν του Ήλιου αχτίνες και την κάμαρα μας να ζεστάνουν.

Τότε αστράφτουν τα βουνά στις κορυφές, τα βλέμματα τα των αετών, που με μανία φτεροκοπούν να αγκαλιάσουν.

Τότε γρυλίζουν τα λιβάδια, και χίλιες μέλισσες βουίζοντας εδώ και εκεί, χωρίς σειρά νέκταρ μαζεύουν και κεντρί αλόγιστα προσφέρουν.  

Τότε τα΄χναρια οδηγούν ξανά τα βήματα, του κουρασμένου οδοιπόρου στης σπηλιάς την λήθη, που φως δεν φτάνει.

Μόνο εκεί, βρίσκει αναπαμό, και τις πληγές του ο καθένας γλύφοντας, λύκος αδάμαστος, με υπομονή και δύναμη επουλώνει!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/7/2013=17=8 άπειρο