Γεννηθήτω το θέλημα σου..

Μοιραίες εικόνες, ζωή με κανόνες
Αλήθεια χαράζει, σε πέτρινο χθες
Σε μήτρα αρχαία, καθόλου τυχαία
Με άδηλο σπέρμα, γεννά ροδανθές

Σπουδαίες αγάπες, τυχαίοι διαβάτες

φωτίζουν το δρόμο, στο γκρίζο παρόν

Μια νότα μονάχα, σαν έρωτας τάχα,

να σβήνει τη δίψα, κι ας είναι απών.

Δεν είναι αστείο, ζωή στο ψυγείο

στιγμές απουσίας, ποτίζουν τον νού

Σε μέγεθος μίνι. μ΄ενέσεις μορφίνη

χαρίζεται ο πόνος, ερήμην κοινού.

Υπάρχεις ακόμα, κι ας γίνεσαι λιώμα

σαν λαβα χυμένη, σε κούπα τσαγιού.

Δεν ξέρω αν νοιώθεις, λιγάκι σαν όφις

καθώς περιμένεις, ταξί στην Συγγρού.

Θεριεύεις το βράδυ, χλιδή στο σκοτάδι

μοιράζεις κουπόνια, λαθραίου καπνού.

Γυρίζεις την πλάτη, και κλείνεις το μάτι

κρυφά του ωφελίμου, μετά του τερπνού.

Γλυκά σαν ανάγκη, στις όχθες του Γάγγη

σε πάει του ονείρου, η ρότα γραμμή.

Να λούσεις στην λάσπη, τον ίδιο ιάσπη

που σούφερνε τύχη την κάθε στιγμή

Κι εκεί στην θολούρα, η ίδια γκραβούρα

τα χρώματα λείπουν, χαμένα κλειδιά.

Για να ξεκλειδώσεις, ξανά θα ματώσεις

σε κρίνουν σαν τύψεις, χιλιάδες παιδιά

Με σκέρτσο και νάζι, ανοίγεις το γκάζι

φωτιά στη χαβούζα, οξύ στο μετρό.

Οι προκαταλήψεις, χαμένες αισθήσεις

καθώς ωριμάζεις, φαντάζεις  ρετρό.

Λυπάσαι αλήθεια, με τόσα οπίσθια

Αργείς μα θυμάσαι, τι είναι το φώς

Εικόνα του δρόμου, ταινία του τρόμου

Δαγκώνει ο φόβος, πονά ο σοφός.

Σε βλέπω ακόμα, μυρμήγκι στο χώμα

χωρίς τις κεραίες, δεν έχεις παρόν.

Καθώς και τα άλλα, μυρμήγκια μεγάλα

υψώνουν σημαίες, φρικτών οχυρών.

Μα ότι σου γράφω, ωραία το πλάθω

και λάθος αν κάνω, δεν λέει πολλά.

Αξίζει μονάχα, την δύναμη νάχα

να φτιάξεις εσένα, και πάλι καλά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

15/10/2014=14=5