Ούτις εμοί γ΄όνομα….

Πήρες στην αγκαλιά σου την ελπίδα

Την στόλισες με σύννεφα καπνού

Φυλάς στον κόρφο σου την καταιγίδα

Ζέτα γαλάζιο πρωινό του ουρανού

Σκορπίστηκες σαν ψέμα στο λιμάνι

Βυθίστηκε η αλήθεια στο ρεφραίν

Νύχτα δεν έχει Ήλιο να ζεστάνει

Ντόρα  χλωμό φεγγάρι σε σατέν

Τις νύχτες εξορίζεις ψυχή σου

Μέσα σε φώτα κόκκινα ξερά

Σβήνουν κεριά οι ώρες στο κορμί σου

Τζένη, στολίστηκες πολύχρωμα φτερά

Ταξίδεψες σ΄ αρχαία μονοπάτια

Λερώθηκε ο χιτώνας σου με μωβ

Ποιος θα ενώσει όλα τα κομμάτια

Χρύσα χαθήκαμε, δακρύζει ο Ιώβ.

Ποιον θ΄ τυλίξει το βαρύ σου βλέμμα

Πως θα σκεπάσει, το φεγγάρι η ζωή

Αλλοίμονο δεν φτάνει, μόνο ένα ψέμα

Θέλει χιλιάδες, μέχρι νάρθει το πρωί.

Βουλιάζουμε σε γκρίζα λεωφόρο, εσύ φτηνός κομπάρσος, εγώ θεατής

Αγγίζω μοναχά την πρώτη πράξη, σ άχρηστο κούρσο, τιποτένιος πειρατής.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/12/2013=17=8