Πεπραγμένα εν αγνοία

Πονάω, γιατί δεν χώρεσα, μέσα σ ένα λουλούδι

Ζηλεύω, που δεν μπόρεσα να γράψω ένα τραγούδι

Μιλάω  όταν το κεντρί, μου διαπερνά το στήθος

Πόνος και ζήλεια και φωνή, ένας μοιραίος γρίφος.

Μετράω, γιατί δεν λύγισα, μέσα σε τόσο ψέμα

Πιστεύω, που δεν πνίγηκα με σκοτωμένο αίμα

Απλώνω, όταν το σφυρί, αναπηδά στ΄ αμόνι

Καμπάνα κάθε του κλαγγή, το μέταλλο ισιώνει.

Κερνάω, γιατί χόρτασα, με το κρασί του Μίδα

Χορεύω, που δεν μέθυσα ποτέ με την ελπίδα

Ακροβατώ σε ένα σκοινί, ίσως να είναι αγχόνη

Παράνοια με σαρκασμό, στυγνά την ακυρώνει

Ξεχνάω, που δεν έσκυψα στης λήθης την μιζέρια

Γυρεύω σ΄ άλλες ατραπούς, αλλιώτικα αστέρια.

Υπνοβατώ σε διάσταση, που στην αρχή τελειώνει

Εφτά  χιτώνες αν ντυθείς, ο θάνατος παγώνει.

Να με φοράς στον κόρφο σου πολύτιμο πετράδι

Λουλούδι μόνο αμάραντο, σε μυστικό λαγκάδι

Κι όταν ανάβει ο παλμός, όταν ο κτύπος σβήνει

Νάναι το άρωμα σπονδή, κι’ λάμψη του γαλήνη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

3/5/2015=16=7