Μήνιν άοιδε θεά….τραγιάδεω ανθρωπήος.

Αφύπνιση, εξωγήινη ζωή, προφητείες, καταστροφές, όλα μια διαστροφή, για μια αποστροφή από την ουσία της υπόστασης μας, που είναι το μη όν και όχι το ον.

Πέρα και πάνω λοιπόν από όλα αυτά τα ρηχά περιτυλίγματα, νοιώθω ότι υπάρχει και κάτι άλλο.

Ένα ενιαίο σύνολο, συνυφασμένο με το ορατό και το αόρατο συμπάν, με το υλικό και το μη υλικό, με τον χρόνο και τον μη χρόνο, για το άπαν, το ένα, τον θεό, το χάος, το όνομα είναι πεπερασμένο.

Ο συσχετισμός του φωτεινού και του σκοτεινού είναι ένα προς δύο, το υπόλοιπο, αποτελεί το απρόοπτο, η την ανωτέρα παρέμβαση. (0,333+0,666+000,1 = 1).

Δεν πρόκειται για προφητείες.

Πρόκειται για «φητείες», αν ακυρωθεί η χρονική πρόθεση προ-.

Στον μη χρόνο, με οδηγό την αποδοχή της συμπαντικής συνείδησης αλλά και της κυκλικής κίνησης των πάντων, όλοι είναι εν δυνάμει «προφήτες».

Ακόμη-ακόμη, όλοι είναι υποσύνολο του «ενός», και εν δυνάμει «θεοί», στο ποσοστό που αναλογεί στον κάθε ένα.

Σύνδεση απαιτείται, και εναρμονισμός με το συμπαντικό γίγνεσθαι.

Κατεύθυνση και τρόπος δεν υπάρχει ούτε γενικές οδηγίες, είναι μια ατομική πρόκληση, που ο κάθε ένας βρίσκει τις δικές του προδιαγραφές για να ανοίξει την «πύλη»

Δεν πρόκειται για εξωγήινους.
Πρόκειται για έναν κόσμο, μη αντιληπτό από τις πέντε αισθήσεις, και τις τρεις διαστάσεις.

Για έναν κόσμο, που νοιώθω ότι πρόκειται να αναβαθμίσει τον ρόλο του στην υλική μας ύπαρξη.

Αυτός ο κόσμος διέπει την συμπεριφορά και τις δραστηριότητες μας, τις «συμπτώσεις» αλλά και το μέγεθος και την ποιότητα του ταξιδιού μας, που ονομάζουμε Βίο (δίκαια, γιατί κύριο χαρακτηριστικό του είναι η βία, βία αλλά και βιασύνη).

Και είναι αυτό το ταξίδι  μια μικρή στιγμή της Ζωής.

Μια ανατολή του μυαλού, της ψυχής, μια ανατολή ενός άλλου ήλιου.

Καλημέρα νέα μέρα.

 θέλει πολύ δουλειά, ενδοσκόπηση, αναβάθμιση, δύναμη…

 το μυαλό έχει φορτωθεί πολύ «σαβούρα»...
Πρώτα υπάρχει ανάγκη να αλλαχτούν οι προδιαγραφές των εννοιών που κουβαλάνε οι λέξεις. Από την αρχική τους θέση μέχρι σήμερα αλλοιώθηκαν και διαστρεβλώνουν το νόημα, των εννοιών.

Μετά να δεχτούμε και τα αρνητικά που κρύβουν, και να συμφιλιωθούμε με αυτά.

Αμέσως θα γίνουν θετικά, γιατί ότι υπάρχει έχει λόγο να υπάρχει.

Υπ- άρχει υφιστάμενο της αρχής είναι.

Ούτε «με» ούτε «χωρίς», ούτε «φόβος» ούτε «πάθος».

Σοφή διαχείριση των αισθημάτων ν και των συναισθημάτων.

Όλα αυτά δόθηκαν για την «επιβίωση», και τα χρησιμοποιούμε ελεγχόμενα(αρμονία).
Ο νους, δέχεται επιθέσεις χιλιάδες χρόνια, από την γέννηση μέχρι τον θάνατο...
«Τετέλεσται» ή πλησιάζει σε αυτό.
Η ψυχή διατηρεί ακόμη την αρχική της κατάσταση, γιατί "πηγάζει" από αλλού, και  γιατί δεν ασχολήθηκε με αυτή ο άνθρωπος.
Είναι η μόνη ικανή, να αναγεννήσει τον νου.
Η εποχή είναι "κρίσιμη", επιζητά κρίση, και αυτοκριτική.
Ανακαλύπτοντάς την ψυχή σιγά-σιγά, αρχίζουν οι επιθέσεις και σε αυτή...
Αν τρωθεί, μαζί με τον "βίο" τελειώνει και η "Ζωή".
Καλή Ανατολή λοιπόν, αρμονικά στα δύο ουσιώδη "κομμάτια" μας, νου και ψυχή, να γίνουν ένα τον «ψυχονού» για να ανατείλει και η υλική υπόσταση.
Καλή αντίληψη, και καλό «νοιώσιμο» σε ότι δεν υπ-άρχει, αυτό είναι η πρόκληση της αφύπνισης.

Υπερπανσέληνος σήμερα, και ολική έκλειψη.

Κόκκινη σελήνη, μαγεία.

Αγαπημένη μου, Σελήνη, Άρτεμις, Πασιφάη, Μήνις, η θηλυκή υπόσταση.

Ένα όμορφο θέαμα, χάδι στα αισθήματα και τα συναισθήματα.

Μέχρι εκεί όμως, ούτε καταστροφή, ούτε ανασφάλεια.

Δεν κινδυνεύει ο άνθρωπος από την ορατή φύση και τα φαινόμενα της, τα γνωρίζει και φυλάγεται συνήθως.

Δεν κινδυνεύει από τα ορατά, τα όντα.

Ο κίνδυνος πάντα έρχεται από τα αόρατα, τα μη όντα.

Τι ενέργεια εκλύουν τα ουράνια σώματα, και οι τροχιές τους;

Τι ενέργεια εκλύει η Γή, και η τροχιά της;

Tι ενέργεια εκλύει ο κάθε άνθρωπος, τα ζώα, τα φυτά;

Μελέτη ορατών, και «νοιώσιμο» αοράτων.

Αποδοχή και κατανόηση….. μη όντων.

Καλή Ανατολή

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/9/2015=27=9

(ο τέλειος αριθμός αρωγός μου)

Εξήλθε λάθρα..

Δειλινό του καιρού και της μοίρας αγνάντι

αποφράδα στιγμή της κατάρας του Δάντη.

Πνιγηρή μυρουδιά, και η σήψη στα χείλια

σκοτωμένου  θυμού, ματωμένα κοχύλια.

Σκηνικό του χαμού, λες εικόνα μοιραία

σαν γενναία ψυχή, που εξήλθε λαθραία.

Κρίμα μιας νοσηρής, ευσπλαχνίας δεμένη,

σβήνει εκείνο που ζει, μα ζωή παραμένει.

Άντρο μαύρου ζυγού, νοσηλεία αρρώστου,

χορηγία Συγγρού, στο ταξίδι του νόστου.

Σε λιμάνι αστικό, τσακισμένη αποβάθρα,

δεν χωρά σε σκλαβιά, αποχώρησε λάθρα.

Ταξιδεύουν ομού, πεταλούδα και μοίρα

 αλαλάζει φωτιά, της ασφάλτου η πύρα.

Του μυαλού η στροφή, οργισμένη ρομφαία,

σε αγγέλους σπονδή, νεκρικού αμφορέα.

Χρονικό ειδεχθές, σε μοτέλ ερειπίων

και η  θάλασσα μωβ, εξιτήριο δακρύων.

Με συνείδηση εκεί, μία μάννα ζητάει,

τα κουρέλια του χθες, θαρρετά αψηφάει

Χορικό του κενού, των δαιμόνων αγέλη,

τραγωδία γκρεμού, καθαιρεί ότι θέλει.

Αποστρέφει τον νου, η ψυχή μ ένα νεύμα,

παγωμένη ματιά, που σπαθίζει το τέρμα.

Στην ποδιά του βουνού, φωτεινή πολιτεία

λυκαυγές του καιρού, κάνει τώρα θητεία.

Μυρωμένος καιρός, και τα χείλη πορφύρα,

ανασταίνει νεκρούς, του Ορφέα η λύρα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/9/2015=26=8

Λουΐζα

Τι γλυκό νάμουν φύλλο που πέφτει

κι ο αγέρας να ήταν ο Στράους.

Νάσαι εσύ η μορφή στον καθρέφτη

σε χορό των στροβίλων του χάους.

Μες την λίμνη ο έρωτας κλαίει,

κ’ η ομίχλη το φύλλο σκεπάζει,

σαν αστέρι το βράδυ μας καίει,

κ΄η φωτιά την αυγή ήλιο στάζει.

        

Ένα βαλς της ψυχής μας ο δρόμος,

το ταξίδι μας φύλο στην λίμνη,

δύο νότες απλές φτάνουν όμως,

να παγώσουν του χρόνου την δίνη.

Το πεντάγραμμο μοιάζει κορνίζα,

ο καθρέφτης ζητά την χιονάτη,

φθινόπωρου σολφέζ, Λίζ-Λουΐζα,

λα μινόρε στης μοίρας τ΄αδράχτι.

                  

 ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

26/9/2015=25=7

Παιδικοί έρωτες

Οι έρωτες οι παιδικοί, αμυγδαλιάς λουλούδια,
ανθίζουνε τόσο νωρίς, σαν μυστικά τραγούδια.
Απόλυτα και βιαστικά, οι πασχαλίτσες δένουν,
με χρώματα, και μουσική, ότι νωρίς πεθαίνουν.

Οι έρωτες οι παιδικοί, σκιρτήματα αγγέλων

χαρίζουνε τον ουρανό, και αψηφούν το μέλλον.

Κοχύλια μαργαριταριών, γεννήθηκαν να δίνουν

για πάντα το πολύτιμο, ακόμα κι όταν κλείνουν.

Οι έρωτες οι παιδικοί, ελπίδες μοιάζουν φρούδες

τυλίγουν δίχως αγκαλιά, πετούν σαν πεταλούδες.

Σώματα πνεύμα και καρδιά, ενώνουν δίχως νήμα,

ανάμνηση μένουν ζεστή, στου ήλιου κάθε ακτίνα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/9/2015=21=3   

Σοφία – Ταϋγέτη

Με αρχέγονο λόγο και οίστρο

του ιμέρου το άτι να ιππεύεις.

Με ψυχή καθαρή σαν μαΐστρο

σε λιθάρια μορφές να λαξεύεις.

Με  βουνό ιερό, για πατρίδα

της θαλάσσης σεμνή ευμορφία,

αγκαλιάζει η Πέφνος την Λήδα,

κ΄ ένας κύκνος φιλά την Σοφία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/9/2015=25=7 

Ήταν ένα μ..... καράβι!

Ένα λεπτό περιπτερά, κ΄ ένα χοντρό μανάβη,

μπάρκαραν ένα πρωινό  στου Ρέντη το καράβι.

Είχε κατάρτια  μπρόκολα, πανιά εφημερίδες,

καπότες για σωσίβια, κάβους σκορδοπλεξίδες.

Τσιχλόφουσκα  περιπτεράς, και ο μανάβης βλίτο,

μα τον Σεβάχ δεν άξιζαν, οι δυο τους ένα σπίρτο.

Για καπετάνιο διάλεξαν, μια πουπουλένια κόρη

να μην βαραίνει το σκαρί,  και γέρνει το βαπόρι.

Θέλει καρδιά η θάλασσα, και το ταξίδι  χέρια,

με ψιλικά, και λάχανα, παθαίνεις τα χουνέρια.

Χρειάζεται  ρότα, άγκυρα, πυξίδα, τιμονιέρα

Όχι ραδίκια, μαϊντανούς, σερβιέτες η παντιέρα.

Αστράφτει ο περιπτεράς, βρόντηξε  ο μανάβης,

Θέλω εργάτη γίγαντα, με μιας να τον ανάβεις.

Στο μπάρκο το παρθενικό, γυρεύω ένα μούτσο

ακούραστο  δουλευταρά, και όχι για τον πούτσο.

Ο παραγιός του έμπορα, λιγνός και παλληκάρι

κατέθεσε μια αίτηση, την κόρη να φλερτάρει.

Την θέση κατοχύρωσε, ψηλά στην κουπαστή,

αυτοί για μούτσο έψαχναν και βρήκαν εραστή.

Σαλπάρανε μ΄ ενθουσιασμό, και ούριο αέρα,

η κόρη με τον μούτσο της χάνονταν όλη μέρα.

Αφεντικά ζωή πικρή, στη χούφτα ματσακόνι,

και κάθε βράδυ την ουρά, ο διάβολος να χώνει.

Λέπτυνε ο μανάβης μας, χωρούσε σε καφάσι,

κόκκαλα ο περιπτεράς, ναύλο σε νέα φάση.

Η θάλασσα πονετική, ζυγιάζει και πληρώνει,

κάνει τον ένα μέδουσα,  τον άλλο ανεμώνη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/9/2015=19=10=1 

Ιχώρ

Απ του χάους την άνομη μήτρα, μια σταγόνα ιχώρ γεννημένη,

θεϊκή στων Λελέγων τη ρήτρα, ες αεί στους αιώνες δοσμένη.

Απαλό σαν το χάδι στο βλέμμα, μεταξένιο υγρό που σταλάζει

μακαρίων ασπίδα στο αίμα, πάντα ρεί, προχωρεί, δεν αλλάζει.

Αθάνατων πηγαία διαθήκη, της φυλής που φυλάει ο Τάλως,

τυλιγμένο σ΄ ολόχρυση θήκη, της ψυχής το αμόλυντο κάλλος.

Τον ιστό της δριμύτητας πλέκει, για την μαύρη χολή την οξεία,

και σαν φλέγμα αλμυρό μετατρέπει, με φωτιά την χαμένη αξία.

Πυθαγόρας και θεία ουσία, δωρισμένη μονάδα στο αίμα,

αρχικού κωδικού παρουσία, του πατέρα φυλάει το σπέρμα.

Άλφα  κόκκινο, βήτα ιώδες, τρίτο γράμμα γαλάζιο θερμαίνει  

μαχαρέσσιν θεοίς ιδεώδες, Ολύμπιους ανθρώπους υφαίνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/9/2015=22=4