Θυμήσου φύλλο... κάποτε ήταν άνοιξη

Ότι αγαπούσα άνθισε, στου φεγγαριού την λάμψη,

σαν τρέχει η νύχτα βιαστικά την μέρα να ανάψει.

Ότι αγαπώ, είναι κραυγή, χρόνος παγιδευμένος,

πόθος βουβός αχόρταγος, σε κάτεργο δεμένος.

Καθώς με παίρνεις αγκαλιά τα αστέρια χαμηλώνουν,

φωτίζουν, μόνο μια σταλιά το χρόνο και θολώνουν.

Με τα φιλιά σου με μεθάς, τα άνθη πια δεν μυρίζουν,

και τ΄ άρωμα που χάνουνε, στα χείλη σου δωρίζουν.

Όταν στα μάτια με κοιτάς, το κύμα που καλπάζει

τον  βράχο ερωτεύεται, κ΄ η  θάλασσα αλλάζει.

Στάζει το βλέμμα  σου κρασί, νέκταρ το άγγιγμα σου

λάβα του πόθου μου καυτή, κάθε φτερούγισμα σου.

Σαν με τυλίγεις σαν βροχή , χαμογελά η μπόρα,

στάζεις αθάνατο νερό, γίνεται ο χρόνος ώρα.

Με τον ιδρώτα σου ζεστό, διαμάντι και σταγόνα,

λουλούδι μου αμάραντο, σε μυστικό λειμώνα.

Ότι αγαπήσω μαχαιριά, να ξανανιώσει το αίμα,

ξεχειλισμένος χείμαρρος, για κολασμένο  ρέμα.

Ότι αγαπήσω μια πετριά, στην ξεχασμένη λίμνη,

λευκός καπνός, αχόρταγος, σε πορφυρό καμίνι.

Οι χαρές είναι λουλούδια, γρήγορα μαραίνονται...
Οι λύπες είναι ο σπόρος που μένει αμάραντος...
Ο άνθρωπος, φυτεύει τον σπόρο...

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/10/2015=16=7