Έν ιππέας

Την ανέμη του χρόνου γυρίζει, το αστρόνημα δένει σ αδράχτι,

ένας ήλιος λευκός φτερουγίζει, καβαλάρης πυρίμαχου φράχτη.

Στης ερήμου την ξέρα το κύμα, καταρράκτης με γρήγορο άτι,

του χαμένου φωτίζει το σήμα, κάθε βήμα μια φλόγα στο μάτι.

Με πορφύρας φτερά ανασαίνει, κι η ανάσα μυρίζει λεβάντα,

με ξανθά καλοκαίρια υφαίνει, στη ζωή κοραλλένια γιρλάντα.

Ωοτόκος χρωμάτων σαν φρέαρ, αναβλύζει η μοίρα λατρεία

τοκετός ασωμάτων σαν έαρ, σαν Ελένη κουρσεύει την Τροία.

Αντιγράφει ο νους έρμος κλέφτης, σαγηνεύει αδρές πεποιθήσεις

στο ζενίθ φορτισμένος καθρέφτης, ερεθίζει βουβά τις αισθήσεις.

Ένας μόνο, διττός των ενόντων, σαν μια μίξη  για δύο εκφράσεις

νοητός σαν  γραμμή οριζόντων,  μυστικές των αδύτων οι φάσεις.

Εν ιππέας σε χώρο και υλη, πυλαγόρας τον χρόνο πρεσβεύει  

με  κλειδούχο αόρατη πύλη, τον γοργό καλπασμό τιθασεύει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

3/6/2016=18=9