Τα οξύμωρα σχήματα των ποιητών

Μόνος στον έρωτα, τον ανεκπλήρωτο, τον μονό. 

Πού δεν κυκλώνει, δεν περιμένει, στέκει φωτίζει και χαρίζει.
Μόνος στην δόξα, την άπιαστη, την μονή.

Πού δεν δημιουργούν οι άλλοι, δεν κραυγάζει, στηρίζει, αναζητά και περιμένει.
Μόνος στον θάνατο, τον αναπόφευκτο, τον μονό.

Πού δεν φοβάται, δεν οικτίρει, τυλίγει, αντιστέκεται, και συνεχίζει.

Μόνος  στην δυστοπία εντός μου, να δίνουν το ρυθμό οι παλμοί της καρδιάς.
Μονός στην ουτοπία του κόσμου, να δίνει την μελωδία η αρμονία της ψυχής.
Μόνος και ο Θεός, μονός, κι ας είναι ποιητής του όλου.
Μονάς  το συν και το όλο του παντός.

Μονάς το πλην, και το ουδέν του μηδενός.
Μοναχός , μπορεί να είναι ο κάθε ένας από επιλογή.
Τίνος επιλογή είναι η αναπνοή;
Τίνος επιλογή είναι ο χτύπος της καρδιάς;
Τι είναι το ένστικτο, η ελικοειδής σπείρα η άνωθεν προοπτική;
Ποιος ορίζει, την ιδέα, την γνώση;

Πώς γνωρίζουμε, και σοφά νομίζουμε ότι δεν γνωρίζουμε;

Πώς δεν γνωρίζουμε και σοφιστικά, νομίζουμε ότι γνωρίσουμε;
Την υλική μας υπόσταση διέπει και κατευθύνει, η άλλη, ίσως οι άλλες υποστάσεις οι άυλες.
Το ότι δεν τις βλέπουμε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.
Αρχίζουν κάτω απ την αρχή, άρχουν και κυριεύουν.

Εκεί που η νύχτα γονατίζει, τάχα να κάνει προσευχή στ' αστέρια.

Τότε που την ανάσα της κρατά, μην την ακούσει ο Άδης που παραμονεύει, στην καμάρα της να τρυπώσει.

Μετά κοπάζει ο άνεμος να την προδώσει,
Άπιστη θάλασσα της αμμουδιάς τα χείλη γλύφει,
Μικρός ο ουρανός στενεύει τόσο,  να χωρέσει στις φλεγόμενες της γης λαγόνες.
Κρυφά η ψυχή μου σπαρταρά, και από το τρέμουλο της στάζουν μνήμες, χρόνια χαμένες.
Μονό της γης μου το φεγγάρι, πιστό και αγνό, σβήνει κι αυτό το ταπεινό του φώς για να κρατήσει τον ρυθμό, μέσα στου Κρόνου, τα μεγάλα δαχτυλίδια.
Μόνο αυτό, ένα φεγγάρι ερωτικό, τους χτύπους της καρδιάς μου συντροφεύει!

Μονή και η ψυχή, στην μόνη μουσική μου να χορεύει!

Μόνη, μονή, μοναχική στο τίποτα.

  
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/7/2016=24=6