Σπειροειδής αναχαίτιση

Νιφάδες του χιονιού οι ψυχές, αέρινες παρθένες

ίδιες κι όμως αλλιώτικες, χορεύουν  μεθυσμένες.

Όταν αγγίζουνε την γη, μοιάζουν  δροσοσταλίδες,

άστρα της γης και τις νυχτιές μικρές πυγολαμπίδες.

Κάμπιες του μεταξιού οι ψυχές, πολύτιμα κουκούλια

δένουν με φύλλα ουρανού, κι εφτά ζωές την πούλια.

Κάποια στιγμή που στον καιρό, φυλλοροούν οι φλούδες

βάζουν στα σώματα φτερά, και βγαίνουν πεταλούδες.

Φάρου αναλαμπές ψυχές, μες τον αργό μας χρόνο,

άγγελοι  φαροφύλακες, δίνουν στην πλάση τόνο.

Όταν αγγίζουνε την γη, σαν του χιονιού νιφάδες,

μεταμορφώνονται άπιαστες σε διάφανες νεράιδες.

Κάποιες αιώνιες ψυχές, άκαυτες  κι αντρειωμένες

ζητούν λουλούδια αμύριστα, και μνήμες τιμημένες.

Φωτίζουν το αλμυρό νερό, ζεστοκοπούν  το χώμα

τον διάφανο χιτώνα τους, βάφουν ξανά με χρώμα.

Δεν υποτάσσονται οι ψυχές, αγγίζονται σπανίως

αν τις πλησιάζεις προχωρούν, άπιαστες αιωνίως.

Τρέξε μαζί τους στο κενό, τα σήματα μικραίνουν,

 αν δεν μπορείς πέτα μ αυτές, γιατί αργοπεθαίνουν.  

Αν οι ψυχές αναστηθούν, όλα θα λουλουδίσουν,
Οι πεταλούδες θα σωθούν, οι μέρες θα ροδίσουν.
Η άκρη της πατρίδας μας, είναι δεμένη στα άστρα,
έπεσε ο σπόρος κάποτε, κι έγινε ο χώρος γλάστρα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/7/2016=23=5