Οι αρθρώσεις μου την νύχτα χαλαρώνουν
σαν λαστιχένιοι οι τένοντες μακραίνουν
μικρές φωνές, το άγνωστο πληρώνουν
και οι κλειδώσεις των οστών σωπαίνουν.
Κάθε τετράγωνο της πόλης μου, εστία
της πάλης μου τον κύκλο, συμπληρώνει
στο σκελετό μου σκόνη μούχλα υγρασία
μια νυχτερίδα, στη ζωή που καμαρώνει.
Άντρας γυναίκα έρωτας, ακμές τριγώνου,
αγκαλιασμένες σε παραδεισένια σφαίρα,
μοιάζει τρελό, στο άγγιγμα του οξυγόνου,
νοιώθω ατέλειωτη τη γη, μακριά τη μέρα.
Τρίβονται τα γρανάζια, σκουριασμένα
ο σκελετός στις διαδρομές αγκομαχάει
στα σκοτεινά, μιλούν τα χέρια πεινασμένα
γίνονται μάτια, και το βλέμμα ξεψυχάει
Στο απαλό τους άγγιγμα, γέλιο με χάδι
από το πρόσωπο μου αναβλύζουν.
Κάθε σταγόνα μια ευχή μες το σκοτάδι,
τα χέρια στην αγάπη δεν δακρύζουν.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
9/9/2016=27=9
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ηλιοσχολιασμοί