Ακτίνα φωτός

Σαν κλέφτες οι νεκροί του παρελθόντος, στου αγέρα τα στενά στριφογυρίζουν.

Αναζητούν τα πάθη του παρόντος, ανέσπερη ανατολή στο μέλλον καθρεφτίζουν.

Μάτι να μην τους βλέπει προσπαθούν, σε χαραμάδες σκοτεινές κατασκηνώνουν.

Δεν έχει ο κόσμος τόπο να σταθούν, κι οι ζωντανοί από φόβο τους σταυρώνουν.

Κάθε ένας μια αδιόρατη ακτίνα του φωτός, όλοι μαζί φωτόνια του παραδείσου.

Κάποιες στιγμές αχνίζει ο Καιάδας ανοικτός, αναθυμιάσεις μύρων της αβύσσου.

Από το χάσμα ξεπηδούν βεγγαλικά, γεννά το χάος και τα αστέρια προσκυνάνε,

σκύβει το σύμπαν στη ροή ευλαβικά, οι μαύρες τρύπες την κατάρρευση μετράνε.

Πλάθει η ψυχή δερμάτινους χιτώνες, και με αιθέρα ντύνει το φθαρτό τους σώμα.

Χαράζει στη δομή του τούς κανόνες, σκόνη  από αστέρια, και εντροπία από χώμα.

Τυλίγει η λήθη με σκοτάδι  σαρκωμένους, κλείνει η πύλη και ο πόρος με σφραγίδα.

πλημμύρισε η κρίση τόσους πεθαμένους, και τους στοιβάζει ο χάρος σε κλεψύδρα.

Σκορπίζουν οι ακτίνες λάγνοι ιχνηλάτες, στον άλλο κόσμο του Μορφέα κάθε βράδυ.

εδώ ριγμένοι ανεπίστροφοι διαβάτες, γυρεύουν μια ανάμνηση του Ορφέα απ τον Άδη.

Κόντρα στην  άγνοια που τρέφει το θηρίο, προφήτη εσύ των οραμάτων πάλι λάμψε.

Έλα ξανά με φως και ζέστανε το κρύο, του θανάτου τις ενοχές ζωγράφισε και κάψε.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/9/2017=24=6