Έκ τῶν ἐνόντων

Ξεκολλημένη μια σκιά απ το σκοτάδι,

με διώχνει αλλού σ αλαφροΐσκιωτη ζωή.

Εκεί που είναι φωτεινότερο το βράδυ,

μετουσιώνω ότι υπάρχει, απ την αρχή.

Μα ο διωγμός τα όνειρα, αποτεφρώνει

και το μυαλό μου κάνει πράγματι κακό

γυρεύω χίμαιρα για να  μεταμορφώνει,

την πληγωμένη σάρκα σε κορμί αερικό.

Πνοή της νύχτας η φιγούρα που σε βλέπει,

είμαι πλησίον, αν και αλήθεια δεν μπορείς,

να δεις εκείνη την σκιά, που σε ανατρέπει

ανατριχιάζεις μες τη  ζέστη και απορείς.

Κάθε τικ-τακ του ρολογιού μου σε αγχώνει,

μετρά τον χτύπο εναλλάξ των τακουνιών.

Βλέπεις γλυκιά μου η κατάρα δεν τελειώνει,

στα happy end καλοπαιγμένων ταινιών.

  

Κραυγή στη νύχτα, η ζωή σου ταξιδεύει.

Θα έρθω σε σένα, που σε λήθαργο πετάς.

Ότι κατέχεις, με χρησμούς σε κοροϊδεύει

Είμαι ο κανένας, δεν με βλέπεις ας κοιτάς.

Κι αφού φαντάζεσαι σκιές για την αρχή μου

σκέψου το φώς που τις γεννά να εξασθενεί

Νιώσε την κίνηση, που πάλλει την ψυχή μου,

και αφουγκράσου κάποια απρόσκλητη φωνή.

Στα μάτια σου τον πανικό, σβήσε μ αλήθεια

Ο θάνατος, με θάνατο στο φόβο μας θα ζει.

Άλλες ζωές στο παρελθόν θέλουν βοήθεια,

τ΄αμαρτωλά μας μήλα, και ο παράδεισος μαζί.

Πρώτο και τελευταίο πράγμα η σκιά σου.

νύχτα και μέρα, ακολουθεί το κάθε σώμα,

πιστός κομπάρσος απροσδιόριστου θιάσου,

φύλακας άγγελος κι αυτή σε γκρίζο χρώμα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/10/2017=16=7