Νοσταλγία ενδογενής.

Κι αν οι μικρόψυχοι  θεοί, αλλάζουν τους καιρούς,

για ένα πείσμα μου άνθισα, σε τόπους  χλοερούς.

          Τα υπερβατά ταξίδια μου, τα έστρωσα με αλμύρα,

και στο δισάκι μου οδηγό, μια χούφτα με πορφύρα.

Στου πηγαιμού την έκσταση, με φόντο οριζόντων

με συντροφεύουν οι λυγμοί των λίγων επιζώντων.

Κάθε στροφή ξαναγυρνούν, τα απόσκια του ηλίου

κι αφώτιστες με ξεπερνούν σελίδες του βιβλίου.

Την Κίρκη την ξεδιάντροπη, στο μαγικό νησί της

σε μια μοιραία σμίξη μας, σαν ξάπλωσα μαζί της,

πήρε βοριάς τα ξόρκια της, τα σκόρπισε σιφούνι

κι ενώ για χήρος φτιάχτηκα, με έντυσε γουρούνι.

Στο νόστο για τη γνώριμη μήτρα, της γης μητέρας

σειρήνες μου τραγούδαγαν, σαν κόπαζε ο αέρας.

Μα οι αλαζόνες σύντροφοι, χωρίς την θέληση μου,

δέσμευαν με τα πρέπει τους την κάθε κίνηση μου.

Έτσι περνούσε ο καιρός, μέχρι τους λωτοφάγους

που με ταΐζουν λησμονιά, για εξορκισμό του άγους.

Οι Λαιστρυγόνες πέρασαν, οι Κύκλωπες βελάζουν,

η σκύλα και η Χάρυβδη, την μοίρα μου χαράζουν.

Ο νόστος μου για το νησί του ήλιου ζωοδότη

κρύβει πολλές επιστροφές του Αίολου προδότη.

Φάρος η ωραία Ναυσικά, στη χώρα των Φαιάκων,

με τα σινιάλα με οδηγεί, μακράν των βρικολάκων.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/10/2017=20=2