Ωδή στο άγνωστο εγώ.

Καθάρια προσευχή εισακούστηκε, μακάρια έκπληξη γεννήθηκε, βρήκα τον ήλιο να με περιμένει!
Να καίει κατά πώς ξέρει τις κορφές, να πλημμυρίζει με ερωτά τα σύννεφα.
Να ζωγραφίζει τόξα ουρανού δύο μοναδικά δικά μου!
Το ένα αρχή το άλλο τέλος.
Με την σοφία πάντοτε να μακαρίζει το τέλος!
Τώρα είναι στα αλήθεια καθαρή τούτη η στιγμή, τώρα μπορείς και εσύ να προχωρήσεις στο όνειρο.
Με οιωνούς αρίστους, πώς τα μελλούμενα να μην προβλέψεις.
Νοιώθεις, αγγίζεις, διασταυρώνεσαι και ζεις ψηλά, αλλιώτικα, βέλος στο τόξο Του.

Ένα άγγιγμα μια φλόγα, καθρέφτης σου εγώ, και σύ το είδωλο.
Της άκρης Άκρη σου εγώ, και συ του αναφιλητού μου τέλος.
Εμείς πλεούμενα με λάθη και θυσίες, και η ζωή μια θάλασσα με πάθη και αξίες.
Όλοι βλέπουν το είδωλο μας.
Όλοι θεωρούν ότι είμαστε αυτό που καθρεφτίζεται, το οποίο δεν έχει καμία σημασία για εμάς, μόνο εμείς ξέρουμε πραγματικά ποιοι είμαστε.
Όταν αυτό που βλέπουμε εμείς σε εμάς, το βλέπουν και οι άλλοι, τότε αρχίζουμε να αγγίζουμε την αυτογνωσία και κατά συνέπεια κατακτάμε το φως.

Τον μήνα που γεννήθηκα στην χώρα του πολέμου.
Την ‘άνοιξη στολίστηκα και μια πνοή του ανέμου.
Το μήνα που γεννήθηκα, σε μια γωνία του χάρτη.
Άγγελος με σπαργάνωσε, με κρίνει κάθε Μάρτη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

2/3/2014=12=3
2/3/2023=12=3