Αλλοπαρμένη ελευθερία στάΣου…

Θερίζει του ματιού η κόρη, σφάζει του ανέμου σου η ρότα

τους έρωτες, σαν μυρωδιές, π’ ανθίζουνε στης γης την πόρτα

Παράθυρο ανοιχτό, τον ήλιο ν΄ αγναντεύεις, από κάδρο,

Ο ήχος στάσιμος, δεν έχει δρόμο ήμερο, το μέλλον λαύρο.

Αίσθηση θεια, με λοξή ματιά, απόμερα σε παραθύρια στέκεις

Σαν μελωδία θάλασσας, σαν κύμα που ρυθμό του πλέκεις

Τεντώνεται να σπάσει το σκοινί, που δένει την αλήθεια με το ψέμα

Η οθόνη αιτία, με λευκό πανί, βυθίζει το κενό μέσα σε ρέμα.

Του τρόμου τα κοράκια κράζοντας, λύπες χαρίζουνε και πόνο,

Σε πολιτείες έρημες, ένας Ιούδας με φιλί θα σε προδώσει μόνο. 

Κραυγή αγωνίας, ο δικός σου ουρανός, σε κάθε θλίψη τραγουδάει

Λυγίζει ο διάβολος που έκανες Χριστό, ώρα την ώρα ξεψυχάει.

    

Όσο κι αν ψάχνεις, δεν θα βρεις, οι άγγελοι χαθήκαν νυχτερίδα.

Μόνο μια όαση στην έρημο της Γής, δώρο προσφέρει την ελπίδα

Ζήτα το δρόμο πάρε το κλειδί, και μην σταθείς σε ότι σε δεσμεύει    

Σιμά στην πόρτα κόψε το σκοινί, και κάψε, όλο αυτό που περισσεύει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

15/9/2013=21=3 Τριάδα

Το Απόλυτο

Μ΄ Αρέσει να φλερτάρω στο «είναι» και στο «δεν είναι».

Να «χάνομαι», και να «εμφανίζομαι»..

Να «Υπάρχω» και να είμαι «Ανύπαρκτος»

Να «σκορπίζω» την ψυχή μου, και να «μαζεύω» την σκόνη της.

Να «ταξιδεύω» το μυαλό μου και να το «σκλαβώνω»…

Να περπατώ στο λυκόφως, το αριστερό βήμα στην μέρα, το δεξί στην νύχτα.

Να «πετάω» κάτω από τον θεό, και να «περπατώ» δίπλα στον διάβολο.

Να γίνομαι «εγώ», και να ενεργώ «εσύ»…

Να με «αγγίζουν» και να «πιάνουν» αέρα..

Να με «πληγώνουν» και να με «δυναμώνουν»

Να με «βρίσκεις» όταν όλοι οι άλλοι με «χάνουν»…

Μ΄ Αρέσει να είμαι ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/9/2013=20=2 διπλή υπόσταση.

Μέτρο

Τόσα κεριά με κράτησαν, που φώτιζαν την νύχτα,

Όσα φιλιά με σφράγισαν, στο λιακωτό μου ρίχτα.

Τόσες καρδιές, ξεψύχησαν, μεταξωτά φορώντας

Όσες ανάσες έσβησαν στο πουθενά γυρνώντας

Τόσα του κόσμου δάκρυα, δροσίζουνε τον δρόμο

Όσα τ΄ αστέρια του ουρανού, φωτίζουνε τον κόσμο

Τόσο μεγάλη η αγάπη μου, την θάλασσα φουσκώνει

Όση της γης η ζεστασιά, στου Ήλιου το μπαλκόνι

 ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/6/2013=22=4 

Μοιραίοι κάκτοι

Τρεις κάκτοι σπαργανώνουνε, της γέννησης το θαύμα

Τρεις μοίρες μυστηριακές, κρατούν νωπό το τραύμα

Αέναα τ΄ αγκάθια τους, στου χρόνου μας την σπείρα,

Που η Αγαμήδη μάταια, ξορκίζει στην Εφύρα

Η Λάχεση ακοίμητη, πίσω μας, και μακριά μας  

Του παρελθόντος τις πηγές, τ άδικα δάκρυα μας

Και τα ριζώματα της Γής και τις δικές μας πλάτες

Προσκέφαλο για τις στιγμές, τις ώρες τις φευγάτες

Αστραποβόλα η Κλωθώ, στο τώρα μας η στέψη

Ζει ότι μας υπόσχεται, χωρίς μεγάλη σκέψη

Δρόμους ανοίγει αγνώστους, δίκες με την Σελήνη

Πάθη, βρισιές, είμαι παρών,  ζωής καυτό καμίνι.

Φαρμακερή, απρόβλεπτη, η Άτροπος μας θρέφει

Κάνει στον ήλιο εραστές, στα όνειρα μας γνέφει

Κι έπειτα, με την θάλασσα, ομόφυλα φλερτάρει

Καράβι ελαφροπάτησε, η «κάλλιστη»  του Πάρη.

   

Τούτα τα τρία αγκαθωτά της ύπαρξης στεφάνια

Μόνιμη μάχη της χθονός, μ΄ αντίπαλο τα ουράνια. 

Μου χάρισαν κεντήματα, μου πήραν στάλες δάκρυ.

Πονά με αίμα η βελονιά, σφάζει το τρίτο Μάτι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/9/2013=22=4 ζεύγη ένα

Εγώ + Εσύ (Λύκος + Γεράκι)