Μοιραίοι κάκτοι

Τρεις κάκτοι σπαργανώνουνε, της γέννησης το θαύμα

Τρεις μοίρες μυστηριακές, κρατούν νωπό το τραύμα

Αέναα τ΄ αγκάθια τους, στου χρόνου μας την σπείρα,

Που η Αγαμήδη μάταια, ξορκίζει στην Εφύρα

Η Λάχεση ακοίμητη, πίσω μας, και μακριά μας  

Του παρελθόντος τις πηγές, τ άδικα δάκρυα μας

Και τα ριζώματα της Γής και τις δικές μας πλάτες

Προσκέφαλο για τις στιγμές, τις ώρες τις φευγάτες

Αστραποβόλα η Κλωθώ, στο τώρα μας η στέψη

Ζει ότι μας υπόσχεται, χωρίς μεγάλη σκέψη

Δρόμους ανοίγει αγνώστους, δίκες με την Σελήνη

Πάθη, βρισιές, είμαι παρών,  ζωής καυτό καμίνι.

Φαρμακερή, απρόβλεπτη, η Άτροπος μας θρέφει

Κάνει στον ήλιο εραστές, στα όνειρα μας γνέφει

Κι έπειτα, με την θάλασσα, ομόφυλα φλερτάρει

Καράβι ελαφροπάτησε, η «κάλλιστη»  του Πάρη.

   

Τούτα τα τρία αγκαθωτά της ύπαρξης στεφάνια

Μόνιμη μάχη της χθονός, μ΄ αντίπαλο τα ουράνια. 

Μου χάρισαν κεντήματα, μου πήραν στάλες δάκρυ.

Πονά με αίμα η βελονιά, σφάζει το τρίτο Μάτι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/9/2013=22=4 ζεύγη ένα

Εγώ + Εσύ (Λύκος + Γεράκι)