Ψυχές και πεταλούδες.

Ψυχές και σώματα στον “κόσμο” τριγυρνάνε, άλλοτε μόνες οι ψυχές, άλλες φορές τις κουβαλάει το σώμα.

Είναι και κάτι σώματα που σαν τους «κλώνους», κυκλοφορούν χωρίς ψυχή.

Αν ψάχνει μια ψυχή κορμί, διαλέγει μήτρα και φωλιάζει, να γίνει η σύνθεση που λέγεται ζωή… μέχρι στο θάνατο να φτάσει, κι έπειτα….. αλλάζουν ονόματα και πάλι από την αρχή…

Ποτέ όμως το ανάποδο δεν γίνεται,  σώμα να βρίσκει μια ψυχή

Μόνες ψυχές, και μόνα σώματα… ολοένα στο ταξίδι να γυρεύουν συντροφιά….

Και τάχα να την βρίσκουν, για νάνε το ταξίδι πιο ευχάριστο και πιο ερωτικό… για να χουν δήθεν την ελευθερία πού είναι δύο..

Ο δρόμος της ελευθερίας, είναι ανύπαρκτος!
Ο καθένας πρέπει να τον χαράξει μόνος μέσα σε λόγγους και κακοτοπιές!
Ανοίγοντας διάδρομο προχωράς και πίσω σου κλείνει ξανά, τόσο γρήγορα που δεν χωρά κάνεις να ακολουθήσει!!

Ανταριασμένες μου ψυχές σαν πειρατές, στο όνειρο που κάνουνε ρεσάλτο.

Του μονομάτη λογικού, του ίσκιου καπετάνιου, κλείστε το μπούσουλα, την ρότα να μην βλέπει, και ακόμα αν δεν σας αρκεί, κρεμάστε την μορφή του στο μεσιανό κατάρτι της γαλέρας.

Σκιάχτρο στους γλάρους και σημαία ανταρσίας, που θα σηκώσουν οι λεβέντες, να κάνει του Αιόλου την πνοή, ζεστή ανάσα, να δώσει στο ταξίδι μας, της Ίριδας το χρώμα, και το σκαρί μας, καράβι των Φαιάκων να γίνει και να πετάξει!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/6/2014=22=4

Όσο υπάρχουν Άγγελοι…

Όσο αγναντεύω ουρανό, κι όπου με πάει το κύμα

Τόσο θα γράφω θάλασσα, για την αγάπη ποίημα

Με της καρδιάς μου την φτωχή παραδεισένια πένα

Θα στέλνω ένα τριαντάφυλλο νεράιδα μου σε σένα.

Στο πρόσωπο θάλασσας, στου ουρανού τα χείλη

βλέμμα γαλάζιο δροσερό, κλεισμένο σε  κοχύλι

Λευκά φτερά ο πόθος μου, κλειδί του παραδείσου

σαν πεταλούδα σαν φιλί, αγγίζει τη μορφή σου

Αγαλματένια μνήμη μου, κέντημα σε πορφύρα

Τα μεταξένια σου μαλλιά, για φυλαχτό τα πήρα

Όμορφα μάτια τ΄ ουρανού, με θαλασσένιο αέρα

Λεπίδα κοφτερή του νου, του Ήλιου θυγατέρα…

Το πρόσωπο κάθε  καρδιάς, την χάρη καθρεφτίζει,
νοιώθει την φλόγα η ψυχή, της άλλης και δακρύζει.
Κόρη στα μάτια ντύνεται, στα χείλη ο πάγος λιώνει,
κι η μοναξιά στην ζεστασιά, σκορπίζεται σαν σκόνη.

Και με το μπλε της θάλασσας, κι από τον ήλιο χρώμα,

του κύκνου τα λευκά φτερά, για πουπουλένιο στρώμα

Θάχω τα μάτια σου οδηγό, την πύλη θα μου δείξουν

στην αγκαλιά σου την ζεστή,  γλυκά να με τυλίξουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/6/2014=20=2

Αφήνοντας την ψυχή μου να πετάξει ελεύθερα...*

Αρνούμαι να παραδοθώ στη μιζέρια, την κατάθλιψη και την απαισιοδοξία*

Δεν είναι μέσα μας καμιά μιζέρια, και η κρίση μας έχει πρόβλημα  με τις συνθήκες που διαμορφώνει η εξουσία…

αλλά κάνεις δεν θα εξουσιάσει την ψυχή μας ποτέ…

Είναι που μας πάτησαν στον λαιμό…  αλλά η ζωή κινείται με την καρδιά.

Ο καθένας βλέπει ότι θέλει η ότι μπορεί να δει, με κύριο είδωλο τον εαυτό του…

Κανείς δεν  βλέπει τον άλλο, όπως ο άλλος είναι, αλλά όπως τον βλέπει αυτός.

Αφεντικά  δεν υπάρχουν…

αισχρή τούρκικη λέξη απομεινάρι της σκλαβιάς…

Δεν είναι η ζωή αντιπαράθεση, αιώνες ήταν και αποτέλεσμα δεν είχε.

Σε ένα Παράδεισο φτιαγμένο από εκείνους που ψηλά κοιτάνε….

σε ένα παράδεισο αιώνιο, όσοι βλέπουν την αλήθεια  κατοικούνε….

Μπορεί να είναι τα μικρά κανόνας για τους μικρούς, ακόμα και εργαλείο για όσους θέλουνε τους άλλους μικροί να παραμένουν…

μα για μεγάλους είναι τα μεγάλα και μέσα τους και τα μικρά χωράνε…

Πώς να την πει την Καλημέρα ο πεινασμένος,

Ο άστεγος πώς να χαμογελάσει,

Πώς ο χαμένος να χαϊδέψει τα παιδιά,

Τι  ωφελεί το εισιτήριο ομόνοια-Θησείο, όταν θυσιάζει το συμφέρον  το πολύτιμο χαμόγελο, και κόβει το χέρι που απλώνεται ο εγωισμός και η αλαζονεία..

Μόνο ο θεός και οι Δωριείς προσφέρουν με ανιδιοτέλεια..

Μόνο το τρίτο των ψυχών σε φωτεινά παλάτια λάμπει… δίνοντας μόνο και χωρίς τον άλλο σκλάβο να ορίζει…

Τότε που θα έρθει η Ανατολή, και αυτό το τρίτο τα σαθρά και σκοτεινά κουφάρια να τσακίσει, και όλα τα δήθεν, και τα θέατρα μαζί με τα τομάρια τους θα κάψει ….

Το τίποτα που μένει όταν στα Τάρταρα θα το πετάξει…

Τότε και το χαμογελώ το σύμπαν θα γεμίσει…. χωρίς ταμπέλες…

Μόνο με την αλήθεια και το φώς γεμάτο… του Άναρχου, που όλα όσα υπάρχουνε, αλλά και τα ανύπαρκτα αιώνια καθορίζει…

Ονειρέψου ελεύθερα και σταμάτα να καταπιέζεσαι και να καταπιέζεις .
Είναι ακόμα δωρεάν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/6/2014=16=7

*ευχαριστώ την… γαλανή που… έγραψε  

Διαβιβαστές του χρόνου

Μια φωτεινή, μια σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού που προσχωρούν αντάμα, σελίδα τη σελίδα.

Και μια το φως προβάλλει, και χαρά την λέμε, και μια η μουντάδα σκοτεινιάζει, και την λέμε λύπη.

Ίδια και η ζωή κι ο θάνατος πιασμένοι χέρι-χέρι, μια ζωντανοί υπάρχουμε, κι άλλοτε πεθαμένοι, μα πάλι υπάρχουμε.

Αιώνιο το βιβλίο που γραμμένο είναι από μας, διαβάζουμε.

Έχει σελίδες γνώριμες, άλλες γνωστές και άλλες άγνωστες.

Θα θυμηθούμε και θα μάθουμε, θα ξεχάσουμε και δεν θα μάθουμε..

Σε κάθε γράμμα κάθε  συλλαβή και κάθε πρόταση, ο έρωτας διαβάζει μόνο τόνους,

Διαβάζει  το μυαλό τελείες η και κόμματα…

Κανείς τους να τυπώσει δεν μπορεί….

Μόνο η Ψυχή ΕΚΕΙ, ότι εμπλουτίστηκε τυπώνει… σαν συγγραφέας.

Και εμείς ΕΔΩ, διαβάζουμε ξανά….. σαν αναγνώστες.

Διαβάζουμε αυτά που γράψαμε…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/6/2014=16=7