Τραγωδία....η ωδή των τράγων, θέατρο...ο ευνουχισμός τους.

" Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας,

μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ,

χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας,

δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν"

Αριστοτέλους Ποιητική

Ο Αριστοτέλης αποδίδει τα τόσα αρνητικά που ξεκίνησαν από το θέατρο.....

Μίμησις πράξεως σπουδαίας τότε, ....την εξέλιξή του μέχρι το τώρα δεν θα το σχολιάσω.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά αρνητικά που έχουν την ρίζα τούς στο θέατρο....

Θέατρο σημαίνει ένας χώρος που κλείνομαι και βλέπω, ότι μου σερβίρει ένας άλλος που πιθανόν να έχει τούς λόγους του και οι οποίοι στην ουσία δεν με αφορούν, απλά γιατί δεν πηγάζουν από έμενα, και απλούστερα γιατί δεν είναι πράξη αλλά μίμηση...

Μιμούμαι ότι μαθαίνω, και μαθαίνω να υποκρίνομαι, ναι, να υποκρίνομαι...

Υποκριτής είναι η σωστή λέξη και όχι ηθοποιός...

Κανείς δεν ποιεί ήθος αν δεν τού έχει δοθεί η χάρη να το κάνει...

Αν συνέβαινε θα ήταν ο κόσμος, όσον αφορά τον άνθρωπο "αγγελικά πλασμένος", που γράφοντας παραπλανεί και η υποκριτική ποίηση.

Θέατρο από την ίδια λέξη "θέα" που λένε κοντόφθαλμοι πώς βγαίνει και το "θεός", και οξυμορούν παράλληλα πώς είναι αόρατος και πνεύμα...

είναι ίδιο με τη λέξη θεός.... δεν είναι τόσο αθώο.

Μερικά συγκεκριμένα και αφηρημένα που πηγάζουν από το θέατρο...

Μάσκες, υποκρισία, διπροσωπία, πολιτική, κινηματογράφος, τηλεόραση......τελικά εικονική πραγματικότητα.

Και οι πολλοί απλά θεατές, απονευρωμένοι, γιατί ξοδεύουν, συναισθήματα, δύναμη, κρίση, φαντασία σε κάτι που είναι μίμηση πράξεως, και όχι πράξη...

Το καλύτερο παράδειγμα της μοντέρνας έκδοσης του θεάτρου, απίστευτο είναι το διαδίκτυο...

Εδώ επιτυγχάνεται το θαύμα, ο καθένας είναι και πρωταγωνιστής και θεατής, αλλά πάντα παραμένει η μίμησις της πράξεως......

Ευνουχισμός και αυνανισμός ταυτόχρονα...

Δεν είναι τυχαίο το ότι μια φυλή, καθαρή και ενάρετη (τότε τουλάχιστον), χωρίς την εξάρτηση τού χρήματος, δεν έχει να παρουσιάσει θεατρικά έργα, άλλα μόνο φιλοσοφικές αναζητήσεις, ούτως ώστε να γίνει νόμος το «Λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν».

Για σκέψου χωρίς αυτά που μας φύτεψαν... και με το θέατρο...

Τι λέει το από μέσα;

Tι είναι η ζωή, πράξη ή μίμηση...

Τι είναι οι άνθρωποι, δρώντα όντα ή θεατές.

Και λέμε παραπονιάρικα, πόσο λίγη είναι η ζωή...

Επειδή όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού το θέατρο γεννά την παράσταση, και η παράσταση την απόλαυση, και την κατευθυνόμενη υποταγή, όχι την ψυχαγωγία... αλλά το ψυχοκράτημα...

Δυναμώνει τα παρασκήνια, που επιβάλλουν την σκηνική παρουσία..

Φάτε μάτια ψάρια λέει η εκλαϊκευμένη φιλοσοφία...

Σοφοί πρακτικά οι Κινέζοι, για να κατευθύνουν τα μύρια της φυλής τους, μη μαθαίνοντας γραφή και ανάγνωση "Μια εικόνα χίλιες λέξεις".

Μια λέξη όμως εκατομμύρια εικόνες, πολλαπλασιαζόμενη με τα αυτιά που την ακούν, και υπερπολλαπλασιαζόμενη με την δημιουργικότητα της φαντασίας του καθενός..

Τόσο απλά, όσο το να νοιώθεις Έλληνας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/4/2015=22=4

Θυμάμαι

Κράτησα κείνο το παιδί, που κέρδισα μοιραία

το κρυψα και το στόλισα, το διάβασα λαθραία.

Το φόρτωσα και με φωνές, πυρακτωμένα βέλη

μήπως ο ήλιος κουραστεί και πάψει να ανατέλλει.   

Χαρτάκι άγραφο μικρό, σε κουρασμένο δείλι  

φωτίζει τον ορίζοντα, λάμπει σαν το καντήλι

Δίνει στα γράμματα ζωή, τις λέξεις ομορφαίνει

σε κάθε του κατάθεση γεννιέται και πεθαίνει.

Ταξίδεψα στα όνειρα, μ’ αόμματους διαβάτες

του κόσμου τα οράματα, πλέκουν ονειροβάτες.

Τους έβαλα και χρώματα, την ίριδα κρυμμένη

μήπως και δουν οι άζωοι, πως ζουν οι πεθαμένοι.

Χαλίκι άτριφτο λιτό, στης αμμουδιάς την άκρη

Δεν έχει μάτια για πηγή, να βγάλουν ένα δάκρυ.

Κλέβει το μάτι του νερού, του ουρανού το βλέμμα,

κι όταν δακρύζει, άμωμο, στο στήθος τρέχει αίμα.

Αντάμωσα του μαχαιριού την φαντασμένη λάμα

Θα γράφει πάντα η ζωή, σαν γέλιο η σαν κλάμα.

Μη χαλαστείς μείνε παιδί, στο αίμα που ανάβει

Γεννά Αγγέλους η ψυχή, το χρόνο να προλάβει.

Μια ανάμνηση συμβολική, ένα κλειδί στο μέλλον

τους φόβους το ανύπαρκτο, σκορπίζει ανατέλλον.

Κάποτε κόκκινο καυτό, κάπου λευκό σαν κρίνο

σ ένα ταξίδι στ΄ όνειρο, μια ανάμνηση και κείνο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/4/2015=14=5

Ούτις εμοί γ΄όνομα….

Πήρες στην αγκαλιά σου την ελπίδα

Την στόλισες με σύννεφα καπνού

Φυλάς στον κόρφο σου την καταιγίδα

Ζέτα γαλάζιο πρωινό του ουρανού

Σκορπίστηκες σαν ψέμα στο λιμάνι

Βυθίστηκε η αλήθεια στο ρεφραίν

Νύχτα δεν έχει Ήλιο να ζεστάνει

Ντόρα  χλωμό φεγγάρι σε σατέν

Τις νύχτες εξορίζεις ψυχή σου

Μέσα σε φώτα κόκκινα ξερά

Σβήνουν κεριά οι ώρες στο κορμί σου

Τζένη, στολίστηκες πολύχρωμα φτερά

Ταξίδεψες σ΄ αρχαία μονοπάτια

Λερώθηκε ο χιτώνας σου με μωβ

Ποιος θα ενώσει όλα τα κομμάτια

Χρύσα χαθήκαμε, δακρύζει ο Ιώβ.

Ποιον θ΄ τυλίξει το βαρύ σου βλέμμα

Πως θα σκεπάσει, το φεγγάρι η ζωή

Αλλοίμονο δεν φτάνει, μόνο ένα ψέμα

Θέλει χιλιάδες, μέχρι νάρθει το πρωί.

Βουλιάζουμε σε γκρίζα λεωφόρο, εσύ φτηνός κομπάρσος, εγώ θεατής

Αγγίζω μοναχά την πρώτη πράξη, σ άχρηστο κούρσο, τιποτένιος πειρατής.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/12/2013=17=8

Όταν το φώς θυμάται

Για άλλους καθρέφτες, μπορεί και ικέτες

που λένε αλήθειες, χωρίς να κρυφτούν.

Για μένα με τόλμη, δυο όμορφοι δρόμοι,

που με ταξιδεύουν  χωρίς να ζητούν.

Μικρά μονοπάτια, θυμίζουν τα μάτια,

δυο φάροι που λάμπουν, μια άλλη μιλιά.

Φορτώνουν εικόνες, της ύλης νευρώνες

στον  έρωτα βέλη, στο ψέμα θηλιά.

Για κάθε ομιλία, στης Γής τα σχολεία,

αγιάζουν με νέκταρ, η μοιάζουν σπαθιά

προφήτες που λύνουν, ληστές που αφήνουν

διαμάντια στη λάσπη , κρυμμένα βαθιά.

Λιτός  καταπέλτης, οράς η προβλέπεις

τα μάτια σου τρέχουν, νερό ο καιρός.

Μα έχω ένα σφάχτη, σ αόρατο χάρτη

πώς βρίσκει αλήθεια  το βήμα ο χορός.

Στο τέλος με τόλμη, κερδίζει η ρώμη,

τα άβουλα πιόνια σε σκάκι πικρό.

Η μοίρα οργώνει, ο σπόρος φυτρώνει,

κλεμμένα  στο ζύγι, με βάρος μικρό.

Ματάκια μου τώρα, πριν έλθει η μπόρα,

του αλόγου σου στρώσε, για σέλα ψυχή.

Ξανά στα φτερά του, πνοή τη ματιά του

καλπάζοντας πάλι, να βρεις την αρχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

10/3/2015=12=3