Λουΐζα

Τι γλυκό νάμουν φύλλο που πέφτει

κι ο αγέρας να ήταν ο Στράους.

Νάσαι εσύ η μορφή στον καθρέφτη

σε χορό των στροβίλων του χάους.

Μες την λίμνη ο έρωτας κλαίει,

κ’ η ομίχλη το φύλλο σκεπάζει,

σαν αστέρι το βράδυ μας καίει,

κ΄η φωτιά την αυγή ήλιο στάζει.

        

Ένα βαλς της ψυχής μας ο δρόμος,

το ταξίδι μας φύλο στην λίμνη,

δύο νότες απλές φτάνουν όμως,

να παγώσουν του χρόνου την δίνη.

Το πεντάγραμμο μοιάζει κορνίζα,

ο καθρέφτης ζητά την χιονάτη,

φθινόπωρου σολφέζ, Λίζ-Λουΐζα,

λα μινόρε στης μοίρας τ΄αδράχτι.

                  

 ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

26/9/2015=25=7

Παιδικοί έρωτες

Οι έρωτες οι παιδικοί, αμυγδαλιάς λουλούδια,
ανθίζουνε τόσο νωρίς, σαν μυστικά τραγούδια.
Απόλυτα και βιαστικά, οι πασχαλίτσες δένουν,
με χρώματα, και μουσική, ότι νωρίς πεθαίνουν.

Οι έρωτες οι παιδικοί, σκιρτήματα αγγέλων

χαρίζουνε τον ουρανό, και αψηφούν το μέλλον.

Κοχύλια μαργαριταριών, γεννήθηκαν να δίνουν

για πάντα το πολύτιμο, ακόμα κι όταν κλείνουν.

Οι έρωτες οι παιδικοί, ελπίδες μοιάζουν φρούδες

τυλίγουν δίχως αγκαλιά, πετούν σαν πεταλούδες.

Σώματα πνεύμα και καρδιά, ενώνουν δίχως νήμα,

ανάμνηση μένουν ζεστή, στου ήλιου κάθε ακτίνα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/9/2015=21=3   

Σοφία – Ταϋγέτη

Με αρχέγονο λόγο και οίστρο

του ιμέρου το άτι να ιππεύεις.

Με ψυχή καθαρή σαν μαΐστρο

σε λιθάρια μορφές να λαξεύεις.

Με  βουνό ιερό, για πατρίδα

της θαλάσσης σεμνή ευμορφία,

αγκαλιάζει η Πέφνος την Λήδα,

κ΄ ένας κύκνος φιλά την Σοφία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/9/2015=25=7 

Ήταν ένα μ..... καράβι!

Ένα λεπτό περιπτερά, κ΄ ένα χοντρό μανάβη,

μπάρκαραν ένα πρωινό  στου Ρέντη το καράβι.

Είχε κατάρτια  μπρόκολα, πανιά εφημερίδες,

καπότες για σωσίβια, κάβους σκορδοπλεξίδες.

Τσιχλόφουσκα  περιπτεράς, και ο μανάβης βλίτο,

μα τον Σεβάχ δεν άξιζαν, οι δυο τους ένα σπίρτο.

Για καπετάνιο διάλεξαν, μια πουπουλένια κόρη

να μην βαραίνει το σκαρί,  και γέρνει το βαπόρι.

Θέλει καρδιά η θάλασσα, και το ταξίδι  χέρια,

με ψιλικά, και λάχανα, παθαίνεις τα χουνέρια.

Χρειάζεται  ρότα, άγκυρα, πυξίδα, τιμονιέρα

Όχι ραδίκια, μαϊντανούς, σερβιέτες η παντιέρα.

Αστράφτει ο περιπτεράς, βρόντηξε  ο μανάβης,

Θέλω εργάτη γίγαντα, με μιας να τον ανάβεις.

Στο μπάρκο το παρθενικό, γυρεύω ένα μούτσο

ακούραστο  δουλευταρά, και όχι για τον πούτσο.

Ο παραγιός του έμπορα, λιγνός και παλληκάρι

κατέθεσε μια αίτηση, την κόρη να φλερτάρει.

Την θέση κατοχύρωσε, ψηλά στην κουπαστή,

αυτοί για μούτσο έψαχναν και βρήκαν εραστή.

Σαλπάρανε μ΄ ενθουσιασμό, και ούριο αέρα,

η κόρη με τον μούτσο της χάνονταν όλη μέρα.

Αφεντικά ζωή πικρή, στη χούφτα ματσακόνι,

και κάθε βράδυ την ουρά, ο διάβολος να χώνει.

Λέπτυνε ο μανάβης μας, χωρούσε σε καφάσι,

κόκκαλα ο περιπτεράς, ναύλο σε νέα φάση.

Η θάλασσα πονετική, ζυγιάζει και πληρώνει,

κάνει τον ένα μέδουσα,  τον άλλο ανεμώνη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/9/2015=19=10=1