Χαίρε Ελληνική ψυχή. Γεννηθήτω φως…

(Σήμερα κυρίως γιορτάζουμε το φως το λευκό, την αγνότητα την αθωότητα, την αγγελική μας υπόσταση, την πορεία προς την θέωση μας, αν ερμηνεύσουμε τα σύμβολα.

Την "καλή είδηση", για μία αναγέννηση που οφείλει να κάνει ο κάθε ένας ξεχωριστά, με τις ίδιες προδιαγραφές) 

«Χαίρε και χαριτωμένο μύρο της θάλασσας, ανάσα του ουρανού»

«Χαίρε «Έλληνα»

"Ο αρχαίος Έλληνας δεν είναι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος… αντικρίζει κατάματα κάθε τι τρομακτικό και δεν το αρνείται.Η θεοδικία δεν τον προβληματίζει, αφού η δημιουργία του Κόσμου δεν είναι έργο των θεών, ιδού η σοφία του αρχαιοελληνικού πνεύματος :
είχε ζέψει ως και τους θεούς στον ζυγό της ανάγκης…
Ο Κόσμος των θεών είναι ένα πέπλο που κυματίζει μπροστά στα μάτια μας, κρύβοντας μας το φοβερό…
Ήταν καλλιτέχνες της ζωής.
Είχαν τους θεούς τους για να μπορούν να ζουν, όχι σαν πρόσχημα για να αποξενωθούν από την ζωή."
Νίτσε.

Ο «Έλληνας» είναι και σήμερα έτσι, όπου κι αν βρίσκεται γεωγραφικά, ακόμη και αν δεν μιλάει την μητρική του γλώσσα, ακόμη κι αν η ταυτότητα γράφει άλλη εθνικότητα, ακουμπάει το κύτταρο του, αφουγκράζεται την ψυχή του,και διαμορφώνει την στάση του.

Δεν κομπάζει, δρα «ωραία»….(την κατάλληλη ώρα)

Δεν ζητωκραυγάζει, γιατί ξέρει πως έχει την αθανασία μέσα του...

Δεν άγεται, ούτε φέρεται κατ΄ουσίαν, ακολουθεί τον δικό του εσωτερικό νόμο…

Δεν φοβάται, να σταυρωθεί, ξέρει πώς θα αναστηθεί…

Το «φόντο» του "Έλληνα" είναι αρχαίες ψυχές αθάνατες, δεν έχει ετικέτα, είναι κομμάτι του θεού, και είναι πανταχού παρών...

Νόμος του το "φως", φίλος του το σκοτάδι.

Ο ομφάλιος λώρος του το «αστρόνημα», τον διατηρεί σε συνεχή επαφή με τον δημιουργός του, και γίνεται και αυτός δημιουργός.

Γίνεται μαθητής, δάσκαλος, πνεύμα, αρετή, λόγος, τέχνη, λαός (φωτεινό θεανθρώπινο σύνολο).

Γίνεται ύλη, ομοειδής των όντων, ενσαρκώνεται, διατηρεί την επικοινωνία μεταξύ του άλλου και αυτού του κόσμου (Αδα, και Δία).

Αυτός είναι ο πλασμένος από την «Αρχή» «Λέλεγας», ο αυτόφωτος.

Αυτός που έχει ορισμένο «τέλος» και ταξιδεύει με μπούσουλα αυτό το τέλος.

Ο πραγματικός άνθρωπος, με θεϊκές ιδιότητες….

Ο εραστής της ουτοπίας… μέχρι να πραγματοποιηθεί.

Ο ερωμένος του  Ήλιου… μέχρι την καλή Ανατολή...

«Ούτος εστί ο υιός μου ο αγαπητός»

Καλή μας συνέχεια στο ταξίδι...

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/3/2016=19=10=1  μονάς 

Ερωτικό

Μια πορφυρένια πασχαλιά, μαγευτικά ωραία, 

ένα μπουμπούκι διάλεξε, τι όμορφη παρέα.

Έγειρε πάνω του δειλά, ήρθα εδώ μαζί σου,

χρωματιστά αρώματα, τα πέταλά σου ντύσου.

Φοράω κόκκινα φτερά, λίγα πουά και μαύρα,

υμνώ την άνοιξη ξανά, του έρωτα την λάβρα.

Άμα ντυθείς στα κόκκινα, θα ναι επιτυχία,

τα παθιασμένα όνειρα, μου φέρουν ευτυχία.

 

Αν πάλι κίτρινα με φώς, έχω εγώ για μάτι,

τις σκοτεινές τελείες μου, πολύτιμο αχάτη.

Αν είναι φόρεμα λευκό, μαζί  ρόδο και κρίνο

για το αγνό σου άρωμα, μονάχα αγάπη δίνω.

Ρόδινο χρώμα αληθινό, ωραία πασχαλιά μου,

μόνο για σένα θα ντυθώ, ρόδο η αγκαλιά μου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/3/2016=15=6 

Ατέρμονες κοχλίες

Οι τροχιά μας κοινή σαν αστέρι, δυο σταγόνες βροχής στο αγέρι

μια πνοή η ψυχή ιχνηλάτης, του αόρατου κόσμου, δεινός επιβάτης.

Η ζωή όπως μέρα, γλυκό περγαμόντο, με την νύχτα για άυλο φόντο.

αιωνίως κυκλώνει ταξίδι αρρήτων, ως βρούμε την άκρη των μίτων.

Η ημέρα με φώς τις ψυχές ενσαρκώνει, και η νύχτα το νου ημερώνει.

το μισό αστραπές στο σκοτάδι, και το άλλο στο φώς αξεπέραστο χάδι.

Κάθε νύχτα, το σώμα με θάνατο πλένει, η ψυχή με παλμούς ανασαίνει.

κάθε κύκλο το χάραμα κλείνει, όπως κύμα σε όχθη στην ήρεμη λίμνη.

Μια σταγόνα δροσιάς ζωντανεύει, το κατάξερο χώμα με έρωτα κλέβει,

ένας σπόρος πνοή, αναρχία του θείου, πυρωμένη μορφή του στροφείου.

Η ανάσα που παίρνω, μυρουδιά έχει αίμα, μολυσμένο αγκάθι το ψέμα

άλλη γλώσσα μιλάει, και φωτιά κουβαλάει, παγωμένη  οργή χωρίς τέρμα.

Η ανάσα που αφήνω, της νυχτιάς συμφωνία, πυρωμένος θνητός του αέρα,

αγκαλιάζει βωμούς, πεπρωμένη θυσία, σαν αγάπη θεού να φωτίζει την μέρα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/3/2016=14=5  

Εν αρχή ήν ο λόγος

Η ποίηση, είναι η αλιεία του ανύπαρκτου από τον άυλο κόσμο, και η μεταμόρφωση του σε υπαρκτό.

Αυτό δηλώνει και ή λέξη ποιώ, και ποιητής.

Πρώτος και μέγιστος ποιητής ο Δημιουργός.

Άλλο ποιητής και άλλο διαχειριστής του λόγου.

Ο ποιητής γεννά, ο διαχειριστής ανατυπώνει, και επαναλαμβάνει.

Η ποίηση αλλά και όλες οι μορφές τις τέχνης ξεκλειδώνουν καινούργιες πόρτες, και προχωράνε στον κόσμο των ιδεών, με στόχο την υλοποίηση τους.

Ήδη κερδίζει χώρο η «ποίηση», που προσπαθεί να σκιαγραφήσει την ψυχική συμπεριφορά, και να κάνει οικείο τον άγνωστο κόσμο, με γραφίδα το «νοιώθω», καταργώντας τις πέντε αισθήσεις.

Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο αυτής της ποίησης, χωρίς επίθετο, θα την βάφτιζα «χαοφαοτική», με την έννοια «χάος» «φάος», που περικλείει το όλον.

«Νοιώθω» το λυκαυγές, τον προάγγελο της ανατολής, αλλά και το «λυκόφως», τον ψυχοπομπό της δύσης.

Η μέρα και η νύχτα, είναι μια μικρή ζωή και ένας μικρός θάνατος, επαναλαμβανόμενα συνεχώς.

Κύκλους διαγράφει ο χρόνος, και υπάρχει μόνο στο κύκλο που ορίζει, σε άλλους κύκλους άλλος χρόνος.

Πολλοί οι χρόνοι άπειροι, που εξαρτώνται από τον συμπαντικό χρόνο.

Πολλές και οι ψυχές άπειρες, που εξαρτώνται από την συμπαντική ψυχή.

Πολύ και το «χρήμα»*(αυτό που χρειάζεται) άπειρο, που εξαρτάται από την ανάγκη της ύλης, και του χρόνου.

Ανέκαθεν ήταν εχθροί μου ο χρόνος, και το χρήμα, αλλά σέβομαι τούς εχθρούς μου.

Καλημέρα Ανατολή, δόγμα  δογμάτων «η ποίηση είναι "έρωτας".»

Μοιάζουν αυτά τα δύο, σαν δύο σταγόνες βροχής, που γονιμοποιούν το χώμα.
Έρωτας είναι ο αρχικός σπινθήρας, και διαρκεί ελάχιστα, τόσο για να δώσει μια ώθηση για όλα τα επακόλουθα, που κατά την άποψη μου λάθος τα ονομάζουν οι άνθρωποι έρωτα.

Έρωτας λοιπόν είναι η γενεσιουργός αιτία.

Αλλά το ίδιο είναι και η ποίηση. Συνήθως την νοιώθεις, αλλά δεν βρίσκεις λέξεις, να την αποδώσεις τόσο πιστά.

Αποδεικνύεται αυτόματα ότι ό λόγος είναι λιγότερος από την ιδέα, με αποτέλεσμα

 η ιδέα όταν εκφέρεται με τον λόγο αλλοιώνεται.

Ακόμη χειρότερα είναι όταν γίνεται πράξη, τότε συνήθως πεθαίνει.

Για αυτό έχει σημασία να μιλάμε σωστά, και να γνωρίζουμε τα πρωταρχικά νοήματα των λέξεων.

Αυτή την ποίηση πρεσβεύω, που απεικονίζει ιδέες, και που ο αναγνώστης συνειδητοποιεί και τις πολλαπλασιάζει.

Με λίγα λόγια γίνεται "αναγνώστης ποιητής".

Γιατί όλη αυτή η διαδικασία έχει σκοπό να βρει το συνδετήριο νήμα μεταξύ των ανθρώπων.

Να νοιώσει ο αναγνώστης ποιητής, με την βοήθεια του ποιητή, και αντίστροφα.

Όλη αυτή η διαδικασία, εκατέρωθεν με φόντο την φιλοσοφία, και πρώτο πλάνο την ποίηση, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την προοδευτικά άνωθεν εξέλιξη του άνω θρώσκοντα, σε ψυχοπνευματικό επίπεδο.
Για αυτό και η τέχνη σε καμιά περίπτωση δεν πουλιέται και ούτε αγοράζεται.

Οι «καλλιτέχνες» λοιπόν στην πλειοψηφία τους είναι «χρηματοσυλλέκτες»  

Παράλληλα οι εκπεφρασμένες απόψεις δημιουργών του παρελθόντος λίγο ωφελούν με copy-paste, επειδή η επανάληψη δεν είναι μήτηρ, αλλά μητριά μαθήσεως. 
Όλοι αυτοί οι «αυθεντικοί εξανθωπισμένοι άγγελοι», και όχι καλλιτέχνες, διότι η τέχνη είναι όμορφη αυτόματα, θα ήθελαν οι επόμενοι "πατώντας" πάνω στην σκέψη τους να πάνε ένα βήμα παραπάνω.

Αυτό παροτρύνει και το υπέροχο αλλά παραποιημένο ρήμα "ΝΟΙ-ΩΘΩ".
Να σπρώξει τον νου....
Ευχαριστώ για την συζήτηση σπινθήρα.
Ήταν μια εφαρμογή, σχετική με το ότι η ανταλλαγή απόψεων, δημιουργεί ερεθίσματα, για περαιτέρω ιδέες.
Να γίνεσαι σταγόνα, και να πεθαίνεις για το χώμα.
Να αφιερώνεσαι στον "έρωτα", γιατί είναι η μεγαλύτερη σου αλήθεια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/3/2016=19=10=1

(η μονάδα επαληθεύει την σκέψη μου)