Ατέρμονες κοχλίες

Οι τροχιά μας κοινή σαν αστέρι, δυο σταγόνες βροχής στο αγέρι

μια πνοή η ψυχή ιχνηλάτης, του αόρατου κόσμου, δεινός επιβάτης.

Η ζωή όπως μέρα, γλυκό περγαμόντο, με την νύχτα για άυλο φόντο.

αιωνίως κυκλώνει ταξίδι αρρήτων, ως βρούμε την άκρη των μίτων.

Η ημέρα με φώς τις ψυχές ενσαρκώνει, και η νύχτα το νου ημερώνει.

το μισό αστραπές στο σκοτάδι, και το άλλο στο φώς αξεπέραστο χάδι.

Κάθε νύχτα, το σώμα με θάνατο πλένει, η ψυχή με παλμούς ανασαίνει.

κάθε κύκλο το χάραμα κλείνει, όπως κύμα σε όχθη στην ήρεμη λίμνη.

Μια σταγόνα δροσιάς ζωντανεύει, το κατάξερο χώμα με έρωτα κλέβει,

ένας σπόρος πνοή, αναρχία του θείου, πυρωμένη μορφή του στροφείου.

Η ανάσα που παίρνω, μυρουδιά έχει αίμα, μολυσμένο αγκάθι το ψέμα

άλλη γλώσσα μιλάει, και φωτιά κουβαλάει, παγωμένη  οργή χωρίς τέρμα.

Η ανάσα που αφήνω, της νυχτιάς συμφωνία, πυρωμένος θνητός του αέρα,

αγκαλιάζει βωμούς, πεπρωμένη θυσία, σαν αγάπη θεού να φωτίζει την μέρα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/3/2016=14=5