Η Καρέκλα

Μου εκράταγες το χέρι

Πρόπερσι το καλοκαίρι

Μου’ πες Τσίπρα θα ψηφίσεις

Κι ούρλιαξα να μην τολμήσεις!

Τώρα θέλεις τον Κυριάκο

Άρχισα να σκάβω λάκκο

Που θα πάει αυτή η χώρα;

Μπρος και πίσω όλη την ώρα;!

Κάθε μέρα νέα μέτρα

Τσακωμός για μια καρέκλα

Είπαν πως θα σ’ απαλλάξουν

Μα με φόρους θα σε κάψουν!

Πάνε έξω για να κλείσουν

Τα μνημόνια να σβήσουν

Κι έρχονται με άλλα τόσα

Και μας βγάζουν και τη γλώσσα!

Κάναν τη Βουλή μπουρδέλο

Μπαινοβγαίνουν οι κυράτσες

Τρώνε με χρυσά κουτάλια

Μα φοράνε τις λινάτσες!

Μας περιγελούν οι έξω

Μα δε παίρνουμε χαμπάρι

Εδωρίσαν την Ελλάδα

Ως και το ξερό χορτάρι

Γιατί πολεμούσαν τόσοι;

Πρόγονοι της Ιστορίας;

Για να έρθουν οι ξεφτίλες;

Κι όλα σε «τιμή ευκαιρίας»;!

Γιατί κάθεσαι λαέ μου;

Ξεκουνήσου επιτέλους

Μπήκαν σκύλοι και αλέθουν

Χότζα η Αριστοτέλους;;;

Σε λιγάκι οι γειτονιές μας

Θα γεμίσουν Μιναρέδες

Θα δουλεύουμε για δαύτους

Δε θα ξαναδείς κεφτέδες!

Εν ολίγοις η Ιστορία

Πάντα γράφεται με αίμα

Προτιμώ μια νέα Ελλάδα

Κι από ψεύτες ούτε βλέμμα!

ΚΑΙΤΗ ΔΡΟΣΙΝΗ

19/04/2016

Άχρονη, κι άχρωμη μου μνήμη.

Κι έτσι όπως έτρεχε το ρυάκι, με τα γυρίσματα του ήλιου να καθρεφτίζονται στα ήμερα κομμάτια του και τους ανθρώπους στους μικρούς του καταρράκτες να στροβιλίζονται, γέρασε ο πλάτανος στην όχθη του.

Κι όμως δεν είδε…

δεν θυμάται άντρες να χουν τα χαρίσματα που γύρευε η χώρα της Εδέμ. .

Κι όμως δεν είδε…

δεν θυμάται τις γυναίκες να χουν τα χαρίσματα που γύρευε ο παράδεισος.

Είδε μονάχα τα παιδιά…

μικρούς αγγέλους, μικρές χαρούμενες νεράιδες…

πεταλούδες…

αυτά θυμάται.

Τα είδε…

τα θυμάται…

όμως μεγάλωσαν…

κι έμεινε ο πλάτανος παιδί, να χει δικαίωση ο πλάστης

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/4/2016=14=5

Άρατε Πύλας ατείχιστων

Το Παγγαίο της γαίας χρυσάφι

του Διονύσου το μάτι κορφή

στα εκατόφυλλα ρόδα χωράφι 

και για ξύλινα τείχη τροφή.

Το Ολύμπιο άχραντο στέμμα

ανθρωπόθεους δένει μαζί,

σαν  γοργόνα ρωτάει το αίμα,

ο ηλιόπετρος τόπος αν ζει.

Η Δωδώνη Δρυίδες ξυπνάει

βελανίδια χρυσά  στα κλαδιά

ο χρησμός τη ζωή ξεπερνάει

μα οι Δρύοπες μένουν παιδιά.

Οι Δελφοί της Πυθίας το δώρο

οιωνοί χρυσαφένιων αητών

μυστικός ομφαλός, δίχως λώρο

αρωγή φωτεινή των θνητών.

Μυρωμένοι με δάφνη και δυόσμο

αθάνατων αρχαίων ψυχών

ευωδιάζουν τον άψυχο κόσμο

με χρησμούς αοράτων ευχών.

Η ελιά της Αθήνας το δώρο

Οικουρός η γλαυκώπις θεά

χαρισμένη Αιγίδα στον χώρο

με το δόρυ σκιές να χτυπά

Αγριελιά στεφανώνει την ρώμη

και η φλόγα τιμά την φυλή

ελλανόδικοι ολύμπιοι νόμοι

σε αγώνες που λείπουν δειλοί.

Τάλε ταν των Λελέγων η δόξα

και η Σπάρτα, δαιμόνων δομή

τεμνομένων συμπάντων τα τόξα

του αόρατου κόσμου  ακμή.

Η Σπαρτιάτισσα κόρη του Δία

Λακεδαίμων σπορά  ουρανού

θα γεννά αρετή και σοφία

σαν παλλόμενη μήτρα του νου.

Οι Μινύες του Μάνη ακτίνες

η Κνωσός ανακτόρων μορφή

κυκλωπεία στοά οι Μυκήνες

και η Θήρα της λάβας αφή.  

Αιγηίδα του ήλιου πατρίδα

θαλασσένιου  χιτώνα πτυχές

το λευκό σου το μάρμαρο οίδα

ενσαρκώνει αρχαίες ψυχές.

  

Πελασγία μητέρα του κόσμου

η ουράνια σπορά σε κοσμεί

ερωτεύομαι  αύρα εντός μου

με  χοή το νεκρό μου κορμί.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/4/2016=21=3

Μελανόμορφα εδώλια

Μορφή κοτσυφένια χωρίς κάποια έννοια,

σε πράσινα φύλλα, γλυκά κελαηδεί.

Τον ήλιο δοξάζει, το ράμφος του μοιάζει,

αχτίνα φωτένια, νεράιδας ραβδί.

Ψυχή που διαλέγει, για σώμα τη ρέμβη,

με σπόρο τον ήλιο, και μήτρα τη Γή.

Μοιράζει τον χρόνο, μετράει τον τόνο,

την έλλειψη κάνει να μοιάζει στοργή.

Αλήθεια χαμένη, στην φύση δοσμένη

σαν μια μελωδία, ανοίγει πληγές.

Γρυλίζει το σύμπαν, οι άγγελοι φύγαν

μας έμειναν μόνο οι άδειες ρωγμές.

Η άβυσσος νάμα, γυρεύει το θαύμα,

τριγμοί στην ουσία, ροή στο πρανές.

Κρυμμένη αρμονία, κρατά τα ηνία

αδίκως πασχίζουν σκιές σκοτεινές.

Λυπάται η ύλη, περνώντας την πύλη,

βελόνα στο δέρμα, πονά το κλειδί.

Το αίμα που τρέχει, αντίδοτο έχει,

αχτίνα φωτένια, νεράιδας ραβδί.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/4/2016=14=5