σε πράσινα φύλλα, γλυκά κελαηδεί.
Τον ήλιο δοξάζει, το ράμφος του μοιάζει,
αχτίνα φωτένια, νεράιδας ραβδί.
Ψυχή που διαλέγει, για σώμα τη ρέμβη,
με σπόρο τον ήλιο, και μήτρα τη Γή.
Μοιράζει τον χρόνο, μετράει τον τόνο,
την έλλειψη κάνει να μοιάζει στοργή.
Αλήθεια χαμένη, στην φύση δοσμένη
σαν μια μελωδία, ανοίγει πληγές.
Γρυλίζει το σύμπαν, οι άγγελοι φύγαν
μας έμειναν μόνο οι άδειες ρωγμές.
Η άβυσσος νάμα, γυρεύει το θαύμα,
τριγμοί στην ουσία, ροή στο πρανές.
Κρυμμένη αρμονία, κρατά τα ηνία
αδίκως πασχίζουν σκιές σκοτεινές.
Λυπάται η ύλη, περνώντας την πύλη,
βελόνα στο δέρμα, πονά το κλειδί.
Το αίμα που τρέχει, αντίδοτο έχει,
αχτίνα φωτένια, νεράιδας ραβδί.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
1/4/2016=14=5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ηλιοσχολιασμοί