Γοργόνα

Μοιάζει η θάλασσα αγκαλιά νεραιδοστολισμένη

πλέκει ο αφρός τα όνειρα, βυθός η ειμαρμένη.

Οι βράχοι της προσκέφαλο, νανούρισμα το κύμα,

δεν αξιώθηκε κανείς να γράψει τέτοιο ποίημα.

Μια πριγκηπέσα όμορφη, καπεταναίων θρύλος,

την θάλασσα ερωτεύτηκε, και ζήλεψε ο ήλιος.

Έστελνε φλόγα ολημερίς, τον έρωτα να κάψει,

όμως του κάκου, η θάλασσα εξόρκιζε την άψη.

Κάθε που ο ήλιος φούντωνε μ ερωτική μανία,

μεγάλωνε της όμορφης, την θαλασσολαγνεία.

Μέρα και νύχτα στο νερό ήταν η πριγκηπέσα,

να μην καεί ο έρωτας, δεν είχε ο ήλιος μπέσα.

Ώσπου η νύχτα άπλωνε τα σκοτεινά σεντόνια,

κι ο θάνατος γονάτιζε, στα μαρμαρένια αλώνια.

Ορμήνευε απ τον ουρανό, τον έρωτα η σελήνη

σαν έπαιρνε την όμορφη, της θάλασσας η δίνη.

Το καλοκαίρι πέρασε, ο ήλιος πια δεν καίει

ένα κοχύλι μοναχό, σε κάποιο βράχο κλαίει.

Του έρωτα ανάμνηση, έμεινε στο χειμώνα,

μια πριγκιπέσα όμορφη που έγινε γοργόνα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/8/2016=21=3

«Είναι φυτά τ’ ουρανού οι Έλληνες, και όχι της γης» (Πλάτωνας Τίμαιος 23 d – e).

«Δεν προήρχοντο από το σπέρμα, αλλά αντιθέτως το σπέρμα προήλθε από αυτούς» 

(Αριστοτέλης: Μετά τα Φυσικά, 7,30)

Μένω εδώ, σε ένα τρισδιάστατο τοπίο βαρετό.

Ένας ζωγράφος δίχως χρώμα, σε κακή στιγμή.

Μένω εδώ, σε ένα κιγκλίδωμα ατσάλινο φτιαχτό.

Ένας οπλίτης δίχως όπλα, σε ωραία παρακμή.

Μένω εδώ, σε ένα δωμάτιο στριμμένο σε χαρτί.

Μια Κυριακή, μια ακόμα δόση ποτισμένη ανοχή.

Μένω εδώ, σε μια παράγκα να ρουφάω τα γιατί.

Η κάθε μέρα δοκιμάζει, του μυαλού την αντοχή.

Έτσι λοιπόν, να υπνωτίζει η κλεψύδρα τον καιρό,

του κρεμασμένου ρολογιού μονότονο το πέρα δώθε.

Έτσι λοιπόν, το τίποτα γεννιέται σαν γλυκό μωρό,

μητρός αγνώστου γενικής, και κλητική ώ νόθε.

Αναρωτιέμαι, γιατί χθες στις παρυφές ενός βουνού,

ένοιωσα κάτι θα συμβεί, αλλάζει η θέα στη στροφή.

Αναρωτιέμαι, γιατί χθες με το γαλάζιο του ουρανού,

πίστεψα σ άγνωστους θεούς, με ιερό στην κορυφή.

Κάθομαι εδώ, κλώθω αργά τη δύναμη σ΄ ανέμη,

γύρω μου έρημος χαράς, τυλίγεται στο αδράχτι.

Κάθομαι εδώ, η ρίζα μου αυγουστιάτικο μελτέμι,

κορμός η θάλασσα, κοχύλια τα κλαδιά στο χάρτη.

Βρίσκομαι εκεί, στα νοητά με όρους οριζόντων,

εκεί, που σπέρματα φωτιάς έκρυψαν οι τιτάνες

Βρίσκομαι εκεί, στα όρια των λίγων επιζώντων

όσες διαστάσεις οι ψυχές, τόσοι και οι παιάνες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/8/2016=20=2

Πανσέληνος

Ίριδα μου γεμάτο φεγγάρι

μελιστάλαχτο ασήμι λιωμένο.

‘Έρωτα μου μαγεία και χάρη,

φεγγαρένιο κορμί λατρεμένο

Η πανσέληνος δίνει τη λάμψη

και ο πόθος τα μάτια μου καίει.

Έχει νύχτα δύο άστρα ανάψει,

ουρανός με την θάλασσα πλέει.

Φτερωτέ βασιλιά με τα βέλη

αν σημάδευες τώρα τον ήλιο,

Να σαστίσει, να μην ανατέλλει

τέτοια νύχτα να μείνει κειμήλιο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/8/2016=26=8 

Έρωτας του Αυγούστου

Είχα καιρό να γράψω μια νουβέλα

μόνο σε σένα ξανθογάλανη γιορτή.

Το βιολετί φιογκάκι σου είναι τρέλα,

στο χρώμα των ματιών σου ασορτί .

Ανατριχίλα φέρνει το άγγιγμα σου

στάζουν ιδρώτα μεταξένιο τα φιλιά,

Έμβρυο που θα γεννηθώ κοντά σου,

χαμένος άγγελος, που ψάχνει αγκαλιά.

Χαϊδεύω το άγαλμα σου με τα μάτια

και στο βυθό σου χάνομαι βουβός,

κάθε μου θέλω γίνεται κομμάτια,

στην αύρα σου, φαντάζω ακριβός.

θροΐζω στου αυτιού σου το κοχύλι

η αγάπη μου στην θάλασσα ψαλμός

δυο κύματα εμείς, διψούν τα χείλη

κάθε φιλί μας και μεγάλος αγιασμός.

Ήθελα τόσο να σου γράψω έρωτα μου

τούτος ο Αύγουστος είναι μοναδικός.

Έκλεψα την καρδιά απ την καρδιά μου,

ο κάθε χτύπος της δικός σου διαρκώς.

Αν σε ρωτήσει κάποιος κάποτε κοπέλα

για αυτό το τίποτα γραπτό αν γελαστεί.

Ποιος έχει γράψει μια φτηνή νουβέλα,

μη μαρτυρήσεις τον  ανάξιο εραστή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/8/2016=22=4