Γοργόνα

Μοιάζει η θάλασσα αγκαλιά νεραιδοστολισμένη

πλέκει ο αφρός τα όνειρα, βυθός η ειμαρμένη.

Οι βράχοι της προσκέφαλο, νανούρισμα το κύμα,

δεν αξιώθηκε κανείς να γράψει τέτοιο ποίημα.

Μια πριγκηπέσα όμορφη, καπεταναίων θρύλος,

την θάλασσα ερωτεύτηκε, και ζήλεψε ο ήλιος.

Έστελνε φλόγα ολημερίς, τον έρωτα να κάψει,

όμως του κάκου, η θάλασσα εξόρκιζε την άψη.

Κάθε που ο ήλιος φούντωνε μ ερωτική μανία,

μεγάλωνε της όμορφης, την θαλασσολαγνεία.

Μέρα και νύχτα στο νερό ήταν η πριγκηπέσα,

να μην καεί ο έρωτας, δεν είχε ο ήλιος μπέσα.

Ώσπου η νύχτα άπλωνε τα σκοτεινά σεντόνια,

κι ο θάνατος γονάτιζε, στα μαρμαρένια αλώνια.

Ορμήνευε απ τον ουρανό, τον έρωτα η σελήνη

σαν έπαιρνε την όμορφη, της θάλασσας η δίνη.

Το καλοκαίρι πέρασε, ο ήλιος πια δεν καίει

ένα κοχύλι μοναχό, σε κάποιο βράχο κλαίει.

Του έρωτα ανάμνηση, έμεινε στο χειμώνα,

μια πριγκιπέσα όμορφη που έγινε γοργόνα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/8/2016=21=3