Επί ηβητήρος

Μαβί το χρώμα της ψυχής, μενεξεδένια η ώρα

αμάραντα τα ρόδα  της, στην μακρινή Πανδώρα.

Με μια πορφύρα σάβανο, σε κλειδωμένο δώμα,

θαμμένου σπόρου σκίρτημα, κοιλοπονά το χώμα.

Σε βαθυγάλαζη βροχή, λούζεται η Περσεφόνη

Κάθε σταγόνα της σφυρί, κάθε λουλούδι αμόνι.

Το άβαταρ μια γέφυρα, για σύνδεση χρωμάτων

πολυχρωμία των θνητών, διαφάνεια πνευμάτων.

Βρέχει τη Γή ο ουρανός, και την ποτίζει σπέρμα

αντανακλάτε η ζωή, στέλνει στο μέλλον πνεύμα. 

Σπέρνει φωτιά, ανθίζει φως, έρωτας για νομάδες

βάσις λαού,  χαρά θεού, σιαμαίες παραστάδες.

Τέσσερα εξαπτέρυγα, θνητοί, θεοί, αγγέλοι,

ο πεπτωκότας έρωτας, λάβαρο στην αγέλη.

Είκοσι τέσσερεις δομές, τετράκτυς συστοιχία

συνδέουν τέσσερεις φυλές, σε μια αλληλουχία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/10/2016=14=5

Φαύλος κύκλος δεσμώτης

Τα κλουβιά τα κλαδιά στιγματίζουν
και τα ένστικτα, βάζουνε στάμπες
Σε κλουβιά τα κλαδιά φυλακίζουν
σε αυτοσχέδιες κρύες παράγκες.

Τα κλαδιά τα πουλιά δυναμώνουν

Κάτι κρύες νυχτιές του χειμώνα

Σε κλαδιά τα πουλιά ζευγαρώνουν

όμως κάπου υπάρχει σφεντόνα.

Τα πουλιά τα φτερά τους ζυγίζουν

δοκιμάζουν την δίνη του αέρα.

Σε πουλιά τα φτερά ψαλιδίζουν

με ενέδρα και μέσον τη σφαίρα.

Τα φτερά νοερά τους ανθρώπους

σ΄αλαζόνες καιρούς ανεμίζουν.

Σε φτερά νοερά βρίσκουν τρόπους

οι καιροί το μυαλό να κοιμίζουν.

Νοερά, ψυχικά στα ταξίδια

μια εικόνα και γύρω σκοτάδι

Ψυχικά, νοερά πάντα ίδια

η ασάλευτη λίμνη του Άδη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

30/10/2016=13=4

Γαλάζια αλμύρα

Σαν ουρανός η αμμουδιά

ζεστά μου καλοκαίρια,

τσαλαβουτώντας τα παιδιά

ντύνουν τα μεσημέρια.

Κι ο ήλιος είναι ένα παιδί
παίζει, κάνει καπρίτσια,
κάνει στα σύννεφα τσαρδί,
φλερτάρει τα κορίτσια.

Για σένα κόρη γαλανή

το σώμα μου καράβι,

η ανάσα μου λευκό πανί,

πάθος κρυφό ανάβει.

Αχ θάλασσα μου ντροπαλή

απέραντή μου νιότη,

ντύνεις με πόθο τη στολή,

του έρωτα ιππότη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/10/2016=12=3

Αιχμάλωτοι της φενάκης

Οι ψυχές κατακλύζουν το χώρο
σαν πνοές μυστικές, σαν εικόνες,

Κάποιο σπέρμα ουράνιο πυρφόρο

τις κλειδώνει σε σώματα μόνες.

Ένα στρείδι τυχαία αγκαλιάζει

ψήγμα άμμου σ’ ελάσσονα τόνο.

Με αρμονία μορφή του αλλάζει,

σε πολύτιμη πέρλα στο χρόνο.

Οι μονάδες τον κόσμο ορίζουν

σαν σειρά με κεριά, που ανάβουν

με τη φλόγα το δρόμο φωτίζουν

το σκοτάδι με λήθη σκεπάζουν.

Ένας γρύλος, τον ήχο διπλώνει

τη σιωπή αναγκάζει να τρίζει.

Μια ορχήστρα, ένα μόνο τριζόνι

άδειες νύχτες με ήχο γεμίζει.

Οι στιγμές τη ζωή μας φωτίζουν

όπως σπίθες για λίγο και σβήνουν.

Πεφταστέρια μικρά αναβλύζουν

στην ροή αναμνήσεις αφήνουν.

Ένας κόσμος οράματα φτιάχνει

τους φορά μενταγιόν την ελπίδα,

κάθε βράδυ που πέφτει η πάχνη,

μου θυμίζει το τέλος του Μίδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/10/2016=21=3