Απόπειρες ελευθερίας

Τις άδειες νύχτες, που είμαι μόνος,

βαθιά με σκάβει, ο άλλος χρόνος.

Αυτός που καίει, με την καρδιά μου,

με γλύφουν φλόγες, νέα παιδιά μου.

Ψάχνω αιτία, και βρίσκω τοίχους,

σιωπή τριγύρω, δεν θέλω ήχους.

Διώχνω αγάπες μακριά και πάνε

ψάχνουν χαμένα, να προσκυνάνε.

Σε δέντρα γράφω, να καταλάβεις.

Χείλια να δίνεις, δόντια θα λάβεις.

Σκίζω τις λέξεις, σβήνω εικόνες,

κρύες οι νύχτες, άδειοι χειμώνες.

Το αφήνω κάτω, νοιώθω το χώμα,

Μαζεύω φύλλα, τα κάνω στρώμα.

Μου γνέφει η ώρα, και μου γελάει,

μετά δακρύζει, μα δεν μιλάει.

Κάπου θαμμένο, μες το μυαλό μου,

ένα συναίσθημα, έχω του δρόμου.

Τρέχω στο μέλλον, σαν ξεχειλίζει

κι άναρχους λόγους, μου ψιθυρίζει.

Μια βαφτισμένη άτρωτη φτέρνα,

τρωτή αγάπη, στέλνει για μένα.

Ήταν θαμμένη μέσα στη λάσπη,

του ωκεανού μου, σε μωβ ιάσπι.

Κι αν η καρδιά μου, καίει και βράζει

αν γεύση αλμύρας στα μάτια στάζει,

τα κρύβει μάσκα, και ξεγλιστράνε,

φτιάχνουν ασπίδα, τα βέλη σπάνε.

Μεταμφιέζω, νύχτες και μπόρες,

ντύνω χειμώνες, με θερμοφόρες.

Και επιστρέφω πίσω στο Δάντη,

την κόλασή του, σ’ ένα διαμάντι.

Όταν σε θέλουν, μόνο για σένα

γράψε στο τζάμι, κάτι από μένα:

Έτοιμος να σαι, μόνο για κείνους

όσους χαρίζουν φως από κρίνους.

Και κάτι ακόμα το τελευταίο

δειλός μην είσαι όποτε κλαίω,

σε μια κηδεία συναισθημάτων,

για τις ψυχούλες των ανιάτων.

Γιατί το γέλιο, κρύβει τον πόνο

Κρατά το δάκρυ για λίγο μόνο.

Σαν επιστρέφει, σε παρασέρνει,

κλαίει η αγάπη, και ανασαίνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/12/2016=21=3

Ενθάδε κείται…

Κάθε αγάπη που στραγγίζει στο κλαδί, κάθε σταγόνα στα διπλώματα του φύλλου,

Δάκρυ αγγέλου που φυλάει ένα παιδί, γλυκό νανούρισμα το τρίξιμο του γρύλου.

 
Κάθε ματιά που καθρεφτίζει ουρανό, κάθε στροφή στο πέταγμα της πεταλούδας,

ντύνει με χρώμα μενεξέ το δειλινό, στη νύχτα σαγηνεύει την κρεμάλα ο Ιούδας.

Κάθε ψιθύρισμα της θάλασσας στο νου, κάθε εικόνα που την γνώση διαφεντεύει,

ρεύμα που κρύβει την ορμή ωκεανού, γδέρνει το βράχο και εκτόνωση γυρεύει.

Κάθε κανόνας του μυαλού ενδημικός, κάθε ιδέα που ξεφτίζεται στην πράξη,

κυλά στο χρόνο κλέφτης επιδημικός, τα νεογέννητα παιδιά μας να σπαράξει.

Κάθε φορά που θα χαλιέμαι σαν αυτούς, να προσκυνά γλουτούς η λογική μου,

θηλάζοντας στους πρόστυχους μαστούς, θα στάζει με φαρμάκι η κριτική μου.

Κάθε που κάνεις την ομπρέλα σου πανί, οι καταιγίδες πια δεν σε τρομάζουν,
μετρά ο φλοίσβος των κυμάτων τη φωνή, και μουσική οι γλάροι θα χαράζουν.

Κάθε ανάγκη μας αιτία προσευχής, κάθε φλογίτσα μας στης νύχτας το σκοτάδι,

μοιάζει σταγόνα φωτεινής βροχής, ουράνιο σέλας γίνεται του καντηλιού το λάδι.

Κάθε φορά το κάλεσμα σε μια γιορτή, κάθε που μοιάζαμε τον ήλιο πορτοκάλι

ανατολή ζωγραφισμένη σε χαρτί, το βράδυ που άχνιζε στο τζάκι το τσουκάλι.

Κάθε αγκαλιά το ξύπνημα σε μια ψυχή, κάθε πετάρισμα στο μάτι προφητεία

μικρές νεράιδες που χορεύουν στη βροχή, κι οι σκέψεις ξωτικά σε αλητεία.

Το φως μου στον Ταΰγετο, κι ο σκοτεινός Καιάδας.  

Ενθάδε κείται ο Λέλεγας, Δαίμονες της κοιλάδας

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

9/12/2016=21=3

Λύκειον έρεισμα

Τεντώνει τώρα η καταιγίδα το σκοινί,

ώρα την ώρα, τα τοπία συννεφιάζουν.

Κούφιες βροντές ανοίγουν τη σκηνή,

και την πλατεία αστραπές χαράζουν.

Γυρνά ο λύκος το κεφάλι του ψηλά,

μια στείρα μυρωδιά τον ηλεκτρίζει.

Ο δρόμος που τον βγάζει στη σπηλιά,

αναλογεί στον χρόνο, που ελπίζει.

Του φόβου τις ακάλυπτες πτυχές,      

με προσευχές ξορκίζουνε τα όντα.

Πτωχεύει η γνώση χάνει μετοχές,

πουλά της φύσης τα αντίθετα ιόντα.

Ανάθεμα στο πνεύμα του κακού

με καταιγίδες θέλει να τρομάξει.

Ξεχάστηκε η διαφορά δυναμικού,

έμεινε μόνο θεωρία, όχι πράξη.

Τεντώνει τώρα και ο λύκος τα σκοινιά,

κόντρα στην καταιγίδα, και ας σπάσουν.

Ο δρόμος που τον βγάζει στην σπηλιά,

είναι ανάλογος, με την ζωή κομπάρσου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/12/2016=17=8

Άκρον άωτον

O Φασισμός επικρατεί στα ενδόμυχα των περισσοτέρων ανθρώπων... και εκφράζεται κατά συρροή, το γνωρίζεις είμαι σίγουρος.

Τα "κοινωνικά" δίκτυα στο net εκπέμπουν την απωθημένη διάθεση των ανθρώπων, να "ζήσουν" στην πράξη, και επιπλέον εκπληρώνουν τον βασικό στόχο της δημιουργίας τους, να μαντρώνουν τα πλήθη, και να τα οδηγούν στην αποχαύνωση.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις, το πρόστυχο και ύπουλο σλόγκαν που κυριαρχεί, γιατί στην ουσία νεκρώνει το μυαλό και το υποδουλώνει στις αισθήσεις.

Μια λέξη όμως άπειρες εικόνες "άνθρωπος".

Τα έρμαια όντα εκπληρώνουν αλλότριους σκοπούς, και το κάνουν άψογα, δυστυχώς.

Ο χρόνος τελειώνει, για να ξαναρχίσει.

Τα έλλογα όντα, αποσύρονται στο πρανές, της πνευματικότητας τους, για να αποτελέσουν την "μαγιά" για τον ερχόμενο.

Τον ερχόμενο μετά τον "όλεθρο".
Άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τε, και ου γαρ βούλονται ειδέναι".

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/11/2016=20=2