Μια μέρα τελειώνει... μια ανατολή αρχίζει (Αέναος κύκλος)

Ένα μικρό εφήμερο ταξίδι, παρέα με τον ήλιο..
Ακόμα μια διαδρομή, που τελειώνει, εκεί στον ορίζοντα της γήινης καμπύλης, εκεί στην αρχή της συμπαντικής θάλασσας...
Με την πλάτη ακουμπισμένη στον βράχο... και τις αποσκευές μας μισοάδειες...
Ξυπόλητοι...
Με τα βότσαλα, τις ζεστές λαλούδες, να ερωτεύονται, τις πατούσες, τις γάμπες, τούς μηρούς...
Να ανεβαίνει η ζεστασιά, να πυρώνει την ψυχή,
να στέλνει και στον ήλιο του δειλινού... γλυκό περγαμόντο κέρασμα, για το ταξίδι του μέχρι την Ανατολή..

Να κερδίζει  τον χώρο η ελευθερία, η ευρύτητα του μυαλού, να διαστέλλει την πνευματικότητα για την ανατολή που έρχεται σταθερά, για την Ανατολή που υπάρχει αλλά την κρύβει ο χρόνος. 
...και φορτώνει τις αποσκευές μας με νέους ήλιους...

                                        

Επειδή το τέλος είναι σκοπός, και ο σκοπός αρχέτυπη ή ιδέα, το τέλος είναι η πραγματική αρχή.

Επειδή οι αισθητικές μας εμπειρίες μας είναι το ανάποδο είδωλο, των διανοητικών μας αναζητήσεων

Επειδή οι διανοητικές μας αναζητήσεις είναι αποτέλεσμα της ψυχικής μας ολοκλήρωσης μέσα στο συμπαντικό όλον.

Επειδή δεν είμαι επιστήμονας, άρα αδέσμευτος και ελεύθερος, οραματίζομαι και γράφω.

Αποδεικνύει η επιστήμη, πώς η ύλη σε μεγάλη ταχύτητα  (ταχύτητα φωτός), μετατρέπεται σε ενέργεια.

Αποδεικνύει η επιστήμη επίσης ότι, η οποιαδήποτε δράση στον φυσικό κόσμο έχει σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα μια ανάλογη αντίδραση.

Οραματίζομαι εγώ πώς η ενέργεια σε πολύ μικρή ταχύτητα, μετατρέπεται σε ύλη.

Οραματίζομαι επίσης πώς, η δράση και η αντίδραση, δεν ισχύουν μόνο στον φυσικό κόσμο, αλλά και στον άλλο κόσμο που δεν γίνεται αντιληπτός στον τρισδιάστατο χώρο μας.

Με βάση αυτό το όραμα, είναι υποχρεωτική η επιρροή του ενός κόσμου στον άλλο και αντίστροφα…..

Με βάση αυτό το όραμα, σε ένα συμπαντικό όλον, και ελεύθερο από την πλασματική αντίληψη του χρόνου σαν διάσταση, διαμορφώνεται μια ιστορία συμβόλων που μοιάζει να ερμηνεύει αντιστρέφοντας, την αλήθεια.

Ω  Ζεύγος συμπάντων

Ψ  Μη όν (ψυχή) Καταλύτης δημιουργός καμπυλότητας χώρου

Χ Τομή συμπάντων, αρχικό σημείο δημιουργίας χάος

Φ  Αποτέλεσμα τομής γέννηση φωτός φάος

Υ  Χώρος δημιουργίας

Τ  Στερέωση, δυικότητα, προϋποθέσεις δημιουργίας 

Σ  Ενέργεια, πρόπλασμα, το μέσον της δημιουργίας

Ρ   Ροή ενέργειας, επιβραδυνόμενη, καμπυλώνεται στο χώρο υλοποιείται  

Π Δημιουργία ύλης Τρισδιάστατη αντίληψη χώρου.

Ο  Υλικό σύμπαν

Ξ Ορατή ενέργεια, θερμική ήλιος συνθήκες δημιουργίας ζωής

Ν  Νοητικός εμπλουτισμός έμβιων όντων άυλο σώμα

Μ Σύλληψη-γέννηση υλικού σώματος

Λ   Συνθήκες προστασίας των νεογνών

Κ   Εκπαίδευση-πρακτική συνθηκών διαβίωσης

Ι   Κάθετη εκπομπή ιδεών

Θ  Επέμβαση του θεού δημιουργού

Η   Δεκτικότητα ιδεών

Ζ  Ζεύξη ένωση, αρχή αναπαραγωγής.

Ε   Οριζόντια εξάπλωση ιδεών

Δ  Διαίρεση, ειδών με κοινά χαρακτηριστικά

Γ  Υλική Γέννηση, αποτέλεσμα της ένωσης

Β  καθορισμός χρονικής διάρκειας βίου

Α Απώλεια ύλης, επιταχυνόμενη καμπυλώνεται, και μετατρέπεται σε ενέργεια  

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/5/2017=24=6

Ναυάγιο

Νέο μουράγιο, γυρεύει η πρύμνη,

και κάθε κύμα, φιλιά του δίνει.

Σκουριά σκεπάζει τη λαμαρίνα,

και παίζει η άμμος με την καρίνα.

Κόντρα στο αγέρι, η κρύα πλώρα

μισοσπασμένη, στοίχειωσε τώρα.

Κι η θάλασσά του αιώνια κόρη,

βγαίνει στου ήλιου το ανηφόρι.

Πετούνε γλάροι σ άδειο κουφάρι.

Χαμένο σήμα στέλνουν οι φάροι.

Και στο κατάρτι τρελή παντιέρα,

του κάκου γνέφει στην τιμονιέρα.

Γλύφει το κύμα, ότι απομένει

κι τρικυμία, σκληρά το δέρνει.

Στα ύφαλα του φωλιάζουν δράκοι,

και η ψυχή του κρύβει μια νάρκη.

Πέφτει η νύχτα, χαϊδεύει ο μπάτης,

ξυπνούν ταξίδια της αυταπάτης.

Και την αυγούλα που η μέρα σκάει,

γίνονται εικόνα που ξεψυχάει.

Τρέχουν με γέλια τα καλοκαίρια,

ζεστές οι ξέρες, υγρά τ΄ αστέρια.

Και οι χειμώνες που επιστρέφουν,

στέκουν θλιμμένοι, όσο αντέχουν.

Στους ταρσανάδες των ναυαγίων,

φυτρώνουν τώρα μορφές αγίων.

Και στα καρνάγια πού ναι χαμένα,

ανθίζουν λένε σκαριά κρυμμένα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

15/5/2017=21=3

Ενδόμυχα κοιτάσματα

Μ΄ ένα όνειρο σβήνεις τη νύχτα, αχνοφέγγεις δειλά στο σκοτάδι.

Τα μαλλιά σου  ανάκλιντρα ριχτά , κι έλα γύρε μαζί μου το βράδυ.

Να χαθώ σε μια χίμαιρα ελπίδα, όπως σβήνει ο φάρος στα μάτια.

Να εκραγώ, σαν αδέξια κροτίδα, και να γίνουν οι γύρω κομμάτια.

Μ΄ ένα ξόανο ντύνεις την μέρα, ταριχεύεις νεκρούς σε φορμόλη.

Τριγυρνάς την υδρόγειο σφαίρα, και ληστεύουν κοράκια την πόλη.

Να κρυφτώ μες το δούρειο μνήμα, να πιστέψεις πώς έχω πεθάνει.

Κι όταν βρω της αρχής σου το νήμα, να το κλέψω κρυφά Αριάδνη.

 

Μ΄ ένα όραμα, τίκτεις τα στείρα, δοκιμάζεις ψυχές και αγγέλους.

Στου ατέρμονα χρόνου τη σπείρα, επωάζεις την ώρα του τέλους.

Να σκεφτώ της ζωής σου το κύμα, σκορπισμένο σε βράχο με δόλο.

Κι όταν γίνεις παράπλευρο θύμα, το άγαλμα σου να στήσω σε θόλο.

Μ΄ ένα αδράχτι υφαίνεις κουρέλια, αραχνιάζεις και σκίζεις ιστία.

Το υφαντό σου στολίζεις με γέλια, και κεντάς τυπικά  υποκρισία.

Να πετάξω τον κόσμο σου ύδρα, να παγώσω για πάντα τη Λέρνη,

του Ηρακλή η χαμένη κλεψύδρα, τα καινούργια κεφάλια να παίρνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

6/5/2017=21=3

Μαγιάτικη διαθήκη

Μια αμμουδιά οι άνθρωποι, κάθε κορμί και κόκκος,

τους ξεμακραίνει η θάλασσα, τους ξεγελά ο τόπος.

Μια αμμουδιά  ο ουρανός, τ΄ αστέρια του ψηφίδες,

να βρίσκουν φως οι προσμονές, όραμα οι ελπίδες.

Κάνω στην θάλασσα χοές, δάκρυ, αίμα κι ιδρώτα.

Να χουν οι κόκκοι γήτεμα, και τα κορμιά Ευρώτα.

Κάνω στο ουρανό σπονδές, ψυχή πνοή κι αιθέρας.

Να χουν τ΄αστέρια πάντα φως, κι άρωμα ο αέρας

Κρατώ στην Γή, για φυλαχτό, την άνοιξη του Μάη.

Να χουν οι άνθρωποι άρωμα, καθώς γεννοβολάει.

Ήλιε τοξότη ολόλαμπρε, της λουλουδένιας φύσης

Φύλαξε με τα βέλη σου, του κόσμου τις αισθήσεις.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/5/2017=16=7