Νέο μουράγιο, γυρεύει η πρύμνη,
και κάθε κύμα, φιλιά του δίνει.
Σκουριά σκεπάζει τη λαμαρίνα,
και παίζει η άμμος με την καρίνα.
Κόντρα στο αγέρι, η κρύα πλώρα
μισοσπασμένη, στοίχειωσε τώρα.
Κι η θάλασσά του αιώνια κόρη,
βγαίνει στου ήλιου το ανηφόρι.
Πετούνε γλάροι σ άδειο κουφάρι.
Χαμένο σήμα στέλνουν οι φάροι.
Και στο κατάρτι τρελή παντιέρα,
του κάκου γνέφει στην τιμονιέρα.
Γλύφει το κύμα, ότι απομένει
κι τρικυμία, σκληρά το δέρνει.
Στα ύφαλα του φωλιάζουν δράκοι,
και η ψυχή του κρύβει μια νάρκη.
Πέφτει η νύχτα, χαϊδεύει ο μπάτης,
ξυπνούν ταξίδια της αυταπάτης.
Και την αυγούλα που η μέρα σκάει,
γίνονται εικόνα που ξεψυχάει.
Τρέχουν με γέλια τα καλοκαίρια,
ζεστές οι ξέρες, υγρά τ΄ αστέρια.
Και οι χειμώνες που επιστρέφουν,
στέκουν θλιμμένοι, όσο αντέχουν.
Στους ταρσανάδες των ναυαγίων,
φυτρώνουν τώρα μορφές αγίων.
Και στα καρνάγια πού ναι χαμένα,
ανθίζουν λένε σκαριά κρυμμένα.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
15/5/2017=21=3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ηλιοσχολιασμοί