Κάθε σπουργίτι είναι ένα τρυφερό βελούδο, που τον παράδεισό μας ντύνει, με αγγελικά φτερά μα και με φόβο.
Μια νοσταλγία ένα παρελθόν, που ακόμα γράφει, αγαπημένη ανάσα χαλαρή, και
ένα χάδι, να ξεκουράζει τον διαβάτη μέσα στον χώρο και τον χρόνο.
Μοιάζει το χάσιμο του ερωτευμένου με
το βαθύ κενό και το σκοτάδι, ερωτευμένα τα σπουργίτια, αγαπημένες οι γατούλες,
και ο χαμένος βρίσκεται να ανακαλύπτει μια ηδονή…..
Γκρεμίζω και
γκρεμίζομαι στο παρελθόν σε ερείπια ασύνδετα, χωρίς ρυθμό.
Για σένα θάλασσα ονειρεύτηκα να κατεβάσω το φεγγάρι…
Της άνοιξης τα νήματα
Η μέρα και η νύχτα
είναι μια μικρή ζωή και ένας μικρός θάνατος, επαναλαμβανόμενος συνεχώς.
Δόξα σε αυτά τα ταπεινά
λουλούδια