Άλτα Μάινα

Μόνο ψηλά σαν άνεμος σου πάει….

Μόνο βαθιά σαν του θεού το όραμα σου πρέπει…

Μα είσαι απ’ τα κόκκαλα δεμένος, σε τόπους οργισμένους και ξερούς…

Δεσμώτης με αγκάθινο στεφάνι, αίμα να στάζουν οι πληγές σου και νερό μαζί.

Δεν σε φοβάμαι σκοτεινιά, όσα κι αν σύννεφα μαζεύεις στο μυαλό μου…

Πάντα θα τρέμεις την ανάσα την καυτή του ήλιου..

Κι αν κουβαλάς συχνά βρώμικο χώμα, δεν θα μολύνεις της μητέρας γης τον κόρφο.

Θα βγάζει η Γαλακώ λευκόχρωμο νερό όλες σου τίς βρωμιές θα καθαρίζει.

Κι η ταπεινή ροδιά, με γούρια τα κλαδιά τής θα στολίζει

Δεν θα νικήσεις σκοτεινιά απλά γιατί δεν ξέρεις, δεν έχουν φτέρνα τα τριαντάφυλλα, με τα φαρμακερά σου βέλη να πληγώσεις

Και εγώ δεν έχω αντίτιμο το νόμισμα που το φιλούσα κόρη οφθαλμού, να το δώσω στον βαρκάρη……το ξόδεψα ανούσια…

Έτσι θα μείνω εδώ στο πέτρινο δικό μου αλώνι….μαζί σπορέας και θεριστής.

Αν δεν υπήρχαν σύννεφα, δεν θα ΄χε ο ήλιος τόση αξία…

 

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

Έμπνευση :  4/6/2014=17=8

Δημοσίευση : 8/11/2023=26=8

Ανάγκα εστί...

Για σένα που το όνειρο, φεγγάρι ολόγιομο ανάστησες, μ΄ένα φιλί το βράδυ!

Για μένα που σ΄απάτητες κορφές, τίς νύχτες γύρευα το δρόμο μιας ανατολής γαλάζιας.

Για μας που δεν μπορούμε άλλα, παρά μόνο φεγγαρένια βήματα, θαλασσινά μεθύσια, και βουνίσιους έρωτες παντοτινούς.

Γι’ αυτά θα γράφω, θα μιλώ, και θ΄ανασαίνω.

Για αυτούς που μιαν ανατολή σταμάτησαν τον ήλιο, με μια σφαίρα.

Για αυτούς που ένα πρωινό, τα σιωπηλά νερά τους κέρδισαν.

Για μας που τόσο μικροί, βλέπουμε του αητού το ζύγιασμα, αλλά και για τούς άλλους περισσότερο, που κολυμπούν στης λήθης το ποτάμι…

Για αυτά θα γράφω.

Κοιτάζοντας πίσω, μπερδεύεται η ανατολή με την δύση.

Αγναντεύοντας ίσια μπροστά και μακριά, ενώνεται ο βορράς με τον νότο.

Βλέπω μπροστά και παίρνω ελπίδα για να πω καλημέρα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

Έμπνευση : 24/10/2013=13=4

Δημοσίευση : 6/11/2023=15=6

Το απόλυτο … σέξι, σεπτά, σοχτώ, σενιά…

Μ αρέσει να φλερτάρω στο «είναι» και στο «δεν είναι».

Να «χάνομαι», και να «εμφανίζομαι».

Να «υπάρχω» και να είμαι «ανύπαρκτος».

Να «σκορπίζω» την ψυχή μου και να «μαζεύω» την σκόνη της.

Να «ταξιδεύω» το μυαλό μου και να το «σκλαβώνω».

Να περπατώ στο λυκόφως, το αριστερό βήμα στην μέρα, το δεξί στην νύχτα.

Να «πετάω» κάτω από τον θεό, και να «περπατώ» δίπλα στον διάβολο.

Να γίνομαι «εγώ», και να ενεργώ «εσύ».

Να με «αγγίζουν» και να «πιάνουν» αέρα.

Να με «πληγώνουν» και να με «δυναμώνουν».

Να με «βρίσκεις» όταν όλοι οι άλλοι με «χάνουν».

Μ αρέσει νάμαι...

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ 

Έμπνευση : 14/9/2013=20=2  διπλή υπόσταση

Δημοσίευση : 3/11/2023=12=3 τριάδα

Όλα του χάουςτου θεού και του Κανένα

Τον ήλιο που την νύχτα μας φωτίζει, προστάτης κι οδηγός…

Σε όσους δρόμους δύσκολους, αναλαφρα τα βηματα να μας μοιράζει…

Και  πόρτες που ασφάλισαν,με αχτινα του να ανοιγει…

Την μερα μας την αυριανή, να την στολίσει με χαρά

Για μας τους δυό μόνο απόψε….

3 Ιουνίου 2013

Ένα ταξίδι αυτόματο…μια διαδρομή χωρίς τα θέλω…

Καράβι εμείς και τα πανιά μας τα φουσκώνει μια πνόη ψυχής η τα σκίζει….

Μάρτυρας δικάστής και οδηγός μας,  η μνήμη που φωτίζει σαν φεγγάρι.

Ένας πατέρας ουρανός με του έρωτα τις χάρες.

Κι η θάλασσα στην αγκαλιά της γής γεννά τα πάντα όντα και μη…

Ζωή και θανατο, ελπίδα και κατάρα…

Όλα του χάουςτου θεού και του Κανένα….

3 Ιουνίου 2014

Στο πρόσωπο της θάλασσας,στου ουρανού τα χείλη

εκεί που λεύτερες ψυχές, πλέκουν τα ονειρά τους

βλέμμα γαλάζιο δροσερό, κλεισμένο σε κοχύλι

Σαν πεταλούδα σαν φιλί, αγγίζει  την χαρά τους

12 Ιουνίου 2014

Είναι και αυτοί οι  ποιητές καταραμένοι,

ανοίγουν δρόμους μες την νύχτα,

που στο τέλος τους δεν φτάνεις,

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/7/2023=17=9