Την σκιά σου ακολουθώ

Στης καρδιάς τα μονοπάτια  τρύπωσαν τα διό σου μάτια.

Έρωτα μου ταξιδιάρη της ψυχούλας μου καμάρι

Λαχταράω να σε φιλήσω κι ύστερα ας ξεψυχήσω..

Λουλουδένια μου λατρεία, του κορμιού σου η μαγεία.

Την ζωή μου ανατριχιάζει, να σε πάρω μου φωνάζει

Να χαθώ να γίνω λιώμα , η να σκοτωθώ ακόμα

Την σκιά σου ακολουθώ..

Κι αν σε χάσω θα χαθώ.

Τρέμω μην σβηστεί ο ήλιος

Και την συννεφιά ξορκίζω.

Κάθε νύχτα έρωτα μου,

Καίγομαι στην κάμαρα μου.

Λατρεμένη αγκαλιά μου έλα στη ζεστή φωλιά μου

Τα φιλιά μου λουλουδάκια, στου κορμιού σου τα σοκάκια.

Ο έρωτας να μας ματώσει και ποτέ μην ξημερώσει.

Κόκκινο κρασί κερνάει, και η αγάπη μας μεθάει

Στα ουράνια ταξιδεύω, ομορφιά μου σε λατρεύω.

Είσαι μόνιμη μου έννοια, μοίρα μαργαριταρένια. 

Την σκιά σου ακολουθώ..

Κι αν σε χάσω θα χαθώ.

Τρέμω μην σβηστεί ο ήλιος

Και την συννεφιά ξορκίζω.

Κάθε νύχτα έρωτα μου,

Καίγομαι στην κάμαρα μου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

15/10/2012

Δεν θα Υπάρχω, αλλά θα Είμαι.

Δεν θα με βρεις ποτέ στο κύμα, που χτυπιέται με το αγέρι.

Δεν θα με χάσεις στα φαράγγια της ρουτίνας του πυθμένα.

Δεν θα με πλέξεις με τα φύκια που χορεύουν με το ρέμα.

Θα με γυρέψεις νύχτα, σ’ αμμουδιά ερωτική το καλοκαίρι.

Θα με απιθώσεις βότσαλο λευκό, γλυκά σ’ άμμο παρθένα.

Θα με κρατήσεις ζωντανό απλά, με ένα σου μόνο νεύμα.

Δεν θα μ’ απλώσεις σ’ ομιχλώδη κάμπο να σκορπίσω.

Δεν θα με βγάλεις σε κοιλάδες, που μυρίζουν υγρασία.

Δεν θα με δώσεις σε ποτάμια ήμερα, λίμνες, και βάλτους.   

Θα με κρεμάσεις σε κορφή, ψηλού βουνού να προσκυνήσω.

Θα με χωρέσεις στο λακκάκι του λαιμού σου οπτασία.

Θα με κερδίσεις τρυφερή ανεμώνη, σε μπαξέ με κάκτους.

Δεν θα με στείλεις νούφαρο, κι ας είναι μαγικό πάνω σε λίμνη.

Δεν θα με σπρώξεις σε σχοινιά που πλαταγίζουν τεντωμένα,

Δεν θα με γράψεις αυλακιά, σε  άμμο να σβηστώ  στο κύμα.

Θα με κρατήσεις φυλακτό, γλυκό νερό σε κρυσταλλένια κρήνη

Θα με κεντήσεις στην ψυχή σου, ρόδινα  κεντίδια μεταξένια.

Θα με φορτώσεις σε όνειρα, λευκά με δίχως στάλα κρίμα.

Δεν θα με ψάξεις σε γυναίκας σκέλια, ιδρωμένο από πόθο.

Δεν θα με στήσεις άγαλμα να κάνω του μαρμάρου το χατίρι.

Δεν θα με λιώσεις, μέταλλο νεκρό στου καμινιού το στόμα.

Θα με κολλήσεις πυρομέλανο  τατού, στον μυρωμένο κόρφο.

Θα με στεγνώσεις ματωμένο ράσο, σε καλοκαιριού λιοπύρι.

Θα με μετρήσεις πόντο-πόντο με την νύχτα φλογισμένο σώμα.

Δεν θα κακιώσεις γη του πόθου τον βοριά,

Θα  ερωτευτείς στα κόκκινα δέντρου κλωνάρια.

Δεν θα πονέσεις όταν έλθει της νυχτιάς η ξαστεριά,

Θα σαι λαμπρή αχτίδα, σε βουβά νερόμυλου  λιθάρια.

Δεν θα γεράσεις ίδια σαν αυτούς, και σαν εκείνους.

Θα ζεις, ουρανοβάτης, καλπασμό λευκής φοράδας.

Δεν θα γευτείς  τους άγουρους της λησμονιάς καρπούς,

Θα’ μαι παντού φωτιά, δροσιά, αιθέρας, θα’ μαι ο ΑΔΑΣ.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/9/2012=18=9

Σελήνη μου

Χλωμό μου αίνιγμα σε σιωπηλό ουρανό.

Έλα στην αγκαλιά σου να χαθώ γυμνός 

Έλα πνοή να δώσεις πριν το πρωινό

Για σένα ζω, στου φεγγαριού το  φώς.

Σεληνιακό μου όνειρο, γλυκεία χαρά.

Χαμένος ποιητής, του χρόνου ο λωτός

Λουσμένος μ ασημένια κάλπικα φτερά

Για σένα ζω, στου φεγγαριού το  φώς.

Της νύχτας άψυχο σκοτάδι η μοναξιά

Τρέμω τις ώρες που ματώνει ο ουρανός

Κομμάτια η θάλασσα θρύψαλα η καρδιά

Για σένα ζω, στου φεγγαριού το  φώς.

Ευωδιαστό λουλούδι, πέρλα  μεταξένια

Της κρύας μαγεμένης νύχτας ναυαγός

Σε ψάχνω σ’ αμμουδιά παραδεισένια,

Για σένα ζω, στου φεγγαριού το  φώς.

Σε περιμένω κάθε νύχτα στα σκοτάδια 

Ασήμια να σκορπίσεις, και σμαράγδια.

Να μου χαμογελάσει με λαγνεία η χαρά

Στο φως σου να λουστώ, θαλασσινά νερά.

Φιλιά σε μαγεμένη αγκαλιά  να ονειρευτώ

Ζω για την νύχτα αυτή, τον χρόνο αψηφώ.

Κρατώ σεκόντο, στο Λουλούδι να ανθίσει

Σ αθέατη πλευρά τον δράκο έχω κοιμίσει.

Ψυχή, και πεταλούδα, μιας καρδίας αγάπη

Ζωή και θάνατος, διαβαίνουν ένα μονοπάτι.

Άμα το φως της μέρας, με προδώσει πάλι

Χλωμό και πένθιμο, απ’ του ποτού την ζάλη.

Και αν οι σκιές στήσουν παγίδα στην αρένα

Θα είμαι ζωντανός νεκρός χωρίς εσένα.

Γράφω κίτρινες νότες, σε γαλάζιο ουρανό

Παίζει στο κύμα λύρα, ο αέρας μουσικός

Ήλιος θλιμμένος, τραγουδά το δειλινό

Για σένα ζω στου φεγγαριού το φώς

Έρημος δρόμος, στυγερός μαχαιροβγάλτης

Θολή Ψυχή,  κρύα σκλαβιά, φόβος διπλός

νεραΐδες να ματώνει πρόστυχα,  ο εφιάλτης

Για σένα ζω στου φεγγαριού το φώς

Σε ένα βιβλίο ανοικτό, ζωής ανυπαρξία

Σελίδες άχρωμες βουβές, τίτλος κρυφός

Να ξεθωριάζει η τροχιά του γαλαξία

Για σένα ζω στου φεγγαριού το φώς

Καθώς γυρεύω τη στιγμή η νύχτα, στάζει

Όνειρο άπιαστο, αποζητά  τη λησμοσύνη

Λειώνει ο χρόνος, όμως η ψυχή  καλπάζει 

Ζω για το φως σου μόνο, όμορφη Σελήνη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/9/2012

Ο έρωτας και ο θάνατος

Ο έρωτας και ο θάνατος στήνουν χορό τις νύχτες…

Και κλέβει ο έρωτας ψυχή και φέρνει ο Άδης λύπη

Χλωμά αστέρια χάλκινα, του  τραγουδιού μου θύτες

Μαύρο κρασί ο θάνατος κι ο έρωτας σπουργίτι.

Παίρνουν φωτιά τα όνειρα, στου έρωτα την άψη

Κατρακυλά το αίμα τους στην μεταξένια  σάρκα

Σκίζει τη νύχτα μια σπαθιά, και κόβει το μετάξι

Στα βαλτωμένα τα νερά, μαρμαρωμένη βάρκα.

Αστράφτει ο έρωτας ξανά, ξανθός σαν Αλωνάρης

Δίνει στην θάλασσα πνοή, στα κύματα λουλούδια

Του αλόγου μαύρος καλπασμός , ο τρίτος καβαλάρης

Και μοιρολόγια μοιάζουνε, του  πόθου τα τραγούδια

  

Πλέκουν νεραΐδες  σ’ αργαλειό, αγγελικό γιορντάνι  

να στεφανώσουν, του έρωτα, το πορφυρένιο σώμα

Και στου θανάτου το άρωμα, βάζουν πάλι στεφάνι

Μαινάδες με λυτά μαλλιά, θάβουν πληγές στο χώμα.

Σώμα μου πολυπόθητο, λευκή μου σάρκα κ’  αίμα

Πνοή ζεστή, επίκληση στης ηδονής το τέρμα

Τρέμει η άκρη των χειλιών, η σάρκα γονατίζει

Σαν σμίγει με  του θάνατου, το παγωμένο βλέμμα.     

Παίρνει ο έρωτας φτερά, τόξο γεμάτο ακτίνες

Και με της Στύγας τα νερά, τα μάτια μας γεμίζει

Φέρνει ο άνεμος βροχή, στις σιωπηλές τις λίμνες

Του καβαλάρη το άλογο, ύπουλα χρεμετίζει.

Του έρωτα τα βογγητά, στης μοίρας το υφάδι

Κεντάνε κόρες σαϊτιές, με φεγγαρένιο αδράχτι

Τελειώνει ο χρόνος, καίγεται η όψη του στον Άδη

Κι ο έρωτας κι ο θάνατος σκορπίζονται σαν στάχτη.

  

Δεν έχει ο έρωτας γιατί, καυτό ποτάμι το αίμα

Βάφει τα αστέρια κόκκινα, την θάλασσα, ταράζει

Στου ταξιδιού, τον πηγαιμό, στο κοραλλένιο ρέμα

Στέκεται πέτρα κοφτερή, τα όνειρα μας σφάζει.

Δεν βρίσκει ο θάνατος δροσιά, δεν του ταιριάζει λύπη 

Στου κορακιού το πέταγμα, στου σύννεφου την άκρη

Στη ζώνη του λυκόφωτος, τότε που ο Ήλιος λείπει

Κόβει τον γυάλινο ουρανό, με διαμαντένιο δάκρυ.

Φαντάζει ο έρως θάνατος

Κι ο θάνατος ελπίδα….

Ο κύκνος  μοιάζει κέρβερος

Σαν σμίγει με την Λήδα.

Ο έρωτας χρυσή βροχή

Στου θάνατου την σκόνη

Άραγε τέλος, ή αρχή

Το νεκρικό σεντόνι

  ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/12/2012