Ο έρωτας και ο θάνατος

Ο έρωτας και ο θάνατος στήνουν χορό τις νύχτες…

Και κλέβει ο έρωτας ψυχή και φέρνει ο Άδης λύπη

Χλωμά αστέρια χάλκινα, του  τραγουδιού μου θύτες

Μαύρο κρασί ο θάνατος κι ο έρωτας σπουργίτι.

Παίρνουν φωτιά τα όνειρα, στου έρωτα την άψη

Κατρακυλά το αίμα τους στην μεταξένια  σάρκα

Σκίζει τη νύχτα μια σπαθιά, και κόβει το μετάξι

Στα βαλτωμένα τα νερά, μαρμαρωμένη βάρκα.

Αστράφτει ο έρωτας ξανά, ξανθός σαν Αλωνάρης

Δίνει στην θάλασσα πνοή, στα κύματα λουλούδια

Του αλόγου μαύρος καλπασμός , ο τρίτος καβαλάρης

Και μοιρολόγια μοιάζουνε, του  πόθου τα τραγούδια

  

Πλέκουν νεραΐδες  σ’ αργαλειό, αγγελικό γιορντάνι  

να στεφανώσουν, του έρωτα, το πορφυρένιο σώμα

Και στου θανάτου το άρωμα, βάζουν πάλι στεφάνι

Μαινάδες με λυτά μαλλιά, θάβουν πληγές στο χώμα.

Σώμα μου πολυπόθητο, λευκή μου σάρκα κ’  αίμα

Πνοή ζεστή, επίκληση στης ηδονής το τέρμα

Τρέμει η άκρη των χειλιών, η σάρκα γονατίζει

Σαν σμίγει με  του θάνατου, το παγωμένο βλέμμα.     

Παίρνει ο έρωτας φτερά, τόξο γεμάτο ακτίνες

Και με της Στύγας τα νερά, τα μάτια μας γεμίζει

Φέρνει ο άνεμος βροχή, στις σιωπηλές τις λίμνες

Του καβαλάρη το άλογο, ύπουλα χρεμετίζει.

Του έρωτα τα βογγητά, στης μοίρας το υφάδι

Κεντάνε κόρες σαϊτιές, με φεγγαρένιο αδράχτι

Τελειώνει ο χρόνος, καίγεται η όψη του στον Άδη

Κι ο έρωτας κι ο θάνατος σκορπίζονται σαν στάχτη.

  

Δεν έχει ο έρωτας γιατί, καυτό ποτάμι το αίμα

Βάφει τα αστέρια κόκκινα, την θάλασσα, ταράζει

Στου ταξιδιού, τον πηγαιμό, στο κοραλλένιο ρέμα

Στέκεται πέτρα κοφτερή, τα όνειρα μας σφάζει.

Δεν βρίσκει ο θάνατος δροσιά, δεν του ταιριάζει λύπη 

Στου κορακιού το πέταγμα, στου σύννεφου την άκρη

Στη ζώνη του λυκόφωτος, τότε που ο Ήλιος λείπει

Κόβει τον γυάλινο ουρανό, με διαμαντένιο δάκρυ.

Φαντάζει ο έρως θάνατος

Κι ο θάνατος ελπίδα….

Ο κύκνος  μοιάζει κέρβερος

Σαν σμίγει με την Λήδα.

Ο έρωτας χρυσή βροχή

Στου θάνατου την σκόνη

Άραγε τέλος, ή αρχή

Το νεκρικό σεντόνι

  ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/12/2012