Η λίθινη εποχή μας
τρομάζει, και φαντάζει μακρινή και πρωτόγνωρη, παρ όλο που στην χώρα που ζούμε
οι λίθοι, οι πέτρες, και τα βράχια, οι κοτρώνες στην τοπική διάλεκτο,
είναι το
πλέον διαδεδομένο φυσικό στοιχείο, στην Μάνη.
Ο λίθος είναι αγαθό,
τόσοι και τόσοι πολύτιμοι λίθοι, άλλοτε μας φέρνουν ικανοποίηση,
και άλλοτε
απογοήτευση σημαδεύοντας τις πιο ξεχωριστές στιγμές της ζωής μας.
Η πέτρα είναι το υλικό
των σπιτιών μας, είναι όμως και τέχνη, γεμάτη η χώρα μας από ουράνια δημιουργήματα,
εδώ και εκεί, σε κάθε γωνιά, μερικά φανερά, άλλα κρυμμένα καλά μέσα στα σπλάχνα
της γης, για να τα προστατεύει, και μπόλικα το χείριστο κλεμμένα, σκορπισμένα
στον κόσμο, ξενιτεμένοι πρεσβευτές του μεγαλείου.
Παντού ξεφυτρώνουν
μενίρ, ναοί, κολώνες, αγάλματα, κάστρα, εκκλησίες, τόσα πολλά,
που τα
αντιμετωπίζουμε αδιάφορα, σε αντίθεση με τους φτωχούς από λίθους τουρίστες μας.
Σύμβολο έγινε στην
γλώσσα μας, και μέσα από αυτή βλέπουμε
την αξία που δώσαμε,
εδώ και εκατό χιλιάδες χρόνια στις πέτρες.
Όλοι εμείς «βάλαμε το
δικό μας λιθαράκι» ή ρίξαμε «μαύρη πέτρα» σβήνοντας τις άπονες πτυχές μας,
«λιθοβολήσαμε» το δέντρο που έχει καρπούς, και τους γευτήκαμε,
αλλά αχάριστα το
καταστρέψαμε.
Και το πιο βαθύ απ
όλα, περάσαμε μέσα μας την ιδέα, φοβερίσαμε τον απείθαρχο
«θα πάρω πέτρα» έγινε
«καρδιά από πέτρα» όταν νίκησε το σκοτάδι, σταθήκαμε ακλόνητοι «βράχοι» μέσα
στους αιώνες αντιμέτωποι με τα κύματα.
Έτσι και τα κομματάκια
μας τα κάναμε «μωσαϊκό», παραμείναμε πιστοί στο είναι μας ακόμα και μέσα σε
«πέτρινα χρόνια», όπως και ο πρωτομάθητος του Χριστού που για την σταθερότητα
της πίστης του ονόμασε Πέτρο.
Εμείς ονομαστήκαμε
«Έλληνες», από το φως του Ήλιου που αντανακλάται στην πέτρα,
και μας χορταίνει
πότε ελευθερία και δύναμη, πότε δημιουργία και ανάταση, πότε ανθρωπιά και
καθαρότητα.
Ανεβήκαμε λοιπόν στα
«κοτρώνια» και στήσαμε την σκέψη μας, στηρίξαμε την πλάτη μας στα «ντιμαμαλα»,
και γίναμε ασπίδα για αυτό που δημιουργήσαμε.
Μερικές φόρες πάρθηκαν τα κάστρα
μας, γκρεμιστήκαμε, η στον Ζάλογγο, η στο κάστρο της Ωριάς, για να μην
προδώσουμε εκείνα που μας χάρισαν γίγαντες βράχοι από το παρελθόν. Εκείνα τα
ιερά που οριοθετούν την ρότα του μέλλοντος μας, και τα βρίσκουμε «όποια πέτρα
και να σηκώσουμε».
Προσκυνάμε το αίμα της
φυλής μας, σεβόμαστε τους βράχους,
ιερούς και μη, μένουμε σταθεροί χωρίς σοφιστείες, με μοναδικό προπύργιο την
γνώση και την αλήθεια, κοφτεροί βράχοι και τα δύο.
Χιλιετίες τώρα, και
ενώ από μέσα τους ξεχύνεται η σκέψη, σαν γάργαρο, ορμητικό ρυάκι
αφ ενός να
καθαρίσει, και αφ ετέρου, να ποτίσει την έρημο της σύγχρονης ψυχής.
Γρηγόρης Παπαδοθωμάκος
Δημοσιεύτηκε Μάιο 2003
στο περιοδικό «Μάνη-χθες-σήμερα-πάντοτε»
εκδόσεις «Αδούλωτη Μάνη»
.jpg)